Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δεν ήταν αστός. Ήταν ένα χωριατόπαιδο που κατέβηκε στην Αθήνα και σαν σφουγγάρι απορρόφησε την γνώση των κύκλων που επέλεξε να συναναστρέφεται. Τον Χατζιδάκι, τον Γκάτσο, τον Χόρν, τον Κούν κι άλλων θαμώνων του Λουμίδη.
Ο Καραμανλής ήξερε ν’ αλλάζει, έχοντας τον απόλυτο έλεγχο του εαυτού του τον οποίο εξουθένωσε. Μεταμορφώθηκε απο ασχημόπαπο σε κύκνο, απο άξεστος επαρχιώτης σ’ έναν τέλεια καλλιεργημένο σκεπτικιστή ηγέτη που κέρδισε τον σεβασμό των πιο μορφωμένων απο εκείνον φίλων του.
Έκανε παρέα με ανθρώπους που τον διαμόρφωσαν, αλλά δεν διαμόρφωσαν κλίμα. Δεν χρησιμοποίησαν την τέχνη τους για να τον κολακέψουν και δεν του χαρίστηκαν. Ο Χατζιδάκις δήλωνε ότι ο Καραμανλής είναι ο μόνος ηγέτης που τον έκανε να αισθάνεται περήφανος ως Έλληνας, και την ίδια στιγμή χλεύαζε όσους χτυπούσαν προσοχή μπροστά του.
Η ανεξαρτησία των δυο πλευρών ήταν απόλυτη. Ο Χατζιδάκις τα βρόντηξε απο την Ερτ, ο Χόρν το ίδιο. Φράση που ντύνει την αισθητική και την ιδεολογία του δεσμού μεταξύ πολιτικής και τέχνης είναι του Μάνου: “Είμαι δεξιός γιατί μπορώ και να μην είμαι.”
Πίσω στα δικά μας, πίσω από μια εποχή βιρτουοζιτέ κομψότητας και διανόησης, στο ζοφερό σήμερα. Δυο κατ’ όνομα Καραμανλικοί, νομιμοποιούν με την παρουσία τους την στρατευμένη τέχνη, την εκπορνευόμενη και την αισχρή. Την χυδαιότητα που ντύθηκε τον μανδύα της τέχνης και φανατίζει το κοινό, το ποτίζει με μίσος, του αφαιρεί την δυνατότητα της κριτικής σκέψης και το εγκλωβίζει στα δικά της στεγανά.
Απο τον Μάνο στον Λάκη. Πόσο θλιβεροί..
Μ.Α.
