Ο ένας επειδή δεν μπορούσε άλλο τις πιέσεις από πολλούς παράγοντες (βουλευτές, δημοσιογράφους, επιχειρηματίες, κοινωνικά στελέχη, συνεργάτες και φίλους του) για το τι θα κάνει και πότε θα φτιάξει το νέο κόμμα. Πλέον έχει λυμένα τα χέρια του να κάνει, χωρίς προβλήματα ακόμη και εν κρυπτώ, επαφές με βουλευτές, στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και άλλων κομμάτων για το νέο κόμμα που ετοιμάζει.
Η αποδέσμευσή του από τον ΣΥΡΙΖΑ, σύμφωνα με όσους τον γνωρίζουν καλά τον αποφορτίζει συναισθηματικά και του παρέχει την ευχέρεια των αποφάσεων για τα επόμενα βήματά του. Ο Τσίπρας δεν έφυγε απλώς από βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και από το κόμμα, του οποίου επικεφαλής σήμερα -μετά την «ντροπιαστική», όπως τη χαρακτηρίζουν, περίοδο Κασσελάκη, για την οποίαν και ο ίδιος ο Αλέξης έχει μεγάλη, αν όχι τη μεγαλύτερη ευθύνη- είναι ο Σωκράτης Φάμελλος.
Έπαψε να είναι βουλευτής, αλλά και μέλος της ΣΥΡΙΖΑ. Οτιδήποτε διαφορετικό θα ήταν το λιγότερο εξευτελιστικό για τον ίδιο και αυτοκτονικό για το νέο του εγχείρημα. Την τυπική πράξη του κομματικού διαζυγίου την αφήνει να την εκδώσει η Κουμουνδούρου.
Ο δεύτερος λόγος ήταν ότι άρχισε να κατανοεί πως η καθυστέρηση άρχισε να τον βλάπτει. Ο χρόνος άρχισε να μετράει σε βάρος του. Με την επαμφοτερίζουσα στάση του («δεν είπα ποτέ ότι θα κάνω καινούργιο κόμμα», αλλά συνεργάτες και συνομιλητές του να επιβεβαιώνουν το αντίθετο) δεν έριχνε απλώς δημοσκοπικά στα Τάρταρα το κόμμα που ουσιαστικά ο ίδιος είχε ιδρύσει και ως επικεφαλής του έγινε πρωθυπουργός, αλλά το διέλυε κυριολεκτικά, ενώ η απροσδιοριστία ζημίωνε το σύνολο της προοδευτικής αντιπολίτευσης και έδινε ανάσες στην κυβέρνηση, καθώς στελέχη της φρόντιζαν να υπενθυμίσουν το αντί ΣΥΡΙΖΑ και αντί Τσίπρας μέτωπο.
Αυτή την αρνητική για την αριστερά εξέλιξη η μεγάλη πλειοψηφία, όσων είχαν ψηφίσει τον Αλέξη το 2015, το 2019 και το 2023 άρχισε (φυσικά με τη βοήθεια και συντρόφων του, Μέσων Ενημέρωσης και άλλων κομμάτων, από τη Νέα Αριστερά μέχρι το ΚΚΕ και από το ΠΑΣΟΚ μέχρι τη Ζωή, τον Κασσελάκη και τον Βαρουφάκη) να την χρεώνει στον Τσίπρα. Όχι μόνον ερμήνευαν αρνητικά τη στάση του, αλλά και άρχισαν να του αποδίδουν χαρακτηρισμούς (κεντρώος, διαπλεκόμενος κ.α.) που δυναμίτιζαν την επιστροφή του και τον εξέθεταν στη συνείδησή του προοδευτικού κόσμου. Αν καθυστερούσε κι άλλο θα προσέθετε εμπόδια, δεν θα αφαιρούσε, στον δρόμο της επιστροφής σε πρωταγωνιστικό ρόλο, που ο ίδιος με μεθοδικότητα -και τις επικοινωνιακές συμβουλές που του παρείχαν, προετοιμάζει.
Ο τρίτος λόγος ήταν ότι με την παραίτησή του από βουλευτής την ημέρα που άρχιζε η νέα Κοινοβουλευτική Σύνοδος ήθελε να ενισχύσει το επιχείρημά του ότι την παρούσα Βουλή δεν την υπολήπτεται ο κόσμος κυρίως λόγου του τρόπου (εξεταστικές, προανακριτικές), με τον οποίον αντιμετωπίζει μείζονα σκάνδαλα, όπως του ΟΠΕΚΕΠΕ και των Τεμπών.
Θέλει να βγάλει τον εαυτό του έξω από το κάδρο των χαρακτηρισμών που εκτοξεύουν κατά των βουλευτών και της Βουλής οι πολίτες στις πλατείες, στις διαδηλώσεις και στους ανά την επικράτεια καφενέδες. «Δεν μπορώ και δεν θέλω να συμμετέχω τυπικά σε μια Βουλή, που δημοκρατικά απογυμνωμένη, με ευθύνη κυρίως της πλειοψηφίας, αδυνατεί να επιτελέσει το ρόλο που το Σύνταγμα επιτάσσει και οι πολίτες απαιτούν», αναφέρει στη δήλωσή του. Κατά κάποιο τρόπο προσπαθεί να ρίξει γέφυρες στους διαμαρτυρόμενους ψηφοφόρους που στις δημοσκοπήσεις επιλέγουν τη λεγόμενη «γκρίζα ζώνη» των αναποφασίστων καθώς και τον «κανένα» ρίχνει μετέχοντες των παρασκηνίων του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο τέταρτος λόγος είναι επειδή ήθελε να αφαιρέσει και επιχειρήματα από όσους/ες προσπαθούν να στήσουν πολιτικά «μέτωπα» ή εκλογικές «ομπρέλες» προκειμένου να εξουδετερώσουν την απειλή Τσίπρα. Φάμελος και Χαρίτσης, Λούκα Κατσέλη και Τεμπονέρας, Ανδρουλάκης και λοιποί …συγγενείς, μάλλον αιφνιδιάστηκαν όχι μόνον επειδή δεν περίμεναν, τόσο γρήγορα, την παραίτηση Τσίπρα, αλλά και έσπευδαν να τον προλάβουν είτε για να μην τους αφήσει, στην πορεία προς τις εκλογές, εκτός του δικού του «νυμφώνος» είτε επειδή ήθελαν να διαπραγματευθούν μια καλύτερη θέση στο «νυφικό τραπέζι» του Αλέξη. Τώρα, θα πρέπει να αναπροσαρμόσουν τις τακτικές τους.
Οι μόνοι σίγουροι απέναντι στον Τσίπρα θα είναι ο Παππάς, ο Πολάκης και η Δούρου από τον ΣΥΡΙΖΑ και ο Ευκλείδης με τον Φίλη και τον Σκουρλέτη από τη Νέα Αριστερά. Και βέβαια στην πορεία και όσοι κατανοήσουν πως το σχέδιο Τσίπρα δεν τους περιλαμβάνει, είτε επειδή είναι «τοξικοί» είτε επειδή δεν μπορούν, για λόγους που ορίζει το rebranding του πρώην πρωθυπουργού, να κολυμπήσουν στη «νέα θάλασσα» που αναφέρει στη δήλωσή του ο Αλέξης.
Το επόμενο βήμα του Τσίπρα θα είναι η έκδοση του βιβλίου του, το οποίο, με όλη αυτή την προδiαφήμιση της αναμονής που του έχει γίνει, αναμένεται να συμπεριληφθεί, ενδεχομένως και από την πρώτη ημέρα της κυκλοφορίας του, στην κατηγορία «ευπώλητα». Και φυσικά να του προσφέρει σημαντικά έσοδα, τα οποία αφενός θα ισοφαρίσουν την οικονομική ζημία που θα υποστεί από την απώλεια της βουλευτικής αποζημίωσης και αφετέρου θα βουλώσει τα στόματα όσων φανατικών και ανεγκέφαλων ήθελαν ετοιμάζονται να πουν «και με τι λεφτά θα ζει τώρα ο Τσίπρας».
Εκτός από το βιβλίο του (για το οποίο, σημειωτέον, οι εκδόσεις Gutenberg έχουν, όπως λέγεται, από τώρα παραγγελίες καθώς πολλοί, νυν και πρώην σύντροφοι αλλά και αντίπαλοι του Αλέξη, το βάζουν στη λίστα των χριστουγεννιάτικων δώρων τους) ο Τσίπρας το επόμενο διάστημα πρέπει να στελεχώσει το Ινστιτούτο του, να κάνει κάποιες ομιλίες, όπως αυτή στη Σορβόνη, να δώσει συνεντεύξεις κατά προτίμηση στο διεθνή Τύπο, μετά την κυκλοφορία του βιβλίου θα κάνει επιλεκτικά ορισμένες παρουσιάσεις και από τον Φεβρουάριο Μάρτιο θα ανακοινώσει, όπως λένε συνεργάτες του το νέο κόμμα -με τον τρόπο που παρουσίασε ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1974 τη Διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη του ΠΑΣΟΚ, επειδή θέλει να δείξει ότι επειδή «πατρίδα μας βρίσκεται σε επικίνδυνο αδιέξοδο. Οικονομικό, πολιτικό, γεωστρατηγικό, μα πρωτίστως ηθικό» χρειάζεται μια Νέα Μεταπολίτευση και η Προοδευτική Παράταξη έναν νέο φορέα Πολιτικής Αλλαγής.
