Πόσο όμορφη εικόνα ήταν να βλέπει κανείς τον επόμενο Πρωθυπουργό της χώρας σε μια τηλεοπτική συνέντευξη, λίγο πριν τις εκλογές, να μην διστάζει να δείξει την κανονικότητα που λείπει από την πολιτική. Ένας πολιτικός αρχηγός που βρίσκει έμπνευση και ερμηνεύει τη ζωή όπως κάνουμε όλοι, σε κάθε ευκαιρία, ακόμη και στους στίχους ενός τραγουδιού.
«Ο Νίκος Πορτοκάλογλου έγραψε ένα τραγούδι πριν 25 χρόνια «Τα καράβια μου καίω». Και όταν λέει «Από πείσμα και τρέλα θα ζω σε τούτη τη χώρα ώσπου να βρω νερό γιατί ανήκω εδώ». Αυτός ο στίχος νομίζω κάπου μας ακουμπάει όλους. Ακουμπάει και τη γενιά του brain drain. Απλά ξέρετε ποια είναι η διαφορά; Δεν μπορούμε να μένουμε μόνο στο πείσμα και στην τρέλα. Χρειαζόμαστε κάτι παραπάνω», είπε χαρακτηριστικά ο Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας.
Και είναι όντως τόσο στοχευμένο το νόημα που δίνουμε σε αυτούς τους στίχους. Έχει καταγράψει 25 χρόνια πριν, τόσο εύστοχα την σημερινή πραγματικότητα και ας μην την γνώριζε.
Πόσα νέα παιδιά αλλά και μεγαλύτεροι, με υψηλού επιπέδου σπουδές, με εξειδίκευση, με γνώσεις πολύτιμες, άνθρωποι που θα μπορούσαν άνετα να βρουν εξαιρετικά ευνοϊκές επαγγελματικές συνθήκες στο εξωτερικό, επέλεξαν να μείνουν εδώ. Να μείνουν στην Ελλάδα και να παλέψουν, σε αντίξοες συνθήκες, να αγωνιστούν για να φτιάξουν την ζωή τους εδώ, μαζί με τους αγαπημένους τους ανθρώπους. Και ήθελε όντως πείσμα και τρέλα.
Μπορεί αρκετοί από αυτούς τους ανθρώπους στην πορεία να είπαν πως δεν αντέχουν άλλο και να έφυγαν, μπορεί άλλοι σήμερα να το έχουν μετανιώσει που έμειναν, όμως με πείσμα και τρέλα πρέπει να βρούμε σαν Έθνος αυτό το κάτι παραπάνω, αυτό που θα δικαιώσει όλους όσους έμειναν εδώ, αλλά και όσους θέλουν να βρουν την ευκαιρία για να γυρίσουν πίσω. Να βρούμε το νερό που ψάχνει εδώ και 25 χρόνια ο Πορτοκάλογλου στους στίχους του και να το δώσουμε σε αυτούς τους ανθρώπους.
Και όταν βλέπεις πως ανάμεσα σε αυτούς τους πεισματάρηδες, σε αυτούς τους τρελούς, υπάρχουν περιπτώσεις ανθρωπων που εδώ στην Ελλάδα, με ένα κράτος εχθρό της καινοτομίας, εχθρό της αριστείας, εχθρό της επιχειρηματικότητας, εχθρό της προόδου και της ανάπτυξης, βρήκαν τον τρόπο και δημιούργησαν νέες πετυχημένες εξωστρεφείς και καινοτόμες επιχειρήσεις, τότε αντιλαμβάνεται κανείς, πως σίγουρα μπορούμε να τα καταφέρουμε.
Όταν startups, με 2-3 εικοσάρηδες, με μόνα όπλα την γνώση και την τρέλα της δημιουργίας δημιουργούν από το πουθενά επιχειρήσεις εκατομμυρίων, σκεφθείτε τι θα μπορούσαν να κάνουν τα ίδια παιδιά, αν δεν τους βάζαμε εμπόδια και στεκόμασταν δίπλα τους.
