(EUROKINISSI/ ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΤΩΜΕΡΗΣ)
«Πώς πεθαίνει ένα έθνος;», διερωτάται η Daily Mail. Την απάντηση τη βρήκε στα νοσοκομεία της Ελλάδας και περιέγραψε την κατάσταση με τα πιο μελανά χρώματα, μεταφέροντας ιστορίες φρίκης.
«Αυτή την εβδομάδα, στα πολιορκημένα νοσοκομεία της Αθήνας, πήρα μία γεύση από τη σοκαριστική απάντηση», γράφει ο Ιαν Μπίρελ, για την απάντηση στο ερώτημά του για το πότε πεθαίνει ένα έθνος. «Είναι όταν οι ίδιοι οι άνθρωποί του πεθαίνουν κατά χιλιάδες απλά επειδή το κράτος δεν μπορεί να αντέξει οικονομικά να τους θεραπεύσει», τονίζει.
«Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αλληγορία για την υγεία μίας χώρας από το ίδιο το σύστημα υγειονομικής περίθαλψης Και μόνο όταν δεις ο ίδιος τη φρίκη του συστήματος υγείας της Ελλάδας συνειδητοποιείς πόσο τρελό είναι για αυτό το κάποτε περήφανο έθνος να συνεχίσει ως έχει. Αν ήταν η δική σου χώρα, θα σε έκανε να κλάψεις με πόνο και ντροπή», προσθέτει ο δημοσιογράφος της Daily Mail.
«Στις υπερφορτωμένες νοσοκομειακές πτέρυγες είτε είδα είτε άκουσα από πρώτο χέρι διηγήσεις για το πώς τα μωρά κρατούνται ως «όμηροι» για να πληρωθούν λογαριασμοί και οι ασθενείς που πεθαίνουν δεν έχουν φροντίδα. Για αχθοφόρους που χρησιμοποιούνται ως παραϊατρικό προσωπικό. Για ασθενείς που τους λένε να φέρουν τα δικά τους σεντόνια, για χαλασμένα φρένα σε αρχαία ασθενοφόρα και για νοσοκομεία που ξεμένουν από φάρμακα και επιδέσμους», συνεχίζει.
Χειρουργεία έχουν κλείσει, το προσωπικό έχει μειωθεί πολύ απλά επειδή δεν έχουν απομείνει χρήματα. Πριν από πέντε χρόνια η Ελλάδα δαπανούσε 13 δισ. λίρες στην Υγεία, πάνω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Σήμερα, διαθέτει τα μισά. Ακόμη χειρότερα, στους πρώτους τέσσερις μήνες της χρονιάς, 140 δημόσια νοσοκομεία έλαβαν μόλις 31 εκατομμύρια λίρες, 94% λιγότερα από ότι πέρυσι, γράφει ο Μπίρελ. Για να γίνουν ακόμη πιο μαύρα τα πράγματα, τα όποια αποθέματα τα πήρε πίσω η κυβέρνηση στην απέλπιδα προσπάθειά της να βρει ρευστό για να πληρώσει δημοσίους υπαλλήλους και χρέη, συνεχίζει.
«Οι ανθρώπινες ιστορίες είναι θλιβερές, στο όριο της μακαβριότητας. Γνώρισα τον Κώστα, έναν 37χρονο σερβιτόρο από την Κέρκυρα, που προσπαθούσε μόνος σε ένα καροτσάκι, να προχωρήσει στο διάδρομο ενός νοσοκομείου, που το συγκρατούσε κολλητική ταινία. Δυσκολευόταν ακόμη περισσότερο γιατί στο ένα χέρι κρατούσε κάτι. Μου είπε ότι είχε ένα σοβαρό τροχαίο με μηχανή και έχασε το δεξί του πόδι. Θα έπρεπε ακόμη να είναι στο νοσοκομείο τώρα, αλλά δεν υπήρχαν κρεβάτια, οπότε παρά τις διαμαρτυρίες του, του ζήτησαν να φύγει. ”Μου είπαν ότι πρέπει να πάω σπίτι μου. Φοβάμαι γιατί δεν έχω χρήματα για να ζήσω”, μου είπε. Τον ρώτησα τι είχε η τσάντα που κρατούσε. ”Το πόδι μου”, απάντησε και άνοιξε για να μου δείξει το προσθετικό μέλος του».
Σε αρκετά νοσοκομεία στην πρωτεύουσα, σχεδόν κάθε γιατρός, νοσοκόμα, ακόμη και οδηγός ασθενοφόρου, είχε τρομακτικές ιστορίες να μου πει, γράφει ο Βρετανός δημοσιογράφος, για ένα σύστημα που είναι στο χείλος της κατάρρευσης. «Αυτό πλέον δεν λογίζεται ως Ευρώπη», είπε με πίκρα ένας χειρουργός. «Η κατάσταση εδώ είναι σαν εμπόλεμη ζώνη, χωρίς τις σφαίρες», είπε κάποιος από τους Γιατρούς χωρίς Σύνορα. «Αν τα πράγματα συνεχίσουν έτσι, θα δούμε την απόλυτη κατάρρευση του υγειονομικού συστήματος».
«Τις τραγικές συνέπειες μπορεί να τις δει κανείς αν επισκεφθεί το νοσοκομείο της Νίκαιας, όπου το λιγοστό νυχτερινό προσωπικό προσπαθεί να ανταποκριθεί με τους πολλούς ασθενείς που καταφθάνουν στα επείγοντα. Μία κυρία με νεκρική όψη κείτεται ακίνητη σε ένα φορείο στο διάδρομο, εγκαταλελειμμένη για τις τέσσερις ώρες που ήμουν εκεί, χωρίς οικογένεια. Πέντε άλλοι ηλικιωμένοι είναι σε φορεία, δύο που ξεκάθαρα πονούν και ένας με κολάρο στο λαιμό, ανάμεσα σε άλλους ασθενείς με κατάγματα που τους βοηθούν οι συγγενείς. Αστυνομικοί συνοδεύουν έναν καλυμμένο με αίματα κρατούμενο, δεμένο. Η κόρη μίας 84χρονης που είναι τυλιγμένη με το παλτό της μου λέει ότι βρίσκονται εκεί για τέσσερις ώρες, πως η έλλειψη προσωπικού την ανάγκασε να πάει η ίδια τη μητέρα της για ακτινογραφίες και εξετάσεις αίματος. «Τα ελληνικά νοσοκομεία είναι κόλαση», μου λέει».
Νοσοκόμες μου είπαν ότι δεν υπήρχαν σεντόνια, οπότε οι ασθενείς πρέπει να φέρουν δικά τους, σε μία πτέρυγα, μάζεψαν χρήματα για να αγοράσουν πιεσόμετρο και θερμόμετρα, γιατί υπήρχαν ελλείψεις. Από τη στιγμή που οι δαπάνες περικόπηκαν, τέτοιες πράξεις δείχνουν τον ηρωισμό του ιατρικού προσωπικού, που κρατά «ζωντανό» το σύστημα Υγείας, συνεχίζει. Από εκείνους που είναι σε χειρότερη μοίρα είναι οι καρκινοπαθείς που περιμένουν ακόμη και τέσσερις μήνες για μία διάγνωση και έξι μήνες για κρίσιμη θεραπεία, προσθέτει.
