Η Ελλάδα οφείλει να μετατραπεί από καταναλωτής σε κράτος παραγωγής ισχύος, να αποκτήσει επιτέλους Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας, να ενεργοποιήσει την τεράστια δύναμη των εφέδρων στο πλαίσιο του θεσμού του πολίτη-οπλίτη, να συγκροτήσει Συμβούλιο Θαλάσσιας Ισχύος ώστε να μετατρέψει την οικονομική ισχύ της ποντοπόρου ελληνόκτητης ναυτιλίας σε γεωπολιτική επιρροή, να δημιουργήσει ειδικές στρατηγικές σχέσεις με το Ισραήλ και την Αίγυπτο, να μην εγκαταλείψει την Κύπρο παραιτούμενη της ιδιότητας της εγγυήτριας δυνάμεως επαναλειτουργώντας τον Εθνικό Αμυντικό Χώρο, να διασυνδέσει την βουλευτική αποζημίωση με τις αποδοχές των αξιωματικών των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας.
Ιωάννης Σ. Θεοδωράτος, αναδημοσίευση από το defence-point.gr
Δημοσιογράφος-Αμυντικός αναλυτής
Όλες οι παραπάνω προτάσεις συναποτελούν μέρος μιας σωστά δομημένης σε γενικές γραμμές εθνικής πολιτικής, η οποία θα σηματοδοτεί την αλλαγή της πορείας της χώρας σύμφωνα με τα κελεύσματα και τα δόγματα του Θουκυδίδη και της αρχές της ρεαλιστικής γεωπολιτικής. Εντύπωση μας προκάλεσε και δεν θα μπορούσαμε παρά να το αναφέρουμε, ότι από όλους τους μετέχοντες στην εκλογική διαδικασία για την ανάδειξη προέδρου της ΝΔ, τη σχετική αναφορά την εντοπίσαμε στο πρόγραμμά του Άδωνι Γεωργιάδη.
Παρατηρώντας την παντελή έλλειψη κουλτούρας και νοοτροπίας στα θέματα άμυνας και ασφάλειας, ο υπογράφων προσπάθησε να αναζητήσει κάποια ψήγματα ουσιαστικής γεωστρατηγικής σκέψης μεταξύ εκείνων των προσωπικοτήτων που διαγκωνίζονται για την εκλογή προέδρου στο μεγαλύτερο κόμμα της αντιπολίτευσης. Στόχος ήταν να εντοπιστεί κάτι διαφορετικό από τις συνήθεις αοριστολογίες, κάτι που να αποδεικνύει ότι το ενδιαφέρον του πολιτικού κόσμου για τα μείζονα ζητήματα, από τα οποία εξαρτάται η επιβίωση της χώρας, δεν επικεντρώνεται – και εν πολλοίς ενταφιάζεται – αποκλειστικά και μόνο στα οικονομικά, τα οποία σημειωτέον είναι παροδικά, είτε λέγονται Μνημόνια είτε διαχείριση-διαγραφή χρέους.
Με μεγάλο ενδιαφέρον παρακολούθησα λοιπόν όσα λέγονται δημοσίως προεκλογικά, όπως αυτά αποτυπώνονται στις δηλώσεις και δυστυχώς διαπίστωσα την κυριαρχία του γνωστού ξύλινου λόγου και της γενικόλογης αοριστολογίας. Ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον όμως, παρουσιάζουν δυο προτάσεις – που συνιστούν είδηση καθότι αναφέρθηκαν σήμερα το πρωί σε συνέντευξη που παραχώρησε στον ραδιοσταθμό ΣΚΑΪ 100,3 – καθότι συνιστούν ρηξικέλευθες και εν πολλοίς – στο πνεύμα της εποχής – πολιτικά τολμηρές δηλώσεις, οι οποίες θα συζητηθούν και αποτελούν το επίκεντρο του παρόντος σημειώματος.
Ο Άδωνις Γεωργιάδης μίλησε ευθέως, δεσμεύοντας την αξιοπιστία του, χωρίς υπαινιγμούς που θα έδιναν τη δυνατότητα υπαναχώρησης, για δύο ζητήματα τα οποία αφορούν, για όσους ασχολούνται με τα θέματα άμυνας και ασφάλειας, τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας, αλλά και τη μεγάλη μάζα των εφέδρων, στην οποία ανήκουν πολλοί μέχρι τη συμπλήρωση κάποιου έτους της ηλικίας τους.
Πρόκειται για ένα καυτό θέμα, το οποίο ουδείς είχε αποτολμήσει να ασχοληθεί, καθώς εξαναγκαζόταν από την «πολιτική ορθότητα» (σ.σ. πρόκειται για τεράστιο ιδεολογικό λάθος), απόρροια ενός ακατανόητου φοβικού συνδρόμου. Θυμίζουμε, ότι με απόφαση της τότε κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, αποσυνδέθηκε η βουλευτική αποζημίωση (στην οποία διατηρήθηκε συνδεδεμένη η αντίστοιχη του δικαστικού) από εκείνη του στρατιωτικού, δημιουργώντας σύμφωνα με τους άμεσα ενδιαφερόμενοθς και ένα «ηθικό έλλειμμα», μια οικονομική ανισορροπία μεταξύ λειτουργών-στυλοβατών του εθνικού κράτους.
Μετά από την παρέλευση 30 σχεδόν ετών λοιπόν, ένας βουλευτής που τυγχάνει και υποψήφιος πρόεδρος του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης λειτουργώντας επί ιδεολογικής βάσης και ζητώντας παράλληλα συγγνώμη για τα όσα υπέστησαν τα στελέχη των ΕΔ και των ΣΑ από όλες ανεξαιρέτως τις κυβερνήσεις, ανοίγει εκ νέου το ζήτημα και προαναγγέλλει την έναρξη του κύκλου που οδηγεί στην αποκατάσταση μιας αδικίας.
Ο ίδιος επεξηγεί, ότι τα χρήματα θα βρεθούν μέσα από την φυσική αύξηση του ΑΕΠ αλλά – και εδώ είναι το πλέον σημαντικό – από την εκμετάλλευση των ενεργειακών πηγών, καθώς τόσο οι ΕΔ όσο και τα ΣΑ συνιστούν τους φυσικούς προστάτες του εθνικού πλούτου, ο οποίος βρίσκεται εντός της ελληνικής ΑΟΖ. Αξίζει στο σημείο αυτό να σημειωθεί ότι ο εν λόγω υποψήφιος τάσσεται υπέρ της κατασκευής και λειτουργίας του αγωγού «EastMed Pipeline», ένα ύψιστης γεωστρατηγικής αξίας αλλά και γεωπολιτικής σημασίας έργο, το οποίο ο γράφων έχει χαρακτηρίσει και εντάξει στην πολιτική των «νέων μακρών τειχών» μεταξύ Αθηνών, Λευκωσίας, Τελ Αβίβ, αλλά και Καΐρου.
Η δεύτερη δήλωση πρακτικής επιχειρησιακής εκμετάλλευσης αφορά την αναγκαιότητα ενεργοποίησης και αξιοποίησης του πλέον πολύτιμου εθνικού ανθρώπινου δυναμικού, αυτού της εφεδρείας. Καθώς όλοι οι άρρενες περισσότερο ή λιγότερο ανήκουμε σε αυτήν, όταν γνωρίζουμε – από την μελέτη της Ιστορίας – ότι οι απώλειες εν καιρώ πολέμου σε συντριπτικό ποσοστό βαρύνουν τους εφέδρους, είναι απλά αδικαιολόγητη η θεσμική αδιαφορία που επιδεικνύεται και μάλιστα σε περίοδο κρίσης προς τους εφέδρους και τις επίσημες οργανώσεις τους.
Ο θεσμός του πολίτη-οπλίτη προέρχεται από τα σπλάγχνα της ελληνικής Ιστορίας και της Δημοκρατίας και οφείλουμε όλοι να συνεισφέρουμε ώστε να επανέλθει και στο πλαίσιο μιας ισορροπημένης σχεδίασης να αποτελέσει ακρογωνιαίο λίθο της εθνικής στρατηγικής.
Οι δύο αυτές θέσεις δεν θα έπρεπε να αποτελούν σημείο υπεροχής μόνον του συγκεκριμένου υποψηφίου αλλά οφείλουμε να του αναγνωρίσουμε την τόλμη με την οποία επέλεξε να λάβει θέση και να υποστηρίξει τα δύο αυτά προβλήματα, όταν οι υπόλοιποι απλά σιωπούν ή αποστασιοποιούνται. Είναι ωστόσο απορίας άξιον γιατί φθάσαμε σήμερα 41 έτη μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο και 19 έτη μετά τα Ιμια, να αναζητούμε την υποστήριξη των αυτονόητων και όταν βρίσκουμε τον πολιτικό εκφραστή τους και υποστηρικτή τους στο δημόσιο λόγο, να δεσμευόμαστε να τον επικροτήσουμε.
Ο γράφων δεν δίστασε να το κάνει, καθώς πιστεύει πως η πορεία του Ελληνισμού, παρά τις όποιες πρόσκαιρες αντιξοότητες, πρέπει να πραγματοποιείται από ανθρώπους που γνωρίζουν άριστα τη ναυσιπλοΐα με πυξίδες την Ιστορία και τη Γεωγραφία, που αντιλαμβάνονται τις θεωρίες ισχύος και δεν στέκουν αμήχανοι στο άκουσμα της εξιστόρησης της υπόθεσης των Μηλίων.
Από Έλληνες οι οποίοι δεν χρειάζονται μεταφραστή για να αντιληφθούν τι κρύβουν οι αρχαίες ρήσεις των μεγάλων μορφών του παρελθόντος, ηγέτες – με την ουσιαστική σημασία της λέξεως – που συμμερίζονται και κατανοούν τα οράματα του Μιλτιάδου, του Θεμιστοκλέους, του Περικλέους, του Κίμωνος, του Φιλίππου και του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
