Σε «άθλια κατάσταση» βρίσκονται οι όμηροι που απελευθέρωσαν οι αρχές της Νιγηρίας από την Μπόκο Χαράμ: τραυματισμένες γυναίκες σε προχωρημένη εγκυμοσύνη και παιδιά αφυδατωμένα που δεν έχουν καν δύναμη να κλάψουν.
Σε «άθλια κατάσταση» βρίσκονται οι όμηροι που απελευθέρωσαν οι αρχές της Νιγηρίας από την Μπόκο Χαράμ: τραυματισμένες γυναίκες σε προχωρημένη εγκυμοσύνη και παιδιά αφυδατωμένα που δεν έχουν καν δύναμη να κλάψουν.
Με τα τραύματά τους εμφανή, 15 γυναίκες κάθονται ακόμα και στο πάτωμα του «γραφείου της Σαμπίσα» του ομοσπονδιακού ιατρικού κέντρου της Γιόλα, στη βορειοανατολική Νιγηρία, όπου μεταφέρθηκαν ορισμένες από τις 275 γυναίκες και τα παιδιά που απελευθέρωσαν οι αρχές από την Μπόκο Χαράμ το περασμένο Σαββατοκύριακο.
Τραυματίστηκαν από σφαίρες ή από νάρκες τη στιγμή που οι στρατιώτες των ενόπλων δυνάμεων της Νιγηρίας πραγματοποιούσαν έφοδο για να τις απελευθερώσουν από τα στρατόπεδα της Μπόκο Χαράμ, που βρίσκονται μέσα στο τεράστιο δάσος της Σαμπίσα, προπύργιου της ένοπλης ισλαμιστικής οργάνωσης στην πολιτεία του Μπόρνο.
Ορισμένες από τις γυναίκες κρατούν στην αγκαλιά τους μικρά παιδιά που υποφέρουν από σοβαρή αφυδάτωση και υποσιτισμό. Κάποια άλλα παιδιά είναι ξαπλωμένα σε κρεβάτια.
Η Ζάρα Μάλαμ, 25 ετών, είναι μία από αυτές τις γυναίκες. Ο γιος της, ο Μοχάμεντ, που δεν έχει κλείσει ακόμα ένα χρόνο ζωής, είναι άρρωστος από τότε που τους απήγαγαν από το χωριό Γκουμσούρι, πριν από 5 μήνες, είπε η ίδια: «και κανείς δεν του έχει δώσει κάποιο φάρμακο».
«Εκείνοι [η Μπόκο Χαράμ] δεν έκαναν τίποτα για εκείνον. Και αυτό συνέβη και με την πλειονότητα των υπολοίπων παιδιών. Δεν τρέφονταν σωστά. Δεν είχαν τρόφιμα, δεν είχαν ρούχα, δεν είχαν νερό. Τίποτα απ’ όλα αυτά…».
Πολύ αδύναμα ακόμη και για να κλάψουν
Ο μικρός Μοχάμεντ διέμενε αρχικά στον καταυλισμό Μαλκόχι, που βρίσκεται στα περίχωρα της Γιόλα, όπου 275 γυναίκες και παιδιά μεταφέρθηκαν το περασμένο Σάββατο. Κάτοπιν, αυτήν την εβδομάδα διακομίστηκε στο νοσοκομείο. Το αγοράκι έχει μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια, το κεφάλι του μοιάζει να είναι τεράστιο πάνω στο μικροσκοπικό σώμα του.
Άλλα 4 παιδιά με τα πρόσωπά τους αποστεωμένα μεταφέρθηκαν στο ίδιο νοσοκομείο την ίδια περίοδο με τον Μοχάμεντ και φαίνεται πως είναι πολύ αδύναμα ακόμα για να μπορέσουν να κλάψουν.
Όμως στον καταυλισμό του Μαλκόχι οι κραυγές των υπολοίπων παιδιών αντηχούν.
«Όταν έφθασαν οι όμηροι, δεν υπήρχαν λιγότερα από 100 παιδιά» περιέγραψε η Ρουθ Ουγκού, μία νοσοκόμα στον καταυλισμό.
«Όταν τα εξετάσαμε, εξακριβώσαμε ότι 31 εξ αυτών υποφέρουν από υποσιτισμό και όλα τους ήταν κάτω των 5 ετών».
Και άλλα παιδιά αναμένεται να γεννηθούν στον καταυλισμό του Μαλκόχι εντός των επόμενων εβδομάδων, καθώς 10 έως 15 γυναίκες, πρώην όμηροι, βρίσκονται ήδη σε προχωρημένη εγκυμόσυνη, σύμφωνα με Μαίρη Σάμουελ Γκαλαντίνα, μία μαία που έχει πάρει σύνταξη.
«Θα χρειαστούν προσοχή» προσέθεσε η ίδια.
Αυτές οι γυναίκες και τα κορίτσια έχουν σχηματίσει ουρά προκειμένου να παραλάβουν μεταχειρισμένα ρούχα που προσφέρουν οι τοπικές αρχές.
Σε αυτό το στρατόπεδο φιλοξενούνταν ήδη 850 άνθρωποι πριν από την άφιξη των ομήρων που απελευθερώθηκαν. Πρόκειται για εκτοπισμένους στην πλειονότητά τους που εγκατέλειψαν τα χωριά τους στη βόρεια Ανταμάουα μόλις έφθασε η Μπόκο Χαράμ τον περασμένο χρόνο.
Οι πρώην όμηροι κοιμούνται σε ψάθες, κάτω από τη σκιά των δένδρων.
«Όταν έφθασαν το Σάββατο, έτρεξαν κατευθείαν στις κουζίνες προκειμένου να πιουν ένα φλυτζάνι τσάι, να φάνε ψωμί, να πιουν γάλα και νερό» εξήγησε ο Χάσαν Μπέλο, στέλεχος της υπηρεσίας αρωγής της πολιτείας Ανταμάουα.
Η πρωτεύουσα της πολιτείας Ανταμάουα αντιμετωπίζει μια ασταμάτητη ροή εκτοπισμένων τους τελευταίους αυτούς μήνες, οι οποίοι βρήκαν καταφύγιο σε καταυλισμούς και σε οικογένειες που τους φιλοξενούν.
Ο Μοχάμεντ και τα άλλα παιδιά, η υγεία των οποίων βρίσκεται σε κακή κατάσταση, «παρέμειναν 4 ημέρες στον καταυλισμό χωρίς να έχουν λάβει κανένα φάρμακο», διαμαρτυρήθηκε η Τουράι Καντίρ.
Απουσία ασθενοφόρου, η εργαζόμενη στις κοινωνικές υπηρεσίες του καταυλισμού έφθασε στο σημείο να μεταφέρει η ίδια τους ασθενείς στο νοσοκομείο.
«Η υγεία πρέπει να αποτελεί προτεραιότητα» είπε η ίδια, όμως «η τοπική κυβέρνηση δεν μπορεί να επιφορτιστεί μόνη της με την τύχη των εκτοπισμένων».
