Ο μικρός Αϊλάν Κούρντι από τη Συρία πνίγηκε στο ταξίδι για την Ευρώπη. Επιτρέπεται να δημοσιεύει κανείς τη φωτογραφία ενός νεκρού παιδιού; Ή μήπως επιβάλλεται; Για την απόφαση της DW ο αρχισυντάκτης Αλεξάντερ Κουντάσεφ.
Είναι μια φρικτή φωτογραφία. Δείχνει τα δεινά της μάταιης, της αδιέξοδης φυγής από τη Συρία, όπου μαίνεται ο εμφύλιος. Είναι η αποτύπωση μιας στιγμής, μιας απ’ αυτές που εκτυλίσσονται καθημερινά γύρω από τη Μεσόγειο.
Σ’ αυτή τη φωτογραφία έχει εμφιλοχωρήσει ο τρόμος του αδελφοκτόνου σπαραγμού στη Συρία. Είναι μια φωτογραφία που μας σφίγγει την καρδιά. Είναι μια φωτογραφία που μας αφήνει άναυδους από οδύνη και συμπόνια. Είναι μια φωτογραφία που φωτογραφίζει και τη δική μας ανημπόρια. Είναι μια φωτογραφία που μας βυθίζει στην περισυλλογή και τη σιωπή. Είναι η φωτογραφία της χρονιάς, μπορεί και της δεκαετίας. Συμπυκνώνει όλα αυτά που μας ταράζουν, μας συγκινούν, μας εξοργίζουν αυτούς τους μήνες. Είναι μια τραγική φωτογραφία.
Επαρκείς λόγοι για να μη δημοσιευθεί
Πρέπει, επιτρέπεται, επιβάλλεται να δημοσιευθεί; Επιβάλλεται εμείς, η Deutsche Welle, να τη δημοσιεύσουμε; Υπάρχουν πειστικοί, σοβαροί λόγοι για να μην τη δημοσιεύσουμε. Πρόκειται για τον σεβασμό στους νεκρούς, για την αξιοπρέπεια του παιδιού, για την αυτοσυγκράτηση των ΜΜΕ.
Αποφασίσαμε να τη δημοσιεύσουμε. Όχι για να προκαλέσουμε αίσθηση, όχι για να αυξήσουμε τους χρήστες μας, όχι για να ανεβάσουμε τη θεαματικότητά μας. Τη δημοσιεύουμε επειδή μας σφίγγει την καρδιά. Τη δημοσιεύουμε, επειδή γίνεται σύμβολο της τραγωδίας των προσφύγων: το σύμβολο του αθώου παιδιού, που για χάρη του οι γονείς πήραν τον δρόμο της ξενιτιάς, για να του εξασφαλίσουν ένα καλύτερο μέλλον. Κι ο δρόμος αυτός τέλειωσε άδοξα στη θάλασσα.
Αυτή η φωτογραφία μας ταρακούνησε
Τη δημοσιεύουμε, επειδή μας ταρακούνησε, αφήνοντάς μας άφωνους και σκεπτικούς σήμερα το πρωί στη σύσκεψη για το καθημερινό πρόγραμμα. Συγκινημένους από τον πόνο και τον θάνατο. Τη δημοσιεύουμε, επειδή χάραξε ξαφνικά σαν τομή τη φούρια της δημοσιογραφικής καθημερινότητάς μας.
