Η κατάσταση στη Μ. Ανατολή, κυρίως μετά τις επιθέσεις στο Παρίσι, επιβάλλει τη συνεργασία των Δυτικών με τη Ρωσία. Κι αυτό παρά τις διαφωνίες στο ζήτημα της Ουκρανίας, σχολιάζει ο Ίνγκο Μαντόιφελ από τη DW.
Ένας συνασπισμός με τη Ρωσία στον αγώνα ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος είναι μια λύση ανάγκης. Οι πρόεδροι της Γαλλίας και των ΗΠΑ, Φρανσουά Ολάντ και Μπαράκ Ομπάμα, φαίνεται πως τη θεωρούν αναπόφευκτη. Η Γερμανία θα δώσει τελικά τη συγκατάθεσή της, χωρίς όμως να έχει καμία ψευδαίσθηση για στενότερες σχέσεις με τη Ρωσία. Όπως επίσης δεν έχει καμία ψευδαίσθηση ότι στη φλεγόμενη Μέση Ανατολή θα ανθίσουν τα επόμενα χρόνια δημοκρατικά τοπία αμέσως μετά την απομάκρυνση του Σύρου προέδρου Μπασάρ αλ Άσαντ από την εξουσία.
Κι όλα αυτά επειδή ο πρόεδρος Πούτιν δεν συμμερίζεται τις ίδιες αξίες με τους εταίρους του. Η επιθετική πολιτική του Κρεμλίνου ενάντια στην Ουκρανία κι η προσάρτηση της Κριμαίας αποτελούν πράξεις που δε γίνεται να ξεχαστούν εύκολα. Κι ως εκ τούτου οι σχετικές κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας θα πρέπει σε κάθε περίπτωση να διατηρηθούν. Φυσικά ο Σύρος δικτάτορας δεν μπορεί να είναι πραγματικός εταίρος, καθώς είναι συνυπεύθυνος για την κλιμάκωση της βίας στη Συρία: η ευθύνη του για τους 250.000 νεκρούς και το προσφυγικό κύμα είναι αδιαμφισβήτητη.
Ζήτημα ρεαλιστικής πολιτικής
Το ενδιαφέρον του Πούτιν για μια συμμαχία ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος δεν προκύπτει από κάποια ανθρωπιστική πεποίθηση, αλλά από καθαρά γεωπολιτικά συμφέροντα. Και φυσικά το Κρεμλίνο εκμεταλλεύεται το σοκ του δυτικού κόσμου από τις επιθέσεις στο Παρίσι για να βγει από τη διεθνή απομόνωση, να επιβάλει την πολιτική του και να ξαναεμφανιστεί ως αναγνωρισμένη υπερδύναμη. Η ρωσική πολιτική της διπλωματίας απέναντι στον Άσαντ εδώ και τέσσερα χρόνια καθιστά άλλωστε τη Ρωσία συνυπεύθυνη για την κατάσταση στη Συρία.
Όλα αυτά συνεπάγονται ότι θα πρέπει να αποκλειστεί μια συμμαχία με τη Ρωσία ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος και άρα εκ των πραγμάτων με τον Άσαντ; Σε καμία περίπτωση. Τα διεθνή προβλήματα δεν αφήνουν περιθώρια για ανεύρεση λύσεων μόνο μεταξύ εταίρων που ομογνωμούν.
Εκτός από τα παραπάνω, τόσο η Τουρκία όσο και η Σαουδική Αραβία είναι συνυπεύθυνες για τον πόλεμο στη Συρία. Κι ανάμεσα στους αντιπάλους του Άσαντ από τον λεγόμενο Ελεύθερο Συριακό Στρατό υπάρχουν πολλοί που θα θεωρούσαν τους εαυτούς τους αρμόδιους να προχωρήσουν στη γενοκτονία εκατομμυρίων Αλεβιτών. Μήπως όλοι αυτοί θα ήταν στην παρούσα φάση καλύτεροι εταίροι; Και μια τελευταία παραδοχή: πολλά προβλήματα στην περιοχή προέκυψαν έπειτα από την παράτολμη πολιτική των ΗΠΑ επί προεδρίας Τζορτζ Μπους.
Σαφείς στόχοι και προϋποθέσεις
Με απλά λόγια: αντί για ηθικολογικές εκκλήσεις, με τις οποίες δε γίνεται να αντιμετωπιστούν όλα τα προβλήματα, θα πρέπει να οδηγηθεί κανείς μετά τις επιθέσεις στο Παρίσι σε μια σαφώς καθορισμένη στρατηγική. Γι’ αυτό το λόγο είναι απαραίτητοι σαφείς στόχοι και προϋποθέσεις.
Πρώτον θα πρέπει να εξολοθρευτεί η μηδενιστική σέχτα του λεγόμενου Ισλαμικού Κράτους, τόσο στη Συρία και το Ιράκ όσο και στην Ευρώπη. Γι’ αυτό το σκοπό είναι απαραίτητο να ασκηθεί πίεση στους υποστηρικτές του Ισλαμικού Κράτους στις χώρες του Περσικού Κόλπου και να συναφθεί μια στενή στρατιωτική συμμαχία με τη Ρωσία. Γιατί εν τέλει δε βοηθά σε τίποτα να δυσφορεί κανείς με τη ρωσική στρατιωτική βάση στη Συρία και με το γεγονός ότι ο ρόλος της στην περιοχή είναι αναπόφευκτος. Το γεγονός ότι ο Πούτιν προσδοκά ιδία οφέλη από την κατάσταση δε θα πρέπει να εμπνέει λόγους ανησυχίας, στο βαθμό που οι χώρες της Δύσης παραμένουν σταθερές στην πολιτική τους απέναντι στην Ουκρανία.
Δεύτερον θα πρέπει μετά την ήττα του Ισλαμικού Κράτους να διεξαχθεί ένα συνέδριο για τη Μέση Ανατολή κατά το πρότυπο της Διάσκεψης για την Ασφάλεια και Συνεργασία στην Ευρώπη, το οποίο θα επιτύχει την απελευθέρωση και τη σταθεροποίηση της κατάστασης στη Μέση Ανατολή. Κι αυτό βέβαια με το βαρύ τίμημα της παραμονής του Άσαντ στην εξουσία σε μια νέα μορφή του συριακού κράτους, καθώς οποιαδήποτε εναλλακτική λύση θα σήμαινε κλιμάκωση της βίας αλλά και τον ορατό κίνδυνο να επεκταθεί η ένταση στην Ευρώπη, την Αφρική και την Ασία.
