Στην εκδήλωση στο Μέγαρο Μουσικής ήταν ακόμη παρόντες ο πρώην πρωθυπουργός Παναγιώτης Πικραμμένος, η Δάφνη Σημίτη, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Νίκος Ανδρουλάκης, η Άννα Διαμαντοπούλου, ο εκπρόσωπος Τύπου του ΠΑΣΟΚ, Κώστας Τσουκαλάς, ο Νίκος Χριστοδουλάκης, αλλά και αρκετοί πανεπιστημιακοί.
Στη συζήτηση που συντόνισε ο Κώστας Κωστής, ομότιμος καθηγητής ΕΚΠΑ και διευθυντής Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τράπεζας, πήραν μέρος ο Σταύρος Θωμαδάκης, ομότιμος καθηγητής ΕΚΠΑ, και ο Πάνος Τσακλόγλου, καθηγητής Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών.
Στην παρέμβαση της η κυρία Σακελλαροπούλου επισήμανε ότι «υπάρχει κάτι ποιητικό στον χαρακτήρα του Τάσου Γιαννίτση και στον τρόπο που αντιμετωπίζει την εξέλιξη της χώρας από το 1953 ως σήμερα, την πρόοδο και τις χαμένες ευκαιρίες. Μια νηφάλια απόγνωση, μια αίσθηση ματαιότητας, αλλά και μια άσβεστη ελπίδα που τον κρατάει δημιουργικό».
Πρόσθεσε ότι «διαβάζοντας το βιβλίο μου ερχόταν συχνά στο μυαλό ο Κώστας Κωστής με «τα κακομαθημένα παιδιά της ιστορίας» και με τη διαχρονική τους δυστυχώς παρουσία. Τα γνωστά προβλήματα που εμποδίζουν την ανάπτυξη, η παραοικονομία και η φοροδιαφυγή, η διαφθορά, η πολιτική αναποτελεσματικότητα. Η προβληματική λειτουργία του κράτους δικαίου και της δικαιοσύνης. Και, πάνω απ’ όλα, η κοινωνική κουλτούρα αντίδρασης σε αλλαγές».
Σε άλλο σημείο η κυρία Σακελλαροπούλου είπε ότι «στη χώρα έχει καλλιεργηθεί, από δεκαετίες, ένα πνεύμα εξωραϊσμού της πραγματικότητας. Η Μεταπολίτευση υπήρξε σημείο αιχμής για την εξέλιξή μας, δεν λειτούργησε όμως και ως σημείο ειλικρινούς στοχασμού και κριτικής θεώρησης· σαν η ανάγκη αυτογνωσίας να μη μας απασχολεί έντονα, εμάς τους Έλληνες. Ακολουθήσαμε, διαχρονικά, τον δρόμο της εύκολης ανάπτυξης, χωρίς τις απαραίτητες διαρθρωτικές αλλαγές που θα εξασφάλιζαν το μέλλον μας.
Στην περίοδο της δικτατορίας προωθήθηκαν επενδύσεις με κάθε κόστος, για λόγους πολιτικής νομιμοποίησης. Η οικονομική πολιτική άρχισε σταδιακά να δίνει έμφαση στις κατασκευές και τον τουρισμό. Ως βασικός μοχλός ανάπτυξης χρησιμοποιήθηκε η αντιπαροχή, η αντίληψη ότι «όπου γης οικόπεδο». Αυτό υπήρξε πηγή κακοδαιμονίας, αφού οι τοπικές κοινωνίες αντιμετώπισαν την οικοδομή ως κυρίαρχο τρόπο πλουτισμού και η κεντρική εξουσία ακολούθησε, για πελατειακούς και ψηφοθηρικούς λόγους».
Η ομιλία Γιαννίτση
Ο πρώην υπουργός ανέφερε τα εξής:
Θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμά τους ομιλητές που προηγήθηκαν. Πρώτα απ’ όλα, ιδιαίτερα, την τέως Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τέως Πρόεδρο του Συμβουλίου Επικρατείας, κυρία Κατερίνα Σακελλαροπούλου. Ήταν πολύ μεγάλη τιμή για εμένα η αποδοχή της να συμμετάσχει στην εκδήλωση αυτή. Επιπλέον, θεωρώ, ότι η κυρία Σακελλαροπούλου, πέρα από το πρόσωπό μου, τίμησε κάτι πολύ ευρύτερο, που μας αφορά όλους: τιμά τον βαθύτερο προβληματισμό για τις εξελίξεις στη χώρα μας και την αναζήτηση απαντήσεων σε ερωτήματα που σχετίζονται με το μέλλον της κοινωνίας μας, χαρακτηριστικό που συνοδεύει τη μακρά πορεία της και τη συνεχή συμβολή της στα κοινά. Επιπλέον, θέλω να της εκφράσω τις βαθύτατες ευχαριστίες μου γιατί δέχθηκε να ασχοληθεί με ένα θέμα, το οποίο σίγουρα δεν της είναι από τα πιο οικεία και πρέπει να απαίτησε αρκετό από το χρόνο της.
Να ευχαριστήσω, κατά αλφαβητικά σειρά, τον συνάδελφο καθηγητή Σταύρο Θωμαδάκη, ο οποίος πολλούς μήνες πριν το τέλος της γραφής δέχθηκε να διαβάσει το κείμενό μου και να μου κάνει πολλές, αναλυτικές και ουσιαστικές επισημάνσεις, που βοήθησαν σημαντικά στην επεξεργασία και βελτίωση της ανάλυσής μου. πολλά γραπτά του κείμενα βιβλία ή άρθρα, ακόμα και ο τρόπος προσωπικής λειτουργίας του μου ήταν συχνά χρήσιμα για το πώς και τι να γράψω.
Στον, επίσης, συνάδελφο καθηγητή Κώστα Κωστή οφείλω πολλά. Παρά τις πολλές πιέσεις που είχε, έγραψε έναν πρόλογο για την ανάλυσή μου, το ευρύτερο συγγραφικό μου έργο και συνολικότερα το πρόσωπό μου, που είναι πολύ κολακευτικά, αλλά και εξαιρετικά γενναιόδωρα. Διαβάζοντας γύρω στις τρεις εκατοντάδες σελίδες με βοήθησε ιδιαίτερα στην ολοκλήρωση της συγγραφής μου.
Όμως, του οφείλω ευχαριστίες και για κάτι πολύ βαθύτερο, που δεν το γνωρίζει καν. Πριν αρκετά χρόνια συζητούσαμε ένα αυγουστιάτικο βράδυ. Φτάσαμε σε αναφορές μου σε περιστατικά που είχα ζήσει στη διάρκεια που συμμετείχα σε κυβερνήσεις. Με παρότρυνε να τα γράψω. Κατ΄ αρχάς δεν ήταν κάτι που με ενθουσίαζε. Όμως, τότε, μου έδωσε την ιδέα να καταγράψω πράγματα πολύ διαφορετικά από αυτά που εννοούσε. Έτσι, έφτασα να καλύψω την οικονομική-πολιτική πορεία της χώρας σε μια χρονική διάρκεια, που σχεδόν ταυτιζόταν με το χρόνο της ζωής και των βιωμάτων μου. Του χρωστάω την ιδέα που με υποκίνησε.
