Η τουρκική λίρα καταρρέει, ο πληθωρισμός επισήμως αγγίζει το 70% και η δημοφιλία του Ταγίπ Ερντογάν βρίσκεται στον πάτο, ενώ σε λίγους μήνες έχει εκλογές – Μπορεί να το «γυρίσει», μας συμφέρει ή όχι και πόσο αυτό θα μας κοστίσει;
Το υποτιμημένο, έστω, ρούβλι τους είναι μια κάποια ανάσα σε μια περίοδο όπου η εθνική οικονομία βιώνει μαύρο χάλι, αν δεν βρίσκεται στα πρόθυρα κατάρρευσης. Ο πληθωρισμός αγγίζει επίσημα το σοκαριστικό 70%, αλλά στην πραγματικότητα είναι τριψήφιος. Το εθνικό νόμισμα έχει καταβαραθρωθεί. Περισσότερες από 16 ντόπιες λίρες ανταλλάσσονται με 1 δολάριο, με συνέπεια η Κεντρική Τράπεζα να εκποιεί έναν σκασμό δισεκατομμύρια από τα αποθεματικά της σε ξένο συνάλλαγμα για να ανακόψει την ελεύθερη πτώση του. Τα κρατικά ομόλογα έχουν γκρεμιστεί στη χωματερή των σκουπιδιών.
Παράλληλα, η πανδημία έχει αφήσει ζοφερό το αποτύπωμά της στην κοινωνία. Περίπου 15 εκατομμύρια επιβεβαιωμένα κρούσματα -αριθμός που εκτιμάται ότι στην πραγματικότητα είναι κατά 30% μεγαλύτερος- και 100.000 νεκροί βαραίνουν πένθιμα την καθημερινότητα. Ολα αυτά σε μια Τουρκία που διανύει μια μακρά προεκλογική περίοδο, εν όψει των εθνικών καλπών που θα στηθούν τον Ιούνιο του 2023. Ωστόσο η πολιτική της ηγεσία, παρά τα αδιέξοδα ή μάλλον σε στενή σύνδεση μαζί τους, συνεχίζει να κοκορεύεται, να εκτρέπεται, να παζαρεύει, να εκβιάζει. Με τον κυκλοθυμικό πρόεδρό της, πακέτο σε συσκευασία νεοσουλτάνου και νεοχαλίφη, να δίνει τον τόνο στην αυθάδεια, στις ύβρεις και τις απειλές. Και συγχέοντας, όπως όλοι οι αυταρχικοί συγκεντρωτικοί και δεσποτικοί ηγέτες, την πολιτική και προσωπική τους επιβίωση με εκείνη της χώρας του, εξυπηρετεί τις νεοοθωμανικές φαντασιώσεις ενός άκρατου μεγαλοϊδεατισμού με ασυλλόγιστους στρατιωτικούς εξοπλισμούς.
Σόου με τα υποβρύχια
Το ίδιο πρωινό ο Ερντογάν και η κουστωδία του τάραξαν το ειδυλλιακό παράκτιο περιβάλλον και αναστάτωσαν την υπναλέα ατμόσφαιρα αυτής της μικρασιατικής χερσονήσου που δεινοπάθησε από τον καταστροφικό σεισμό των 7,4 Ρίχτερ του 1999, ο οποίος μέσα σε λίγα λεπτά προκάλεσε τον θάνατο 17.000 ανθρώπων. Λίγο πριν τις 10 π.μ. το προεδρικό τσούρμο κατέφτασε ορμητικά στο Γκιολτσούκ, σε απόσταση περίπου 100 χλμ. από την Κωνσταντινούπολη. Ο Τούρκος πρόεδρος με μαύρο κοστούμι και ασθμαίνοντας από τη ζέστη όρμησε, σαν κάτι ανάμεσα σε οξύθυμο ντόμπερμαν και μεγαλομανές τεριέ, στο υπόστεγο του τοπικού ναυπηγείου της συγκεκριμένης βάσης του τουρκικού Πολεμικού Ναυτικού. Αφορμή ήταν η τελετή καθέλκυσης του πρώτου από τα έξι γερμανικά υποβρύχια, τύπου «Παπανικολής», που θα κατασκευαστούν στις εκεί εγκαταστάσεις έως το 2027. Πρόκειται για εκείνα τα υποθαλάσσια στρατιωτικά σκάφη για τα οποία το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών είχε ζητήσει επίσημα από τη γερμανική κυβέρνηση να σταματήσει την παράδοσή τους επειδή θα αποσταθεροποιήσουν ολόκληρη την Ανατολική Μεσόγειο.
Το αίτημα, όμως, απορρίφθηκε συνοπτικά από το Βερολίνο. Με κόστος κατασκευής 3,5 δισ. δολάρια, τα λεφτά ήταν πολλά για την Ανγκελα Μέρκελ και τους προσφιλείς της ντόπιους μεγαλοκατασκευαστές. Περήφανος ο Ερντογαν για το ξόδεμα των παράδων του ταλαίπωρου και μαστιζόμενου σε συνθήκες ραγδαίας αποπτώχευσης τουρκικού λαού μετέτρεψε το κουρασμένο βήμα του σε μεγάλες δρασκελιές περνώντας, κατά την επίσκεψή του, μπροστά από το ντυμένο ολόλευκα τιμητικό άγημα. Αφού διήλθε από τους παραταγμένους εργαζομένους με τα προστατευτικά κράνη, τις άφθονες τεράστιες άλικες εθνικές σημαίες με την πελώρια ημισέληνο, χαιρέτησε τα πηλήκια και τα γαλόνια πλοιάρχων και ναυάρχων, απέφυγε να ανταλλάξει χειραψίες και εναγκαλισμούς με ντόπιους εργολάβους και επαρχιακούς κομματικούς παράγοντες και προσήλθε αγέρωχος στο καθήκον. Ανέλαβε επ’ ευκαιρία να παραδώσει ένα ακόμη εθνικιστικό ντελίριο από το πρόχειρα στημένο βήμα με φόντο το 68μετρο υποβρύχιο που θα λειτουργήσει επιχειρησιακά την επόμενη χρονιά.
Κατρακύλα
Εχοντας επίγνωση ότι η δημοτικότητά του κατρακυλάει επικίνδυνα και αυτοκαταστροφικά, αναλώθηκε σε ρητορικό σόου με την υπόμνηση λαβάρων, όπλων και το αφήγημα περί «Γαλάζιας Πατρίδας». Οπως πάντα παραμορφώνοντας την αλήθεια, τόνισε πως «ο κακός γείτονας», φωτογραφίζοντας την Ελλάδα, «μας έκανε ιδιοκτήτες αμυντικής βιομηχανίας». Τίποτε το περίεργο, καθότι ψυχιατρικά ανιχνεύσιμο. Με τον ευμετάβλητο και αλαζονικό χαρακτήρα του εκδήλωσε την εντοπισμένη σχιζοειδή νεύρωσή του.
Οπως ο Βλαντιμίρ Πούτιν, με τις κτηνώδεις ναζιστικές μεθόδους του στην Ουκρανία, κατηγορεί τους αμυνόμενους στην εισβολή του Ουκρανούς ως ναζιστές, έτσι κι αυτός, ως προκλητικά και ακραία επιθετικός, μέμφεται την Ελλάδα για επιθετικότητα. Ας σημειωθεί ότι πρώτος ο κακομαθημένος και παραχαϊδεμένος Ερντογάν ξεκίνησε να τραβάει θρασύτατα το σκοινί των υβριστικών χαρακτηρισμών αποκαλώντας εδώ και πέντε χρόνια τις ευρωπαϊκές χώρες ως «κατάλοιπα του ναζισμού και φασίστες». Τέτοιες δυσφημιστικές κατηγορίες βέβαια τις απέφυγε, λόγω Γερμανίας, στην πανηγυρική ομιλία του στο ναυπηγείο, την οποία ολοκλήρωσε βιαστικά. Ισως για να προλάβει το μεσημεριανό φαγητό, μια και στην πλειονότητά τους οι Τούρκοι γευματίζουν, το πολύ, ως τη 1 μ.μ. Κατόπιν έσπευσε λαχανιασμένος, όπως ήρθε, να επιβιβαστεί σε αεροπλάνο από το πολιτικοστρατιωτικό αεροδρόμιο Τοπέ του Ιζμίτ, όπως αποκαλούν τη Νικομήδεια, για να επιστρέψει στην Αγκυρα. Στη διαδρομή ήταν κατηφής.
Δικαιολογημένα. Ηδη το περασμένο Σάββατο εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους της Κωνσταντινούπολης για να διαμαρτυρηθούν για την ποινή πενταετούς φυλάκισης που επιβλήθηκε στην 50χρονη γιατρό και πολιτικό του κεμαλικού Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης Τζανάν Καφταντσίογλου επειδή τουίταρε στο παρελθόν «προσβλητικά» σχόλια κατά του Τούρκου προέδρου. Πάλι καλά που έχει καταργηθεί η ποινή του απαγχονισμού στην Τουρκία γιατί το φανατικά προσκείμενο στον Ερντογάν δικαστικό σύστημα δεν θα δίσταζε δευτερόλεπτο να διατάξει το κρέμασμα της ίδιας, όπως και του επιχειρηματία και ακτιβιστή Οσμάν Καβάλα, τον οποίο καταδίκασε σε μια παρωδία δίκης σε δις ισόβια.
Στριμωγμένος από την αντιπολίτευση
Αναμφίβολα, δεν διανύει τις καλύτερες στιγμές του ο ζορισμένος και φοβισμένος πια Τούρκος πρόεδρος οχυρωμένος στο αχανές, 30 φορές μεγαλύτερο από τον Λευκό Οίκο, χλιδάτο «λευκό σαράι» του στην Αγκυρα.
Μέχρι πριν από έναν χρόνο ο Ερντογάν φαινόταν παντοδύναμος και αμετακίνητος από τον προεδρικό θώκο. Το πλέγμα υπερεξουσιών που εισήγαγε, δρομολόγησε και επέβαλε το 2018, καταργώντας, μεταξύ άλλων, και το αξίωμα του πρωθυπουργού της Τουρκίας, το χρησιμοποιούσε για να διευρύνει την επιρροή του στους ψηφοφόρους και να χειραγωγεί υπέρ του όλο το εκλογικό σύστημα. Ταυτόχρονα έβαζε με τσαμπουκά χέρι σε όλους τους θεσμούς, από τα δικαστήρια έως την Κεντρική Τράπεζα, για να διαιωνίζει το μονοπρόσωπο πολιτικό του σύστημα, αλλά και για να κουκουλώνει αστοχίες, σκάνδαλα και παρανομίες τόσο δικές του όσο και μελών της οικογένειάς του. Από το περασμένο φθινόπωρο, όμως, τα πράγματα βαθμιαία άλλαξαν στον πολιτικό ορίζοντα της Τουρκίας. Οι αρχικές οικονομικές δυσχέρειες με τη διαχείρισή τους από τον ίδιο σαν μαθητευόμενο μάγο σύντομα μετατράπηκαν σε επιδρομή της φτώχειας σε μεγάλη μερίδα του πληθυσμού, που σε μερικές περιπτώσεις αγγίζει τα όρια της ανθρωπιστικής κρίσης.
Αναπόφευκτα, ο μπουχτισμένος κόσμος από το αυταρχικό καθεστώς του αναποτελεσματικού «ενός ανδρός» ωθήθηκε να μετατοπιστεί αναζητώντας διαφορετικές πολιτικές λύσεις.
Για πρώτη φορά οι δημοσκοπήσεις των ινστιτούτων ΜΑΚ Avrasya και Area εδώ και μήνες δίνουν προβάδισμα στην αντιπολίτευση, καταγράφοντας ταυτόχρονα υποχώρηση του κυβερνώντος Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚP) του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, καθώς και του συμμάχου του, Ντεβλέτ Μπαχτσελί, του συγκυβερνώντας κόμματος Εθνικιστικής Δράσης (MHP). Υπό την ευνοϊκή δημοκοπική συγκυρία, οι ηγέτες των έξι πολιτικών κομμάτων της αντιπολίτευσης συναντήθηκαν στις 12 Φεβρουαρίου, εντείνοντας τις προσπάθειές τους για τη δημιουργία της «Μεγάλης Συμμαχίας», συμφώνησαν σε μια κοινή στρατηγική για την ενίσχυση των αρμοδιοτήτων του τουρκικού Κοινοβουλίου, τη διάκριση των εξουσιών, αλλά και τον υπερκομματικό χαρακτήρα του προεδρικού θεσμού.
Στη συμμαχία συμμετέχουν το σοσιαλδημοκρατικό Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα (CHP) του 73χρονου Κεμάλ Κιλιτστντάρογλου, το συντηρητικό δεξιό Καλό Κόμμα Ιyi Parti με επικεφαλής την 65χρονη Μεράλ Ακσενέρ, το ισλαμιστικό Κόμμα Ευτυχίας Saadet με πρόεδρο τον 81χρονο Τεμέλ Καραμολάογλου, το φιλοκουρδικό Δημοκρατικό Κόμμα των Λαών (HDP) με δύο προέδρους, τον 59χρονο Μινχάτ Σανκάρ και την 55χρονη Περβίν Μπουλντάν. Στη σύνθεση της συμμαχίας υπάρχουν δύο ακόμη κόμματα που έχουν αποσχιστεί από το κυβερνών ΑΚP, το Κόμμα Δημοκρατίας και Προόδου (DΕVA) με ηγέτη τον 55χρονο Αλί Μπαμπατζάν, που υπηρέτησε για 13 χρόνια σε κορυφαία υπουργεία, καθώς και το Κόμμα του Μέλλοντος (GP) του 63χρονου πρώην πρωθυπουργού της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου.
Οι πιο πρόσφατες δημοσκοπήσεις δίνουν στη συμμαχία των κομμάτων της αντιπολίτευσης ποσοστό 63,5%, σε αντίθεση με το 26,3% για το κυβερνών κόμμα του Ερντογάν και το ταπεινό 6% στο συμμαχικό κόμμα του Μπαχτσελί. Τα ποσοστά έχουν κάνει τον Τούρκο πρόεδρο να χάσει τον ύπνο του. Ωστόσο, για να επιβεβαιωθεί αυτή η υπεροχή της ενωμένης αντιπολίτευσης στις κάλπες, άπαντες συμφωνούν ότι απαραίτητη προϋπόθεση είναι να διεξαχθούν ελεύθερες εκλογές με την ύπαρξη ανεξάρτητης εκλογικής αρχής. Στον αέρα πλανιέται, βέβαια, το ερώτημα αν αυτή η συμμαχία θα αντέξει ενωμένη μέχρι την ημέρα των εκλογών, τον Ιούνιο του 2023. Το σημαντικότερο είναι όμως η επιλογή προεδρικού υποψηφίου που θα αναμετρηθεί με τον Ερντογάν.
Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Κιλιτσντάρογλου, σκληρό πολιτικό καρύδι, εμπνευστής και συνδημιουργός της ενωμένης συμμαχίας, εκτιμάται πως, παρότι πολύπειρος, έχει φάει πια τα πολιτικά ψωμιά του μετά τις διαδοχικές ήττες του από τον σημερινό πρόεδρο. Ως δυναμική απάντηση στον Ερντογάν με αξιώσεις νίκης, αν όχι θριάμβου, προβάλλουν ως επικρατέστεροι οι δύο δημοφιλείς δήμαρχοι της Αγκυρας και της Κωνσταντινούπολης. Ο 66χρονος Μανσούρ Γιαβάς στην τουρκική πρωτεύουσα και ο 51χρονος Εκρέμ Ιμάμογλου στη μεγαλύτερη πόλη της χώρας. Συντηρητικός, εθνικιστής, αλλά μετρημένος και έμπειρος πολιτικός, ο Γιαβάς κρίνεται ότι μπορεί να προσελκύσει ευρύτερη γκάμα ψηφοφόρων. Ο νεότερος και πιο ενθουσιώδης Ιμάμογλου, ο φιλόδοξος «σοσιαλδημοκράτης που ξέρει απέξω το Κοράνι», πατάει πιο σίγουρα στο αίτημα της αλλαγής και ταυτόχρονα συγκρίνεται με τα πρώτα βήματα του Ερντογάν στη δημαρχία της Κωνσταντινούπολης.
Στην πιο πρόσφατη εκλογική έρευνα ο Ερντογάν εμφανίζεται να χάνει και από τους τρεις πιθανούς αντίπαλους υποψήφιους. Από τον Γιαβάς με 53,9% έναντι 36,5%, από τον Ιμάμογλου με 49,7% έναντι 40,9% και από τον Κιλιτσντάρογλου με 43,3% οριακά θα έχανε αποσπώντας το 42,5%. Την τελική απόφαση για το ποιος θα είναι ο υποψήφιος αντίπαλος του Ερντογάν την Κυριακή 18 Ιουνίου του 2023 -όταν θα διεξαχθεί ο πρώτος γύρος των προεδρικών εκλογών- θα την πάρουν οι ηγέτες των έξι κομμάτων της συμμαχίας στις μεταξύ τους διαπραγματεύσεις. Μέχρι τότε ο Τούρκος πρόεδρος θα κάθεται σε αναμμένα κάρβουνα. Με την οικονομία δεν μπορεί να κάνει και πολλά, και καλύτερα να μην την αγγίξει με την ατσαλοσύνη του, σε μια περίοδο που η κατάσταση επιδεινώνεται ραγδαία εξαιτίας του πολέμου στην Ουκρανία.
Αναμενόμενα, θα επιχειρήσει αναρίθμητες άλλες «ταρζανιές» για να γυρίσει το εις βάρος του εγχώριο πολιτικό κλίμα. Να ξεκινήσει, π.χ., πογκρόμ εναντίον του 1 εκατομμυρίου Σύρων μεταναστών ώστε να τους υποχρεώσει να γυρίσουν στη χώρα τους, επειδή δυσανασχετεί μερίδα της φτωχοποιημενης τουρκικής κοινωνίας, που στην ανέχειά της μεταθέτει ευθύνες και ψάχνει για εξιλαστήρια θύματα. Τους άλλους, στην πλειονότητά τους Αφρικανούς, να τους μπαρκάρει σε σαπιόβαρκες και να τους εγκαταλείψει μεσοπέλαγα, δήθεν αμέριμνος για τα βρώμικα παιχνίδια των «κακών διακινητών». Το να το παίζει καλός μουσουλμάνος, άλλωστε, δεν τον εμποδίζει να ενεργήσει επ’ ωφελεία του με αμοραλισμό.
Επίσης, μπορεί να αναζωπυρώνει κάθε τόσο στρατιωτικές επιχειρήσεις εναντίον των μισητών Κούρδων «τρομοκρατών» στις γειτονικές χώρες. Να διατρανώνει το δόγμα του για αναβίωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ενισχύοντας το μεγαλόπρεπες φαντασιακό της εθνικιστικής μερίδας του λαού του. Τέλος, να παίζει καθημερινά πειραματιζόμενος με τα σπίρτα δίπλα σε βαρέλια με εύφλεκτο υλικό σε ξένα χωράφια. Χωρίς να αποκλείεται να ανατιναχθεί και ο ίδιος προτού φτάσει στις κάλπες.
Οι φιλοδοξίες πήγαν άπατες
Καιρός ήταν να διαβεί το μοιραία μοναχικό, μπατίρικο μονοπάτι του μικρού παίκτη σε διεθνές παιχνίδι που μεγαλοπιάνεται επειδή θεωρεί τον εαυτό του γκραν μετρ στις παγκόσμιες κορυφαίες παρτίδες. Η φιλοδοξία του να υποδυθεί τον εποικοδομητικό διαμεσολαβητή υπέρ της ειρήνης στην πολεμική σύγκρουση δύο ορθόδοξων χωρών όπως η Ρωσία και η Ουκρανία πήγε άπατη. Σιγά μην ανέθεταν ρόλο γ.γ. του ΟΗΕ σε έναν πολιτικό που συναλλασσόταν ξεδιάντροπα με τους μακελάρηδες του ISIS στο ξέπλυμα άφθονου μαύρου χρήματος και του οποίου η χώρα, παραβιάζοντας κάθε κανόνα της διεθνούς νομιμότητας, κατέχει παράνομα εδάφη στην Κύπρο.
Νιώθει ακόμη ασφυκτικές τις δυτικές πιέσεις να υποχωρήσει στο υποτιθέμενο βέτο του για την ένταξη της Σουηδίας και της Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ, χάριν σημαντικών, όπως αναμένει, ανταλλαγμάτων. Επιπλέον, η νταηλίδικη εμπλοκή και ο απλωμένος τραχανάς του στις συγκρούσεις στη Συρία, στη Λιβύη και τον Καύκασο περιορίζεται. Το μπες βγες στο ιρακινό έδαφος με το πρόσχημα της αντιμετώπισης Κούρδων «τρομοκρατών» και η απόφασή του να ξεκινήσει σύντομα γα τον ίδιο λόγο νέες στρατιωτικές επιχειρήσεις κατά μήκος των νότιων συνόρων της χώρας του με τη Σύρια βρίσκουν μπροστά τους το απαγορευτικό μπλόκο του Στέιτ Ντιπάρτμεντ που υπογραμμίζει τη διατήρηση των τρεχουσών γραμμών εκεχειρίας. Επιπροσθέτως, η ξιπασμένη αποκοτιά του να αγοράσει ρωσικά πυραυλικά συστήματα ταπείνωσε τα μεγαλεπήβολα σχέδιά του για αναβάθμιση του γεωστρατηγικού ρόλου της δήθεν ανεξάρτητης χώρας του ως σημαντικής περιφερειακής δύναμης.
Οι ΗΠΑ, θεωρώντας ότι η προμήθειά τους θέτει σε κίνδυνο την ασφάλεια της στρατιωτικής τεχνολογίας και του προσωπικού τους, εκδίωξαν κακήν κακώς την Τουρκία από το πρόγραμμα συμπαραγωγής 100 αμερικανικών αεροσκαφών F-35. Το κακό δεν ήταν πως η αποπομπή αποτέλεσε το μεγαλύτερο φιάσκο της εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής της Τουρκίας συνδυασμένο με το ρεζιλίκι της απώλειας δισεκατομμυρίων δολαρίων από τον αποκλεισμό της. Το χειρότερο ήρθε με τον διεθνή εξευτελισμό του Ερντογάν, αφού οι Αμερικανοί τού πρότειναν εμμέσως να στείλει τη ρωσική αντιαεροπορική συστοιχία S-400, που έχει παραλάβει, στην Ουκρανία για την αεράμυνά της στη ρωσική εισβολή προκειμένου να εξασφαλιστεί η επιστροφή της Τουρκίας στα F-35 και να αναιρεθούν οι κυρώσεις που της έχουν επιβληθεί από το αμερικανικό Κογκρέσο. Το ξεδίπλωμα αυτής τη πτυχής φανέρωνε στον ντροπιασμένο και εντός της χώρας του Ερντογάν ότι ξέρουν κι άλλοι, καταφανώς ισχυρότεροι, από παζάρια και εκβιασμούς.
Παζάρια με τη Δύση
Αλλά πού να τολμήσει ο καυχησιάρης Ερντογάν να τα βάλει ανοιχτά με τη Ρωσία, με την οποία αλλού συγκρούεται, αλλού συμφιλιώνεται, αλλά πάντα διατηρεί μια ιδιότυπη σχέση στρατηγικής κατανόησης. Αντίθετα, ντροπιασμένος, κατάντησε να συμπεριφερθεί σαν ζητιάνος της Ουάσινγκτον υποβάλλοντας παρακαλετά αίτημα για την αγορά 40 αεροσκαφών F-16 και τον εξοπλιστικό εκσυγχρονισμό του στόλου των μαχητικών αεροσκαφών της χώρας του. Εν τω μεταξύ, όσο τα ανατολίτικα παζάρια του με τη Δύση δεν του βγαίνουν και οι σχέσεις με την Αμερική παραμένουν παγωμένες, το εγωκεντρικό δράμα του χαρτογραφεί όλο και πιο έντονα τη σκοτεινή απελπισία του. Ο Τζο Μπάιντεν τον αντιμετωπίζει ως ασταθή, αναξιόπιστο και προβληματικό νατοϊκό εταίρο, δεν τον προσκαλεί να επισκεφτεί επίσημα τον Λευκό Οίκο, ούτε καν σηκώνει το ακουστικό του τηλεφώνου του στις επίμονες κλήσεις της Αγκυρας.
Λογικά, στην κρίσιμη συγκυρία που εγκυμονεί διεθνείς ανακατατάξεις οι προσεκτικοί Αμερικανοί φαίνεται να διστάζουν να βασιστούν στην Τουρκία που το παίζει δίπορτο, ενόσω έχει θαλάσσια σύνορα με την Ουκρανία και τη Ρωσία στη Μαύρη Θάλασσα. Διακρίνεται, επίσης, ότι δεν μπορούν να την εμπιστευτούν ανεπιφύλακτα για την εξυπηρέτηση των στρατιωτικών αναγκών τους σε περίπτωση ανάγκης, από τη στιγμή που η Αγκυρα κλείνει κάθε τόσο το μάτι προς τη Μόσχα. Αυτή η έμμεσα περιφρονητική στάση απέναντι στον ίδιο κάνει ακόμη πιο έξαλλο τον Ερντογάν, που, μαθημένος να του κάνουν όλα τα χατίρια εξαιτίας της γεωγραφικής θέσης της χώρας του, αισθάνεται ξαφνικά ως αποσυνάγωγος του ΝΑΤΟ.
Ασφαλώς, με την έπαρση που τον χαρακτηρίζει, δεν παραδέχεται ότι την ευθύνη της μερικής αποδοκιμασίας του από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού τη φέρει η ξεροκεφαλιά του. Αντίθετα, όταν βλέπει τα σκούρα παίρνει ψηλά τον αμανέ, ενώ στην παράκρουση της ανασφάλειάς του -μην τυχόν του επιφυλάσσεται ένα άδοξο φινάλε όπως εκείνο του Σαντάμ Χουσεΐν ή του Μουαμάρ Καντάφι- είναι ικανός όχι μόνο να παίξει τα ρέστα του στο τραπέζι αλλά να σκίσει και την τράπουλα. Κακό του κεφαλιού του. Αναπόφευκτα, με σωρευμένο και ατιθάσευτο άγχος, το σούρουπο εκείνης της κοπιαστικής για τον ίδιο Δευτέρας μετά την επίσκεψή του στο Γκιολτσούκ, κλιμάκωσε με την εκτός της συνήθους διπλωματικής πρακτικής έξαψή του μια αήθη ολομέτωπη φραστική επίθεση κατά της Ελλάδας και προσωπικά εναντίον του πρωθυπουργού της.
Μόλις τέλειωσε το Υπουργικό του Συμβούλιο και προτού προλάβει να λύσει τον σφιχτό κόμπο της γραβάτας του και να ξεφορτωθεί τα βαριά πρακτικά παπούτσια του για να βάλει τα αναπαυτικά πασουμάκια που παραδοσιακά φορούσαν οι σουλτάνοι της Υψηλής Πύλης, ξιφούλκησε. Δήλωσε εμπρηστικά πως «δεν υπάρχει πια για μένα Μητσοτάκης», επισήμανε έξαλλος ότι «δεν πρόκειται να ξαναμιλήσει μαζί του» και τόνισε αυστηρά ότι δεν πρόκειται να κάνει μαζί του το Ανώτατο Στρατιωτικό Συμβούλιο Συνεργασίας. Αναρωτήθηκε ακόμη, υποδυόμενος το θύμα, ότι «αυτή τη στιγμή υπάρχουν 10 (αμερικανικές) βάσεις στην Ελλάδα. Γιατί χτίζονται; Ποιος είναι ο λόγος; Ποιους απειλούν;».
Ενδεχομένως επηρεασμένος από τις εγχώριες πληθωριστικές τάσεις και όντας κακός στην αριθμητική, ανακάλυψε πολλαπλάσιες βάσεις στο ελληνικό έδαφος απ’ όσες πράγματι υπάρχουν. Κανείς όμως δεν τον ρώτησε για τη βάση του Ιντσιρλίκ στα Αδανα της Νοτιοανατολικής Τουρκίας, όπου σταθμεύουν περισσότεροι από 1.500 Αμερικανοί στρατιωτικοί -στεγάζεται εκεί η 39η Πτέρυγα της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ-, ενώ, το σημαντικότερο, στο υπέδαφός της είναι αποθηκευμένες πενήντα περίπου πυρηνικές βόμβες που αποτελούν το 25% όλου του πυρηνικού αποθέματος του ΝΑΤΟ. Αδικος, μονομερής και διαστρεβλωτής της αλήθειας, ως συνήθως, μπουρλότιασε μεμιάς τους όποιους διαύλους είχαν δημιουργηθεί τους τελευταίους μήνες με πολύ μεγάλη δυσκολία μεταξύ των δύο γειτονικών χωρών και με υπαιτιότητά του όξυνε το κλίμα επαναφέροντας βαθύ ρήγμα στις διμερείς σχέσεις τους.
Πού το πάει
Αγνωστο αν ο τελευταίος θα αποπειραθεί ένα ατύχημα στο Αιγαίο, που, υποτίθεται, θα εκθέσει την Ελλάδα στο δύσπιστο κομμάτι της διεθνούς κοινής γνώμης και θα συσπειρώσει τους όπου Γης αφελείς δικαιωματιστές που βλέπουν την Τουρκία ως θύμα. Αδηλο ακόμη αν ο παραπαίων εκλογικά και με καμένη τη διεθνή του γούνα εξακοντίσει, ως άλλος Σαμψών, την ουρανομήκη ιαχή «Αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων». Χαιρέκακος μεν αλλά και υπερβολικά εαυτούλης, κοιτάζει πρώτα την πάρτη του παρά μια ένδοξη υστεροφημία. Ηδη η κεμαλική αντιπολίτευση τον καταγγέλλει ότι, αν χάσει στις εθνικές κάλπες, μεθοδεύει εμφύλιο πόλεμο στη χώρα, ότι διατηρεί εταιρείες-μαϊμού με εκατομμύρια δολάρια στο εξωτερικό και από πάνω στέλνει στη ζούλα άφθονο χρήμα από την Τουρκία στις ΗΠΑ για να διασφαλίσει άνετη διαβίωση εκεί μετά την απόδραση από τη χώρα του.
Είτε, όμως, καταφύγει πολιτικά ηττημένος στην Αμερική ως νέος Γκιουλέν -για τον οποίο, ως υπ’ αριθμόν 1 εχθρό του, ζητά επίμονα την έκδοσή του στην Τουρκία- είτε ζητήσει προστασία στη Μόσχα σε ανταπόδοση των διευκολύνσεων που παρέχει σήμερα στους Ρώσους ολιγάρχες, είτε, τέλος, κερδίσει τις επόμενες εκλογές, για την Ελλάδα είναι για την ώρα αδιάφορο. Δεν εμπλέκεται εφόσον δεν θίγεται η εδαφική της ακεραιότητα. Από τη στιγμή που η χώρα, με υψηλό φρόνημα, υπερασπίζεται σθεναρά και αποτελεσματικά τα εθνικά της δίκαια και τη διεθνή νομιμότητα, βασίζεται στις δημοκρατικές αρχές και τις συμμαχίες της, ας γίνει το μέλλον του προκλητικού Ερντογάν βεγγαλικό ή στάχτη. Αρκεί να μην του στραβώσει τόσο η υπόθεση των κεκτημένων του και ζητήσει αιφνιδίως άσυλο στην Ελλάδα.
