Για τις εμπειρίες της στην Ελλάδα, τις ομορφιές της Μεσσηνίας, τα πανηγύρια, αλλά και τους θεότρελους Ελληνες οδηγούς μιλάει η Mal Fidler, μια 65χρονη Βρετανίδα η οποία αποφάσισε να εγκατασταθεί μόνιμα με τον σύζυγό της στα Βουνάρια Μεσσηνίας.
Η 65χρονη συνταξιούχος, που τα τελευταία χρόνια ζει στην Ελλάδα, μίλησε στην ιστοσελίδα kalamatain.gr και εξήγησε τους λόγους που την έκαναν να λατρέψει τη χώρα μας, ενώ, παράλληλα, «προειδοποιεί» τους Ελληνες.
«Είναι πολύ άσχημο το ότι οι Έλληνες δεν έχουν καταλάβει σε πόσο όμορφη χώρα ζουν και πόσο τυχεροί πρέπει να αισθάνονται» λέει η Μέριλυν και αναφέρει ότι ερχόταν στην Ελλάδα για πολλά χρόνια με τον σύζυγό της Αντριου για διακοπές μέχρι να πάρουν την απόφαση να μείνουν μόνιμα εδώ.
Σε μια απολαυστική συνέντευξη η 65χρονη Βρετανίδα μιλάει για την περίοδο προσαρμογής τους στη Μεσσηνία, για την γειτόνισσα την οποία αγαπάει, αλλά και για τα… γίδια τα οποία βάπτισε και στη συνέχεια οδηγήθηκαν στη σφαγή για το ελληνικό Πάσχα.
Επισημαίνει ότι εκείνη και ο σύζυγός της μέχρι πρότινος ζούσαν σχετικά άνετα ως μικροπαραγωγοί λαδιού, ωστόσο, αισθάνονται, πλέον και οι ίδιοι τις συνέπειες της κρίσης, ενώ, αναφέρει ότι τρομάζει με την αφέλεια των Ελλήνων πολιτικών.
Επισημαίνει πως «Οι Έλληνες δεν έχουν καταλάβει πόσο τυχεροί είναι…», δηλώνει λάτρης της ελληνικής παράδοσης και των ελληνικών χορών, αλλά απορεί πως στη χώρα ολοκληρώνεται κάτι.
Για μία απλή ερώτηση “πώς να κάνεις κάτι” παίρνεις πέντε εντελώς διαφορετικές απαντήσεις» αναφέρει με ύφος αφοπλιστικό.
Διαβάστε όλη τη συνέντευξη της Μέριλιν στο kalamatain.gr:
Πώς λέγεστε; πού μεγαλώσατε; Γενικότερα πείτε μας μερικά βασικά πράγματα για σας.
Oνομάζομαι Μέριλυν. Είμαι 65 ετών κι έχω επισήμως συνταξιοδοτηθεί. Γεννήθηκα και μεγάλωσα Βοριοδυτικά της Αγγλίας, σε μία πόλη το Rochdale, 25 χμ. από το Μαντσεστερ. Έχω πραγματοποιήσει πολλές σπουδές κι έχω εργαστεί για πολλά χρόνια για την τηλεόραση της Γρανάδας στο Μάντσεστερ, ενώ το βασικό μου χόμπυ είναι το θέατρο. Ήμουν μέλος σε μία ερασιτεχνική ομάδα θέατρου και μουσικής για πάνω από 40 χρόνια, κι όχι μόνο ως συμμετέχουσα αλλά και ως σκηνοθέτης και χορογράφος!
Πότε αποφασίσατε να μετακομίσετε; Γιατί στην Ελλάδα; Γιατί στην Μεσσηνία;
Για πολλά χρόνια ο σύζυγός μου Andrew κι εγώ πηγαίναμε διακοπές στην Ελλάδα: Πόρο, Ζάκυνθο, Παξούς, Σπέτσες και διάφορα σημεία της Πελοποννήσου. Κάποια χρονιά που θέλαμε ένα πιο ήσυχο μέρος και μας προτάθηκαν οι “Χράνοι”. Ήρθαμε για διακοπές και ερωτευτήκαμε το μέρος. Την επίμνη χρονιά επιστρέψαμε και ψάχναμε “εξοχικό”, στο οποίο θα ερχόμασταν μόνο για διακοπές. Έπεσε στην αντίληψή μας ότι πωλείτο ένα μικρό κομμάτι γης στα Βουνάρια. Αυτό το κομμάτι γης είχε θέα που σου έκοβε την ανάσα. Τα βουνάρια δε, ένα πανέμορφο γραφικό και χαρακτηριστικά ελληνικό χωριό. Κι όλα αυτά πολύ πριν ανακαλύψουμε την παραλία “Περούλια”. Αυτό ήταν. Αγοράσαμε σχεδόν αμέσως το οικόπεδο κι αποφασίσαμε να χτίσουμε το δικό μας σπίτι διακοπών. Μετά από λίγους μήνες μας ανακοινώθηκε ότι το διπλανό οικόπεδο από το δικό μας- στο οποίο είχε κτιστεί ήδη το σπίτι μας- πωλείτο. Τότε αποφασίσαμε να πουλήσαμε όλη μας την περιουσία στην Αγγλία, να το αγοράσουμε κι αυτό και να έρθουμε να ζήσουμε μόνιμα εδώ. Κι έτσι κι έγινε.
Τι το θετικό πρωτοσυναντήσατε στον νέο τόπο διαμονής σας;
Την εγκαρδιότητα των ανθρώπων, τον καταπληκτικό καιρό και φυσικά τη θέα που είναι αναντίρρητα από τις πιο όμορφες που μπορεί να δει κανείς. Για μας ήταν ακριβώς αυτό που είχαμε φανταστεί ως παραδοσιακό ελληνικό τρόπο ζωής και φυσικά η τοποθεσία του ήταν ιδανική.
Ήταν δύσκολη η περίοδος προσαρμογής; Πώς ήταν η διάδραση με τους ντόπιους; Πώς σας υποδέχτηκαν;
Ήταν πολύ παράξενα στην αρχή. Η ελληνική γλώσσα πολύ δύσκολη. Κάναμε μαθήματα από όταν πρωτοήρθαμε. Και τώρα σιγά σιγά βελτιώνονται τα ελληνικά μας. Μπορώ να καταλάβω περισσότερα από όσα μπορώ να πω. Ήμουν ενθουσιασμένη, αλλά ταυτόχρονα είχα την αίσθηση ότι δεν ανήκα πουθενά. Δεν γνωρίζαμε καθόλου ελληνικά και χτίζαμε όχι ένα αλλά δύο σπίτια. Όλοι ήταν φιλικοί και εξυπηρετικοί μαζί μας, μαζί τους συνεννοούμασταν με ένα σωρό χειρονομίες και παντομίμα!
Κι εμείς προσαρμοστήκαμε σιγά σιγά στην λέξη “αύριο” που δεν σημαίνει απαραίτητα αύριο, αλλά “σύντομα” κι ακόμα στο ότι κανείς δεν έβγαζε πρόγραμμα, όχι περισσότερο από μία εβδομάδα μετά. Αυτό πολλές φορές μας απογοήτευε.
Ειδική μνεία έχω να κάνω σαφώς σε έναν υπέροχο άνθρωπο που αγάπησα από την πρώτη στιγμή που είδα, στην πιο κοντινή μας γειτόνισσα. Κρατούσε κότες και γίδες κοντά στο οικόπεδό μας. Δεν γνωρίζαμε καθόλου ελληνικά και μετά από αρκετές συζητήσεις αναρωτιόμασταν κι εγώ κι ο άντρας μου τί λέγαμε τόσην ώρα και σε τί φάνηκε εν τέλει να συμφωνούμε. Επίσης, είμαστε περήφανοι για το γεγονός ότι δώσαμε ονόματα σε δύο από τα μωράκια που έκαναν οι γίδες της! Δυστυχώς όμως τα έσφαξαν και τα έφαγαν το Πάσχα, κάτι που στην αρχή ήρθε σαν σοκ για μένα… Όταν την ρώτησα έκανε μία δραματική χειρονομία περικοπής κατά μήκος του λαιμού και απλώς είπε “Paska”!
Τι σας λείπει περισσότερο;
Τα παιδιά μου, τα εγγόνια και κάποιους αγαπημένους μου φίλους. Επίσης αγαπώ το θέατρο, και μου έχει λείψει το καλό θέατρο, παρότι έχω πάει και επίδαυρο και στα φεστιβάλ χορού της Καλαμάτας.
Τί θα θέλατε να αλλάξετε;
Είμαστε 9 χρόνια εδώ, και ήδη πολλά πράγματα αλλάζουν για μας. Έχουμε ζήσει μία πολύ καλή ζωή ως μικροί παραγωγοί ελιάς και λαδιού αλλά τώρα θα θέλαμε να αποκτήσουμε έναν πιο εύκολο τρόπο ζωής. Όταν ήρθαμε να εγκατασταθούμε στην Μεσσηνία μπορώ να πω ότι ήμασταν πολύ καλά οικονομικά αλλά τα τελευταία χρόνια τα έξοδα είναι πολλά. Η φορολογία, η ακρίβεια μας έχουν κάνει να διστάζουμε να ξοδέψουμε. Θέλουμε να επισκεφθούμε την πατρίδα μας, αλλά το κόστος πια μας κάνει διστακτικούς. Δεν έχουμε σοβαρά οικονομικά προβλήματα όπως κάποιοι άλλοι Έλληνες, αλλά σίγουρα δεν είμαστε όσο άνετοι ήμασταν κάποτε. Μάλιστα, σκεφτόμαστε πια να πουλήσουμε το ένα μας σπίτι.
Τί σας αρέσει και τί δεν αντέχετε στον τρόπο ζωής των ντόπιων;
Έχουμε πολλούς Έλληνες φίλους, οι περισσότεροι εξ αυτών είναι πραγματικά πολύ εργατικοί και γενναιόδωροι. Ο σύζυγος μου κι εγώ μαθαίνουμε ελληνικούς χορούς στην Ν. Κορώνη εδώ και 3 χρόνια. Μας αρέσει να ασχολούμαστε με παραδοσιακές ελληνικές εκδηλώσεις κι αυτό πάντοτε προκαλεί εντύπωση. Ας πούμε έχουμε καταευχαριστηθεί αυτό που εσείς εδώ αποκαλείτε “πανηγύρια”.
Ωστόσο, οι Έλληνες οδηγοί είναι θεότρελοι! Και το μότο μου είναι “ποτέ να μην πιστέψεις ότι ξέρεις τι θα κάνει ένας Έλληνας οδηγός μετά”. Με τον καιρό μάθαμε να σκεφτόμαστε πιο “ελληνικά”, πηγαίνοντας με τη ροή της ζωής χωρίς να πιέζουμε καταστάσεις. Αυτή είναι η μόνη σκέψη που μπορεί να μας ενθαρρύνει όταν έχουμε να κάνουμε με τη γραφειοκρατία. Πάντως μερικές φορές απορω πως εν τέλει κάποια πράγματα ολοκληρώνονται σε αυτή τη χώρα, διότι για μία απλή ερώτηση “πώς να κάνεις κάτι” παίρνεις πέντε εντελώς διαφορετικές απαντήσεις.
Ακόμη, ανησυχώ για τους Έλληνες πολιτικούς και την αφέλεια με την οποία σκέφτονται. Η χρυσή αυγή με τρομάζει απίστευτα. Έχω γνωρίσει ανθρώπους που την υποστηρίζουν γιατι πιστεύουν ότι είναι εθνικιστές κι ότι εργάζονται για το συμφέρον των Ελλήνων, αδυνατούν να δουν ότι πρόκειται για ρατσιστές, κι ότι θέλουν να διαλέξουν και να αποφασίσουν ποιος μετανάστης είναι καλός και ποιος όχι. Από την αγάπη μου για την Ελλάδα άρχισα να διαβάζω την ελληνική ιστορία πυρετωδώς και κατάλαβα ότι δυστυχώς ως κράτος δεν έχει εξελιχθεί και πολύ τα τελευταία 100 χρόνια. Αλλά αυτό θα μπορούσε να ξεκινήσει μόνο με την παιδεία.
Αν πρέπει να χρησιμοποιήσω τη λέξη “δεν αντέχω” τότε θα ήταν για αυτούς που κάθε άλλο παρά ομορφαίνουν τους δημόσιους τοίχους γράφοντας απειλητικά σλόγκαν, συνθήματα ποδοσφαιρικού και πολιτικού μίσους, τα οποία δεν αφαιρούνται ποτέ. Αγαπώ το “Streetart” αλλά ουδεμία σχέση έχει με αυτό που συμβαίνει εδώ κατά κόρον. Πρέπει και μπορούν να βρεθούν οι υπαίτιοι και να υποχρεωθούν να τα αφαιρέσουν, κι εν συνεχεία να θέσουν τις υπηρεσίες τους για κάτι όμορφο και δημιουργικό που να αφορά το κοινό καλό. Τέλους, δεν αντέχω τα σκουπίδια που οι Έλληνες πετούν παντού και ανεξέλεγκτα. Ιδιαίτερα όταν βλέπω σκουπίδια να εκτοξεύονται από παράθυρα αυτοκινήτων.
Πρόκειται να επιστρέψετε στην Αγγλία κάποια μέρα;
Ηρθαμε εδώ για να μείνουμε και δεν τίθεται ζήτημα επιστροφής στην Αγγλία.
Πηγή: kalamatain.gr
