Τι αφήνει πίσω του όμως ο 75ος Πρωθυπουργός του Ηνωμένο Βασιλείου, ο νεαρότερος στο αξίωμα εδώ και 198 χρόνια;
Ο Ντέιβιντ Κάμερον φεύγει από την Ντάουνινγκ Στριτ σε ηλικία 49 ετών, μετά από έξι χρόνια και 62 ημέρες στη θέση του Πρωθυπουργού του Ηνωμένου Βασιλείου.
Όσο και αν δε θα το ήθελε, η όποια παρακαταθήκη που αφήνει στη χώρα και στην ιστορία θα επισκιαστεί από την απόφασή του να διενεργήσει το δημοψήφισμα για την ΕΕ που οδηγεί τη Βρετανία εκτός ενωμένης Ευρώπης. Ο ίδιος διατείνεται ότι δε μετανιώνει, διότι στη δημοκρατία αυτό που μετρά είναι η λαϊκή βούληση, ωστόσο η απόφασή του προκάλεσε την πρόωρη διακοπή της πρωθυπουργίας του. Το πόσο επικριτική θα είναι η ιστορία μαζί του για την κίνησή του αυτή θα εξαρτηθεί ασφαλώς και από το πώς θα είναι το μέλλον για τη χώρα εκτός ΕΕ.
Τι άλλο αφήνει πίσω του όμως ο 75ος Πρωθυπουργός του Ηνωμένο Βασιλείου, ο νεαρότερος στο αξίωμα εδώ και 198 χρόνια;
Πολλοί θα τον θυμούνται και θα τον κατακρίνουν για τις πολιτικές λιτότητας που επέβαλε μαζί με τον Υπουργό Οικονομικών Τζορτζ Όσμπορν, ιδίως για τις περικοπές στα επιδόματα πρόνοιας και για αμφιλεγόμενα μέτρα όπως ο λεγόμενος «φόρος υπνοδωματίου», δηλαδή η μείωση του στεγαστικού επιδόματος για όσους έχουν στο σπίτι τους άδεια υπνοδωμάτια. Του καταλογίζεται επίσης διεύρυνση του χάσματος μεταξύ πλουσίων και φτωχών.
Από την άλλη πλευρά, οι υποστηρικτές του επισημαίνουν τη δραματική μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος, τη σταθεροποίηση και ανάπτυξη της οικονομίας μετά από μία οξεία ύφεση και χρηματοπιστωτική κρίση, την αύξηση του αφορολόγητου ορίου εισοδήματος που ωφέλησε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους με χαμηλό εισόδημα, αλλά και τη δημιουργία 2,5 εκατομμυρίων θέσεων εργασίας κατά τη διάρκεια της θητείας του, μαζί με τη μείωση της ανεργίας – έστω και αν πολλές από αυτές τις θέσεις δεν είναι πλήρους απασχόλησης.
Ο κ. Κάμερον ηγήθηκε της πρώτης κυβέρνησης συνασπισμού επί δεκαετίες, κέρδισε με αυτοδυναμία μία δεύτερη εκλογική διαδικασία την οποία οι περισσότεροι θεωρούσαν ότι θα έχανε και επίσης κατάφερε να κρατήσει τη Σκωτία στο Ηνωμένο Βασίλειο με ένα ακόμα παράτολμο δημοψήφισμα – αν και η πληγή αυτή δεν έχει επουλωθεί και έχει αρχίσει πάλι να αιμορραγεί σιγά-σιγά μετά από το νεότερο δημοψήφισμα για την ΕΕ.
Έθεσε έναν υπερφιλόδοξο στόχο για έλεγχο της μετανάστευσης, που τελικά σφράγισε τη θητεία του, αλλά ο καθαρός αριθμός των μεταναστών στη Βρετανία αυξήθηκε κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργίας του.
Ο ίδιος επαίρεται για τη δημιουργία και την επιτυχημένη λειτουργία των λεγόμενων ελεύθερων σχολείων, που επιτρέπει σε κοινότητες και ομάδες συμφερόντων να ιδρύουν και να λειτουργούν με κρατική στήριξη σχολεία με εξειδικευμένη κατεύθυνση. Οι αντίπαλοί του θυμούνται την προσπάθειά του να δημιουργήσει ένα πιο «ελιτίστικο» εκπαιδευτικό σύστημα και παράλληλα την απόφαση αύξησης των πανεπιστημιακών διδάκτρων.
Ο κ. Κάμερον λέει ότι επί των ημερών του αυξήθηκε ο προϋπολογισμός του εθνικού συστήματος υγείας NHS, οι αντίπαλοί του λένε ότι οι αυξήσεις δεν ήταν ούτε κατά διάνοια αρκετές και ότι έχει ξεκινήσει μία διαδικασία ιδιωτικοποίησης του συστήματος εκ των πλαγίων.
Αυτό που του αναγνωρίζεται από εχθρούς και φίλους είναι η νομοθεσία που επιτρέπει πλέον τον γάμο των ομοφυλόφιλων, ένα μέτρο στο οποίο και ο ίδιος έκανε ιδιαίτερη αναφορά κατά την τελευταία συνεδρίαση της Βουλής των Κοινοτήτων με ερωτήσεις προς τον Πρωθυπουργό στις οποίες κλήθηκε να απαντήσει.
Στη διεθνή πολιτική του καταλογίζεται η επέμβαση στη Λιβύη που δεν κατάφερε να σταθεροποιήσει τη χώρα μετά από την ανατροπή του συνταγματάρχη Καντάφι, ενώ διαίρεση προκάλεσε και η επιμονή του στη συμμετοχή της Βρετανίας στις αεροπορικές επιθέσεις κατά του ISIS στη Συρία, μία πρόταση που εγκρίθηκε τελικά με δεύτερη ψηφοφορία στη Βουλή των Κοινοτήτων μετά από μία αρχική οδυνηρή ήττα γοήτρου.
Εξάλλου, περιχαράκωσε από οποιεσδήποτε περικοπές τον προϋπολογισμό της κυβέρνησής του για τη διεθνή βοήθεια και ανάπτυξη και κατάφερε να πετύχει τη διαρκή μείωση της εκπομπής ρύπων σε κάθε έναν χρόνο της εξαετούς θητείας του.
Ο Ντέιβιντ Κάμερον φεύγει λοιπόν ως ο Πρωθυπουργός που για τους υποστηρικτές του έχει βάλει τη Βρετανία ξανά σε μία σωστή οικονομική τροχιά μετά από σχεδόν μία δεκαετία προβλημάτων, ως ο ηγέτης που ανέκτησε τη χαμένη αυτοπεποίθηση της χώρας. Για τους επικριτές του φεύγει έχοντας δημιουργήσει τεράστια οικονομική, κοινωνική και γεωγραφική ανισότητα, ένας πολιτικός που αρεσκόταν εν τέλει περισσότερο σε βραχυπρόθεσμους πολιτικούς τακτικισμούς, όπως το μοιραίο για τον ίδιο δημοψήφισμα για την ΕΕ, παρά σε μια ολοκληρωμένη στρατηγική με μακρύ ορίζοντα.
