Οι Έλληνες την Κυριακή επιλέγουν μεταξύ του «κακού» και του «πραγματικά άσχημου». Αν ήμουν Έλληνας, που δεν είμαι, αν και μιλάω τη γλώσσα και είχα μια προγιαγιά Ελληνίδα, θα επέλεγα το «κακό» και θα ψήφιζα ναι.
Με τις φράσεις αυτές ξεκινά την στήλη του στο Reuters ο δημοσιογράφος Hugo Dixon, που έχει εντριφύσει όσο λίγοι στην ελληνική κρίση και που συχνά παρεμβαίνει στις εξελίξεις δημοσιοποιώντας τις εκτιμήσεις και τις πληροφορίες του.
Στην σημερινή του στήλη, μπαίνει στη θέση του Έλληνα πολίτη και παίρνει θέση στο δημοψήφισμα, εξετάζοντας ενδελλεχώς τις δύο επιλογές. Τι σημαίνει το «ναι» και τι σημαίνει το «όχι» αναλύει, ξεκαθαρίζοντας πως πρόκειται για την «κακή» και την «πιο κακή» επιλογή…
Δεδομένου ότι η πρόταση των δανειστών επί της οποίας καλούνται να ψηφίσουν οι Έλληνες έχει αποσυρθεί από τους θεσμούς, τι σημαίνει το «ναι», αναρωτιέται και αναλύει:
«Το πιθανότερο σενάριο είναι πως ο Τσίπρας θα παραιτηθεί και θα προκηρυχθούν εκλογές. Η αντιπολίτευση πιθανώς θα συσπειρωθεί σε ενιαίο μέτωπο και θα κερδίσει τις εκλογές προχωρώντας σε σύναψη συμφωνίας με τους δανειστές. Το πιθανότερο είναι, λόγω του ότι ΕΕ, ΕΚΤ και ΔΝΤ εμπιστεύονται περισσότερο όσους επέλεξαν να στηρίξουν το “ναι”, να μπορέσουν να κλείσουν μια καλύτερη συμφωνία από τον Τσίπρα. Και πάλι, θα πρόκειται για μια συμφωνία με επαχθείς μεταρρυθμίσεις, αλλά πιο ελαφριά σε σχέση με την λιτότητα, ενώ πιθανώς να περιλαμβάνει και κάποιου είδους ρύθμιση για το χρέος. Το πρόβλημα είναι ότι η Ελλάδα θα έχει ως αφετηρία μια χειρότερη θέση από εκείνη που είχε πριν την νίκη Τσίπρα στις εκλογές, καθώς και οι τελευταίοι πέντε μήνες, αλλά ειδικά η τελευταία εβδομάδα με τις κλειστές τράπεζες, ήταν καταστροφικοί. Δεδομένου ότι τα capital controls θα πρέπει να πάψουν να ισχύουν σταδιακά, τότε το καλύτερο δυνατό σενάριο θα είναι ό,τι συνέβη στην Κύπρο το 2013, με δύο χρόνια ύφεσης, που εκεί ήταν 5,4% το 2013 και 2,3% το 2014, πριν επιστρέψει στην ανάπτυξη».
Τι θα γίνει όμως σε περίπτωση που το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος είναι «όχι»;
«Ο Τσίπρας λέει ότι αυτό θα ενισχύσει τη θέση του, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω πού το στηρίζει», λέει ο Dixon και εξηγεί: «Δεν έχει απομείνει ψήγμα εμπιστοσύνης. Οι πιστωτές πιθανότατα θα συμπεράνουν πως “όχι” σημαίνει “όχι” και άρα δεν έχουν νόημα οι συζητήσεις για περαιτέρω συνομιλίες. Η άμεση συνέπεια θα είναι το ότι οι τράπεζες θα παραμείνουν κλειστές, ενώ τα 60 ευρώ την ημέρα που μπορούν σήμερα να σηκώνουν οι καταθέτες δεν θα ισχύει όταν τελειώσει το ρευστό. Η κυβέρνηση θα πρέπει να χρεοκοπήσει προς την ΕΚΤ, και θα έχει τότε δύο επιλογές ώστε να ανοίξει τις τράπεζες: είτε την επιστροφή στη δραχμή, είτε την κατάσχεση μέρους των καταθέσεων ώστε να ανακεφαλαιοποιηθούν – κάτι που θα είναι χαώδες και θα οδηγήσει σε χρόνιες διαμάχες. Πολλοί άνθρωποι θα σταματήσουν να πληρώνουν φόρους, άρα η κυβέρνηση, προκειμένου να πληρώσει μισθούς και συντάξεις θα αναγκαστεί να τυπώσει IOUs – που θα είναι πρόδρομος του νέου νομίσματος. Αυτό βέβαια θα είναι βαθιά υποτιμημένο σε σχέση με το ευρώ, πιθανώς στη μισή του αξία. Κατά συνέπεια, θα επηρεαστούν οι εισαγωγές, ακόμα και σε βασικά αγαθά και φάρμακα και ο πιο σημαντικός τομέας της οικονομίας, ο τουρισμός, θα υποστεί πλήγμα καθώς θα υπάρξουν ακυρώσεις. Ήδη όλα αυτά συμβαίνουν σε κάποιο βαθμό, αλλά μετά το “όχι” η κατάσταση θα επιδεινωθεί και τα τωρινά θα θυμίζουν αλκυονίδες ημέρες. Η Ευρωπαϊκή Ένωση θα πρέπει να στείλει ανθρωπιστική βοήθεια.
Θεωρητικά, μετά από τέτοια αναταραχή, η Ελλάδα θα αρχίσει να αναπτύσσεται ξανά, από χαμηλότερη βάση, καθώς θα έχει γίνει πιο ανταγωνιστική. Όμως, υπάρχει ακόμα ένας κίνδυνος: Αφού ο Τσίπρας αρχίσει να τυπώνει δραχμές, θα είναι πολύ δύσκολο να σταματήσει κι αυτό θα οδηγήσει σε υπερπληθωρισμό».
«Άρα, ψηφίζοντας “ναι” την Κυριακή, αυτό στην καλύτερη, σημαίνει δύο χρόνια ύφεσης. Το “όχι” σημαίνει οικονομικό χάος, πληθωρισμό, ακόμα περισσότερο χάος. Μια φρικτή επιλογή για τους Έλληνες», καταλήγει ο Dixon.
