Αφορμή να την πλησιάσω και να συνομιλήσω κι εγώ μαζί της, η κυκλοφορία ενός εξαιρετικού βιβλίου από τις εκδόσεις Αρμός, στο οποίο περιλαμβάνεται ένας δημοσιογραφικός θησαυρός. Οπου 16 σπουδαία ονόματα της Αριστεράς, όλων των αποχρώσεων και των εκδοχών, συνομιλούν και ανοίγονται στο μικρόφωνό της. Από τον Μίκη Θεοδωράκη μέχρι τον Νίκο Μπελογιάννη (γιο του θρυλικού Νίκου Μπελογιάννη και της Ελλης Παππά) μέχρι τον Μανώλη Γλέζο και τον Ανδρέα Λεντάκη. Από τον Μπάμπη Δρακόπουλο, τον αμετανόητο γραμματέα του ΚΚΕ εσ. Αμετανόητος αφού δεν υποχώρησε και δεν ακολούθησε τον Λεωνίδα Κύρκο στη μετάβασή του από το κόμμα προς την ΕΑΡ. Και από την Αλέκα Παπαρήγα μέχρι τον Κώστα Κάππο, έναν από τους φρικτά βασανισμένους της συμμορίας του Γιώργου Παπαδόπουλου και των υπόλοιπων που ντρόπιασαν τη στρατιωτική στολή τους, τον όρκο τους και παραβίασαν κατάφωρα το Σύνταγμα.
Το βιβλίο με τις 16 συνεντεύξεις φέρει τον συμβολικό τίτλο «Αριστερά κάποτε…». Και το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Ως τεκμήριο αποκάλυψης προσωπικών χαρακτήρων και πορτρέτων τόσων πασίγνωστων αγωνιστών, πολιτικών και στελεχών. Και ως πολιτικές και ιδεολογικές μαρτυρίες όλων αυτών των αριστερών, κομμουνιστικών πρωταγωνιστών.
Και όταν τη ρώτησα για το νόημα του «κάποτε», η Ολγα Μπακομάρου αναφέρθηκε στο παρελθόν. Ομως το «κάποτε» σηματοδοτεί και φωτίζει το σήμερα. Αφού διασπασμένη και τότε και τώρα η Αριστερά. Αφού και τότε και τώρα σε αδιέξοδο η Αριστερά. Ετσι τουλάχιστον τεκμαίρεται από τις τοποθετήσεις πολλών εξ αυτών. Για παράδειγμα, ο Μίκης Θεοδωράκης διαπίστωνε προφητικά: «Μεγάλη κρίση που δυστυχώς συνεχίζεται και μας μετατρέπει σε αδυνάτους, περιθωριακούς παρατηρητές, δίχως ουσιαστική δυνατότητα να παρέμβουμε όπως άλλοτε».
Για παράδειγμα, ο γιος Νίκος Μπελογιάννης για τους γονείς του, προφανώς, έλεγε: «Εδωσαν τη ζωή τους για κάτι που αποδείχτηκε απάτη». Ενώ το ΚΚΕ το θεωρούσε φορέα σκοταδισμού, κάτι σαν το Jurassic Park της πολιτικής.
Ταυτόχρονα, από άλλες προσωπικές περιπτώσεις, οι απαντήσεις και οι τοποθετήσεις συμπυκνώνονται σε μια αισιόδοξη προοπτική για έναν κόσμο καλύτερο και πιο δίκαιο. Οταν για παράδειγμα η Ολγα ρώτησε τη Μαρία Δαμανάκη (του 1989) να πει μια αξία που έχει στη ζωή της, εκείνη απάντησε: «Να μην παραιτείται κανείς, να παλεύει και να προχωρά».
Το επιμύθιο απ’ όλη αυτή τη διαδρομή με τις 16 συνομιλίες, που κράτησε μέσα της η Ολγα Μπακομάρου έπειτα από τόσα χρόνια είναι ότι: «Ολοι μου έδωσαν την εντύπωση ότι είναι ειλικρινείς σε αυτό που πιστεύουν, ότι είναι έτοιμοι να θυσιάσουν πράγματα γι’ αυτό που πιστεύουν. Πίστευαν ότι μπορεί να υπάρξει ένας καλύτερος κόσμος και αγωνίζονταν γι’ αυτό. Και αυτό που μου αρέσει στο βιβλίο είναι ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι από διαφορετικά ρεύματα της Αριστεράς εδώ είναι μαζί. Και μου φαίνεται τόσο ωραίο που είναι ο ένας δίπλα στον άλλον, ο ένας μετά τον άλλον, με ωραίες φωτογραφίες, χαμογελαστοί, πώς να το πω, ενωμένοι».
Και προσθέτω εγώ: «Ενα όνειρο τρελό, όνειρο απατηλό».
