Στο νέο πατριωτισμό της αλήθειας που υψώνεται απέναντι στο λαϊκίστικο εθνικισμό και οδηγεί σε μια κοινωνική και πολιτική πανστρατιά, αναφέρθηκε ο Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας κ. Κυριάκος Μητσοτάκης, μιλώντας στην παρουσίαση του βιβλίου του κ. Γιώργου Παγουλάτουμε τίτλο: «Το νησί που φεύγει, 121+1 κείμενα για την κρίση». Ανέφερε ανάμεσα στα άλλα:
«Επάνω στην αλήθεια θα στηριχθεί ο νέος πατριωτισμός τον οποίο εμείς υπηρετούμε και υψώνουμε ως αντίπαλο δέος στον λαϊκίστικο εθνικισμό, που μας καταστρέφει. Ο νέος πατριωτισμός της αλήθειας θα εκφράσει μια πανστρατιά κοινωνική και πολιτική, που θα υπερβαίνει παραδοσιακές διαχωριστικές γραμμές. Θα βρεθεί απέναντι στις πολιτικές του θυμού και της οργής. Με θετικό λόγο. Για να γιατρέψουμε τις πληγές μας. Τώρα είναι η ώρα να δουλέψουμε. Δεν υπάρχει χρόνος για απογοήτευση, δεν υπάρχει χώρος για μιζέρια και μισαλλοδοξία. Δεν υπάρχει περιθώριο για σιωπή και απάθεια. Γιατί έτσι προχωρούν οι λαοί, έτσι ωριμάζουν οι κοινωνίες.
Είναι γεγονός ότι στη Νέα Δημοκρατία έλαχε ο κλήρος να ηγηθεί αυτής της πανστρατιάς. Είμαστε έτοιμοι να γίνουμε καταλύτες της. Γιατί και εμείς αλλάζουμε και μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Είναι όμως απαραίτητη και η συστράτευση όλων των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων, που στέκονται απέναντι στην ανευθυνότητα και τον τυχοδιωκτισμό της σημερινής Κυβέρνησης. Δεν υπάρχει η πολυτέλεια ουδέτερης στάσης και πολιτικής ίσων αποστάσεων.
Δεν θα έχουμε πολλές ακόμα ευκαιρίες υπέρβασης και ανάκαμψης. Η στιγμή μας θα έρθει σύντομα. Και, αυτήν τη φορά, είμαι βέβαιος ότι θα φανούμε αντάξιοι της στιγμής και της ιστορίας.
Η ζημιά που επέφερε η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ στους Έλληνες πολίτες αποτιμάται οικονομικά με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Ένα όμως είναι βέβαιο. Είμαστε στο τέλος του 2016 και ακόμα έχουμε πολύ δρόμο να διανύσουμε για να φτάσουμε εκεί που ήμασταν στο τέλος του 2014. Και βέβαια είναι τεράστιες οι κοινωνικές συνέπειες που προκύπτουν ως επακόλουθα της αναίτιας παράτασης της κρίσης.
Η Ελλάδα παραμένει μεταρρυθμιστικά δυσκίνητη, δημοσιονομικά αμφίθυμη και αναπτυξιακά χωρίς προσανατολισμό, ενώ ο χρόνος περνά αμείλικτα και η κλεψύδρα των ευκαιριών αδειάζει σταθερά σε βάρος μας. Για αυτό είναι επιβεβλημένη η πολιτική αλλαγή το συντομότερο δυνατό. Η χώρα δεν χρειάζεται απλά και μόνο ένα νέο παραγωγικό και αναπτυξιακό μοντέλο. Χρειάζεται και ένα νέο πολιτικό πρότυπο. Χρειάζεται να εφεύρουμε μια “πολιτική του Μετα-Λαϊκισμού”. Δεν αρκεί να βασιστούμε αυτάρεσκα στην ιδεολογική ανωτερότητα των ιδεών μας. Ούτε να πιστεύουμε ότι, επειδή όλοι συμφωνούμε μεταξύ μας σε αυτή την εκδήλωση, έχουμε κερδίσει και την εμπιστοσύνη της σιωπηλής πλειοψηφίας της ελληνικής κοινωνίας. Πρέπει να διαβάσουμε το “πνεύμα” πίσω από το “γράμμα” της λαϊκιστικής ψήφου, χωρίς να γίνουμε οι ίδιοι λαϊκιστές.Πρέπει να διδαχτούμε από τη μαζική απόρριψη των πολιτικών, οικονομικών, μιντιακών και ακαδημαϊκών ελίτ. Είναι αλήθεια ότι διαμορφώνεται σήμερα στην ελληνική κοινωνία ένα ισχυρό ρεύμα αλλαγής. Ένα ρεύμα που οφείλουμε όμως να αξιοποιήσουμε θετικά και παραγωγικά. Όχι μόνο ως ένα πρόσκαιρο σύμπτωμα αντίδρασης στην πιο αποτυχημένη Κυβέρνηση από τη Μεταπολίτευση και μετά. Αλλά ως ένα θετικό ρεύμα δημιουργικής επανάστασης. Ο στόχος δεν μπορεί να είναι μόνο να είμαστε καλύτεροι από τους προηγούμενους. Πρέπει να βάλουμε τον πήχη πολύ πιο ψηλά. Πρέπει να είναι να ξαναχτίσουμε τη χώρα σε γερά θεμέλια μέσα σε ένα κόσμο που αλλάζει με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Με μία εύρωστη δημοκρατία, μια ανταγωνιστική οικονομία και ένα αποτελεσματικό Κράτος.
Για να το πετύχουμε αυτόχρειάζεται μια γενναία και δημιουργική ρήξη με το παρελθόν μας. Ένα είναι βέβαιο: δεν μπορούμε να προσεγγίσουμε το αύριο με τα εργαλεία και το λεξιλόγιο του χθες. Γνωρίζω καλά πως σε κάποιους δεν θα μπορέσουμε να απευθυνθούμε. Γιατί δεν θα αντιμετωπίσουμε το λαϊκισμό στρογγυλεύοντας τον πολιτικό μας λόγο. Πρέπει όμως να απευθυνθούμε στον “ξεχασμένο άνθρωπο”. Στην μέση ελληνική οικογένεια που, μακριά από ιδεολογικές κορώνες, βλέπει κάθε μέρα το μέλλον της πιο ζοφερό. Πρέπει να απευθυνθούμε στους χαμένους της παγκοσμιοποίησης. Πρέπει να απευθυνθούμε στους ακραία φτωχούς, που είναι κατά βάση νέοι και ακουμπούν το 15% της ελληνικής κοινωνίας. Πρέπει να απευθυνθούμε σε όσους αισθάνονται ότι η Ελλάδα δεν τους δίνει προοπτική και επιλέγουν “να ψηφίσουν με τα πόδια τους”, επιλέγοντας τη φυγή. Πρέπει να απευθυνθούμε στη μέση ελληνική οικογένεια και να αντιστρέψουμε την τεράστια δημογραφική κρίση που απειλεί τη χώρα μας. Πρέπει να απευθυνθούμε στις εργατικές συνοικίες της χώρας και να τους πείσουμε για το “τι πρέπει να γίνει” και το πως αυτό περιλαμβάνει και σέβεται την προοπτική των ίδιων και των οικογενειών τους».
