Ακούω γύρω μου κραυγές και ψιθύρους…
Σαν να υπάρχει μια απότομη αφύπνιση συνειδήσεων.
Από την τραγικότητα της καταστροφής…
Από τη φρίκη που προκάλεσε σε όλους μας…
Από το «άγγιγμά» της στον καθένα μας προσωπικά, αφού θα μπορούσε να ήμασταν κι εμείς ή δικοί μας άνθρωποι, ανάμεσα στα θύματα…
Από την οργή που προκάλεσε η ανευθυνότητα, η αναλγησία και η θρασυδειλία των ανεκδιήγητων που κυβερνούν…
Ναι, το συλλογικό υποσυνείδητο της κοινωνίας είχε «φορτώσει» καιρό τώρα:
- Τα ψέματα που είπαν,
- η υπέρ-φορολόγηση,
- το τεράστιο κύμα λαθρομεταναστών και τα ανεξέλεγκτα hotspots παντού,
- το «ξεπούλημα» της Μακεδονίας,
- η απελευθέρωση κακούργων από τις φυλακές,
- η ασυδοσία των εγκλήματος,
- ο αφοπλισμός της αστυνομίας και η εντολή στους πολίτες «αν μπουν ληστές σπίτι σας κάντε πως κοιμάστε»,
- αλλά και ο διχαστικός λόγος του ΣΥΡΙΖΑ,
όλα αυτά λειτουργούσαν τοξικά μέσα στην Ελληνική κοινωνία.
Διάβρωναν τον ιστό της και δηλητηρίαζαν την ψυχή της.
Όμως η καταστροφή στο Μάτι και ο τρόπος που τη «διαχειρίστηκαν» ήταν το «ποιοτικό άλμα». Ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Ήταν ο σπινθήρας που προκάλεσε την «αλυσωτή αντίδραση»…
Ακόμα και διεθνή «φόρα», όπως blog του LSE, που θεωρείται «φάρος σκέψης» της διεθνούς Κεντροαριστεράς, ακόμα και σε τέτοια «φόρα», λοιπόν, εξαιρετικά «επιεική» προς τον Τσίπρα μέχρι τώρα (για να μη πω «δοξαστικά») σημειώνουν πια:
—Η ηγεσία απαιτεί κουράγιο, χαρακτήρα και συμπόνια – ο Τσίπρας απέτυχε και στα τρία!
Για να σημειώσουν λίγο πιο κάτω για τον Τσίπρα: Είναι ξεγραμμένος!
Η στροφή της Ελληνικής κοινωνίας εναντίον του, συνέπεσε με την εγκατάλειψή του κι από τα διεθνή του «στηρίγματα»…
Όντως, είναι πια ξεγραμμένος…
Καιρός όμως να γίνουμε κι εμείς σοφότεροι.
Γιατί ο Τσίπρας δεν μας προέκυψε όλως τυχαίως. Δεν φύτρωσε στους αγρούς. Δεν έπεσε από τους ουρανούς. Τον ψήφισε ένα μέρος του ελληνικού λαού.
Όχι πλειοψηφικό, πάντως αρκετό για του δώσει τη διακυβέρνηση. Δύο φορές…
* Στην αρχή, μάλιστα, το εφιαλτικό πρώτο εξάμηνο του 2015, όταν η ζημιά που έκανε στον Ελληνικό λαό ανέρχεται σε 100 δισεκατομμύρια, υπήρχαν πολλοί – πολύ περισσότεροι απ’ όσους τον ψήφισαν – που του έλεγαν «μπράβο» και τον στήριζαν ανοικτά τότε…
Αυτοί όλοι έκαναν λάθος! Τραγικό λάθος.
Και οφείλουν να το αναγνωρίσουν σήμερα…
Ξέρουν ποιοι είναι όλοι αυτοί. Κι εμείς τους ξέρουμε…
* Τα κριτήρια επιλογής μεγάλου μέρους της κοινωνίας μας είχαν αμβλυνθεί και είχαν στρεβλωθεί. Αλλιώς, ο Τσίπρας δεν είχε καμία πιθανότητα να εκλεγεί.
Ήταν ένας ανεπάγγελτος καταληψίας, παιδί του κομματικού σωλήνα -και μάλιστα ενός μικρού κομματιδίου της Αριστεράς!
Τον είχε αποκηρύξει και ο μέντοράς του, αυτός που τον τοποθέτησε στην ηγεσία του Κόμματός τους.
Κι όμως, αυτά δεν «μέτρησαν», δεν λήφθηκαν υπ’ όψιν…
* Ήταν και άσχετος, σχεδόν στα πάντα. Εμφανώς απαίδευτος. Παρίστανε το «μηχανικό» (του ΕΜΠ) και έκανε λάθος ανάμεσα στις «αντιστροφή» θέσης (180 μοιρών) και στην πλήρη «επιστροφή στην ίδια θέση» (360 μοιρών).
Όλοι γέλασαν με την μπαρούφα του. Αλλά κανείς δεν την πήρε στα σοβαρά…
* Τα Ελληνικά του μέτρια. Τα αγγλικά του άθλια. Κι όμως, ούτε αυτό «μέτρησε»…
* Εμφανώς δεν είχε την παραμικρή πείρα να διαλέγει βασικούς συνεργάτες, Επέλεξε για το κρίσιμο υπουργείο Οικονομικών ένα «ψώνιο». Και για την Προεδρία της Βουλής μια κακομαθημένη «μανιακή».
Το μετάνιωσε γρήγορα. Του στοίχισαν πανάκριβα και οι δύο επιλογές.
Η πρώτη του επιλογή στο «Οικονομικών» γελοιοποίησε τη χώρα. Όλοι το συνειδητοποίησαν αυτό. Αλλά οι περισσότεροι δεν το έλαβαν υπ’ όψιν. Ούτε αυτό…
* Ο ίδιος είπε ψέματα. Όχι μια – πολλές φορές. Πριν βγει, αφότου βγήκε, αφότου ξαναβγήκε, σε κάθε μεγάλη καμπή και σε κάθε μεγάλη απόφαση που πήρε.
Και οι βασικοί υπουργοί του επίσης είπαν πάμπολλες φορές ψέματα. Μέχρι και σκευωρίες κατά αντιπάλων τους έστησαν προσφάτως. Συνελήφθησαν με τη «γίδα στην πλάτη». Ακόμα και οι πιο εύπιστοι τους πήραν χαμπάρι. Η κοινωνία το κατάλαβε νωρίτερα από τους ταγούς της…
* Αλλά εξακολουθούσαν να τον παίρνουν στα σοβαρά. Και να μας ζητούν να του δώσουμε «κι άλλες ευκαιρίες». Η ακόμα, να τον βοηθήσουμε να «προσγειωθεί στην κανονικότητα».
Δηλαδή, μας έλεγαν, πως σημασία δεν έχει πόσο κακό κάνεις, είτε ως αντιπολίτευση είτε ως κυβέρνηση, σημασία δεν έχει πόσο στοιχίζουν τα λάθη σου στη χώρα, αλλά αν είσαι διατεθειμένος, για να παραμείνεις στην εξουσία να τα «διορθώσεις»!
Αυτό μας έλεγαν, σοβαροί κατά τα άλλα άνθρωποι.
Οπότε, όπως καταλαβαίνετε, ευθύνη ΔΕΝ έχουν μόνον οι άθλιοι που ακόμα μας κυβερνούν, αλλά και πολλοί που τους ανέχθηκαν, ή τους στήριξαν ή τους βοήθησαν ή που ζητούσαν να είμαστε «επιεικείς» μαζί τους μέχρι προχθές ακόμα…
(Τώρα πια όλοι αυτοί δεν μιλούν. Ευτυχώς. Κάτι είναι κι αυτό…)
* Μας έλεγαν διάφοροι καλοπροαίρετοι άνθρωποι, ότι είναι «νέος και άφθαρτος» κι έπρεπε να του δώσουμε «μιαν ευκαιρία» να κυβερνήσει. Κι όταν τα …σκάτωσε το πρώτο εξάμηνο, ζητούσαν να του δώσουμε και «μια δεύτερη ευκαιρία» να μάθει από τα λάθη του…
Ξέχασαν να μας πουν ότι εκτός από νέος ήταν και παντελώς ανεπάγγελτος ή μάλλον… «επαγγελματίας καταληψίας». Και σε επαγγελματία καταληψία κανείς δεν δίνει την παραμικρή ευκαιρία να διαχειριστεί τη διακυβέρνηση της χώρας!
Ξέχασαν να μας πουν πως δεν ήταν και καθόλου «άφθαρτος»…
«Σεσημασμένος» ήταν: Είχε στηρίξει τους εμπρησμούς της Αθήνας το Δεκέμβρη του 2008 και τον εμπρησμό της Μαρφίν το Μάιο του 2010.
Ακόμα και η Παπαρήγα είχε δημόσια καταγγείλει το 2009, πως ο ΣΥΡΙΖΑ, «χάϊδευε» και «κάλυπτε» τους κουκουλοφόρους που έκαιγαν την Αθήνα τότε.
Ακόμα και πολύ πρόσφατα ο ίδιος ο Τσίπρας έλεγε γελώντας στη Βουλή ότι η (εμπρηστική) βόμβα «μολότοφ» δεν είναι αναγκαστικά κακό πράγμα: εξαρτάται αν βρίσκεσαι από την πλευρά αυτού που την πετάει ή από την πλευρά αυτού που την «τρώει»!
Αυτός ο ανεύθυνος έγινε Πρωθυπουργός και επί των ημερών τους κάηκε μια ολόκληρη κωμόπολη και εκατόμβη θυμάτων.
Τυχαίο; Δεν νομίζω…
Πέσατε από τα σύννεφα; Δεν θα έπρεπε…
* Τα κριτήρια επιλογής του εκλογικού σώματος όντως είχαν αμβλυνθεί. Κι όχι μόνο για την περίπτωση Τσίπρα…
Το Μάϊο του 2014, εξελέγη με την πρώτη Δήμαρχος Μαραθώνος ο Ψινάκης!
Και πανηγύριζαν γι’ αυτό ποιοι; Το σύνολο την «προοδευτικής» νομενκλατούρας. Σε κανάλια, εφημερίδες και ραδιόφωνα…
Μίλαγαν διθυραμβικά για τον «επιτυχημένο μάνατζερ» με την μεγάλη δικτύωση στο «διεθνές τζετ σετ» που θα έκανε το Μαραθώνα… «Κυανή Ακτή». Ή έστω δεύτερη «Μύκονο».
Και πολλοί βιάζονταν να ανοίξουν το δρόμο και σε άλλους «Ψινάκηδες» να προσφέρουν τις «πολύτιμες υπηρεσίες» τους στα δημοτικά.
Και γιατί όχι στην κεντρική Πολιτική;
Το τι ακριβώς ήταν ο Ψινάκης, το ήξεραν άπαντες από τότε: Ένα άτομο όχι ατάλαντο, αλλά απολύτως ακατάλληλο να χειριστεί τα κοινά.
Εγωπαθής νάρκισσος, ανοικτά προκλητικός προς όλους – και κυρίως προς το δημόσιο αίσθημα – με μη αποκρυπτόμενη έφεση προς την τρυφηλότητα και την επίδειξη και φυσικά προς πάσης φύσεως «καταχρήσεις».
Και δικτυωμένος πράγματι, με τα κυκλώματα της νύχτας με ό,τι αυτό σημαίνει…
Πίστευαν ότι ένα τέτοιο άτομα θα μπορούσε να διαχειριστεί τα κοινά του τόπου (στους νέους Καποδιστριακούς δήμους)!
Να βάλει τέρμα στην ασυδοσία, το… σύμβολο της ασυδοσίας!
Να γίνει role model για τους συμπολίτες του… η drug queen της Μυκόνου!
Τελικά, στην πράξη ο Ψινάκης δεν μπόρεσε να διαχειριστεί τα κοινά. Και στις κρίσιμες στιγμές ο ίδιος ήταν απών, ενώ οι υπηρεσίες του δήμου δεν λειτούργησαν καθόλου. Πράγμα που συνέβαλε στο να υπάρξουν τόσα θύματα στο Μάτι (που υπάγεται στον Δήμο του).
Σήμερα τον έχουν εγκαταλείψει οι περισσότεροι δημοτικοί του σύμβουλοι, και η μεγάλη πλειοψηφία του δημοτικού συμβουλίου ζητεί την παραίτησή του.
Ευθύνες όμως, σήμερα έχουν κι εκείνοι που τον στήριξαν, εκείνοι που τον ψήφισαν, εκείνοι που τον αποθέωναν πριν κι αφότου εξελέγη. Θα έπρεπε να ξέρουν. Τα κριτήρια επιλογής της κοινωνίας είχαν στρεβλωθεί…
Να το καταλάβουμε σήμερα. Και να γίνουμε σοφότεροι…
Οι συντηρητικοί άνθρωποι που ενοχλούνται από την υπέρ-προβολή που εξασφαλίζουν «περσόνες» όπως ο Ψινάκης, κι από την «λατρεία» που επιδείκνυαν επί χρόνια τα ΜΜΕ και η «προοδευτική ιντελιγκένσια», προς κάθε ψώνιο, κάθε επιδειξία της ματαιοδοξίας του, κάθε κατεδαφιστή αρχών και αξιών, κάθε περιφερόμενο κήρυκα της ανευθυνότητας και της κοινωνικής πρόκλησης, οι συντηρητικοί άνθρωποι λοιπόν, που ήταν αντίθετοι με όλα αυτά, είχαν δίκιο τελικά.
Να το παραδεχθούμε και να γίνουμε λίγο σοφότεροι…
Ο υπουργός του Τσίπρα κ. Βερναρδάκης ψέλλισε χθες μιαν αξιοπρόσεκτη φράση.
–Μη χτυπάτε τον Τσίπρα! Είναι μόνο 44 ετών!
Κατάλαβε ο υπουργός του ότι η κοινωνία έχει στραφεί μετά πάθους εναντίον του. Και επιχειρεί να σηκώσει ως «ασπίδα» για τον Πρωθυπουργό του… το «νεαρό της ηλικίας του»…
Καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί να υπερασπιστεί τον Τσίπρα, επί της ουσίας της πολιτικής του, γιατί – απλούστατα – είναι μη υπερασπίσιμος.
Και απλά επισημαίνει ότι είναι… «μόλις 44 ετών»! Δηλαδή ότι σηκώνει τις «αμαρτίες» των παλαιοτέρων, ένα πράγμα…
Όχι κ. Βερναρδάκη. Δεν σηκώνει τις αμαρτίες άλλων. Τις δικές του αμαρτίες σηκώνει!
–Αυτός και το Κόμμα σας επέλεξε, χρόνια τώρα, να υπερασπίζεται τα αυθαίρετα. Και τώρα του φταίει η… «αυθαίρετη δόμηση».
–Αυτός και το κόμμα σας έβγαλε με υπέρ-φορολόγηση κολοσσιαία υπερ-πλεονάσματα πολλών δισεκατομμυρίων που τα ετοίμαζε για προεκλογικές «παροχές»! Και δεν έδωσε μερικά εκατομμύρια να αγοράσει – ή να νοικιάσει – πτητικά μέσα κατά των δασικών πυρκαγιών.
–Αυτός και το κόμμα σας έκαναν «βουτιά στην ιεραρχία» και άλλαξαν τρεις αρχηγούς της Πυροσβεστικής σε τρία χρόνια, βάζοντας άπειρα ή ακατάλληλα πρόσωπα στην ηγεσία. Και την κρίσιμη στιγμή δεν υπήρχε κανείς να σταματήσει την πυρκαγιά.
–Αυτός επέλεξε μετά την καταστροφή να πει ψέματα για τους νεκρούς. Αυτός και ο συγκυβερνήτης του Καμένος επέλεξαν να επιρρίψουν την ευθύνη για την καταστροφή στα θύματα της φωτιάς.
Δεν του έφταιξε η «ηλικία» του…
Το θράσος και η ανευθυνότητα του περίσσεψαν. Δεν είναι «νέος κι άμαθος»…
Είναι θρασίμι!
Είστε όλοι θρασίμια…
Και ο Νέρων, το 64 μ.Χ., όταν κάηκε η Ρώμη, νέος ήταν. Πολύ νεότερος. Μόλις 26 ετών.
Αλλά οι συγκαιρινοί του δεν τον λυπήθηκαν. Και η Ιστορία τον στιγμάτισε…
ΥΓ. Ο Τσίπρας βέβαια, δεν είναι αναγκαστικά Νέρων.
Αλλά είναι σίγουρα τελειωμένος.
Και με την καταστροφή που σημάδεψε το – αναπόφευκτο πλέον – τέλος του, ελπίζω να γίνουμε όλοι σοφότεροι.
Κυρίως για το πώς επιλέγουμε ανθρώπους.
