«Η χώρα έχει ανάγκη από πολιτική σταθερότητα. Δεν έχει την πολυτέλεια για πολιτική αστάθεια, ακυβερνησία, ατέρμονα κομματικά παζάρια» ανέφερε ο πρωην πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής μιλώντας στην εκδήλωση της ΝΔ στο Ζάππειο.
«Την επόμενη των εκλογών η χώρα χρειάζεται κυβέρνηση βιώσιμη, με καθαρή εντολή και ορίζοντα τετραετίας. Τη σταθερότητα και την προοπτική αυτή μόνο η παράταξή μας μπορεί να εγγυηθεί. Όπως το κάνει επί μισό σχεδόν αιώνα. Με τη στήριξη όλων μας η παράταξή μας είναι ισχυρή και θα επιτύχει μια ακόμα εκλογική νίκη στις επικείμενες εκλογές» ανέφερε επίσης ο Κώστας Καραμανλής στέλνωντας μήνυμα συσπείρωσης για τις εκλογές της της 21ης Μαϊου.
Αναλυτικά η ομιλία του
Το όραμα του Κωνσταντίνου Καραμανλή για την ένταξη της Ελλάδας στην ενωμένη Ευρώπη ήταν μια θεμελιώδης στρατηγική επιλογή. Επιλογή που είχε τρία κεφαλαιώδους σημασίας σκέλη: Πρώτον την ένταξη της χώρας μας, σε ένα χώρο ειρήνης, ασφάλειας και αλληλεγγύης έναντι της μόνιμης απειλής που αντιμετωπίζει η Ελλάδα εξ Ανατολών. Δεύτερον, την ένταξή της σε ένα χώρο οικονομικής ανάπτυξης και ευημερίας. Και, τρίτον, την ένωσή της με μια μεγάλη ομάδα δημοκρατικών κρατών, διασφαλίζοντας έτσι το δημοκρατικό πολίτευμα, το οποίο στο παρελθόν συχνά είχε αμφισβητηθεί.
Η στρατηγική αυτή επιλογή δικαιώθηκε απόλυτα στα σαράντα περίπου χρόνια που πέρασαν. Ο Καραμανλής πίστευε ότι η Ελλάδα πρέπει να καταστεί αναπόσπαστο και οργανικό τμήμα της Ευρωπαϊκής οικογένειας. Σήμερα σχεδόν όλοι αποδεχόμαστε ότι αυτός είναι ο φυσικός μας χώρος και οποιαδήποτε άλλη σκέψη είναι αδιανόητη. Είναι σαφές ότι η Ευρωπαϊκή οικογένεια έχει παράσχει στην Ελλάδα τα αποτελεσματικότερα μέσα που είχε ποτέ στην διάθεσή της για
να αντιμετωπίσει τις τρεις μεγάλες προκλήσεις, δηλαδή την προάσπιση της ασφάλειάς της, την προώθηση της ευημερίας και την εμπέδωση σταθερού δημοκρατικού πολιτεύματος.
Ο Καραμανλής, όπως όλοι οι μεγάλοι εμπνευστές της Ευρωπαϊκής ιδέας, είχε συλλάβει το όραμα της Ευρωπαϊκής ισχύος εν τη ενώσει. Της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης δηλαδή, κατά την οποία η πολιτική ένωση θα οδηγούσε στην επικράτηση των ευρωπαϊκών αρχών και αξιών και τη διάδοσή τους στον υπόλοιπο κόσμο. Ισχυρή Ευρώπη που, σε πνεύμα συνεργασίας και αλληλεγγύης, θα υπηρετούσε και το κοινό αλλά και το εθνικό συμφέρον.
Στόχος φιλόδοξος αλλά όχι ανεδαφικός, δύσκολος αλλά με ανεκτίμητη αξία στην πραγμάτωσή του. Όπως επιγραμματικά το είχε συμπυκνώσει ο Winston Churchill: «Ζητούμε από τα ευρωπαϊκά έθνη, ανάμεσα στα οποία έχουν κυλήσει ποταμοί αίματος, να ξεχάσουν τις υπερχιλιετείς διαμάχες τους και να εργαστούν για τις μεγαλύτερες αρμονίες από τις οποίες εξαρτάται το μέλλον».
Δυστυχώς σήμερα το ευρωπαϊκό οικοδόμημα έχει μείνει ημιτελές και δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες των οραματιστών ηγετών αλλά και των λαών των πρώτων μεταπολεμικών δεκαετιών. Σε πλείστες, μάλιστα, περιπτώσεις η αναποτελεσματικότητα, η εσωστρέφεια και η απογοήτευση είναι διάχυτες. Κοντόφθαλμες πολιτικές υπαγορευόμενες από στενά συμφέροντα κρατών μελών υπονομεύουν την κοινή προσπάθεια ή καταλήγουν σε ασυνεννοησία και διενέξεις. Τα μειωμένα ανακλαστικά, η βραδεία αντίδραση στην αντιμετώπιση κρίσεων, όπως η πανδημία και το μεταναστευτικό, έχουν οδηγήσει όχι απλώς σε στασιμότητα, αλλά ίσως και σε υποχώρηση της προοπτικής για ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.
Η αδυναμία της Ένωσης να δράσει έγκαιρα και αποτελεσματικά εκδηλώθηκε εμφαντικά κατά την παγκόσμια οικονομική κρίση που ανέκυψε το 2008 – 2009. Αντί ταχείας και αποφασιστικής αντίδρασης επικράτησε σύγχυση, δυστοκία στη λήψη αποφάσεων, έλλειψη αλληλεγγύης, ενίοτε και υστεροβουλία. Η περίπτωση της χώρας μας υπήρξε χαρακτηριστική. Προφανώς δεν
αμφισβητούνται δικές μας αδυναμίες και λάθη. Δεν αμφισβητείται όμως ότι και η συνταγή που επιβλήθηκε στην Ελλάδα, πέρα από συγκεκριμένα αυτονόητα και υπερήμερα μέτρα, ήταν εν πολλοίς εξοντωτική, τιμωρητική και προς παραδειγματισμό άλλων. Ούτε αμφισβητείται ότι απέτυχαν σε όλες σχεδόν τις προβλέψεις τους, όπως άλλωστε παραδέχθηκαν και οι ίδιοι, βεβαίως κατόπιν εορτής.
Αλλά και πέραν της ελληνικής περίπτωσης, οι προτεραιότητες της συνοχής και της αλληλεγγύης εγκαταλείφθηκαν. Η μόνιμη άρνηση του εύρωστου Βορρά να κατανοήσει ότι η υπό όρους αμοιβαιοποίηση του χρέους και η μεταφορά πόρων από τα εμπορικά πλεονάσματά τους προς τις ασθενέστερες χώρες, που είναι η ουσία αλλά και η βασική προϋπόθεση του Ευρωπαϊκού οικοδομήματος, και μάλιστα με επίκληση μεταξύ άλλων και έωλων ηθικοπλαστικών επιχειρημάτων, ισοδυναμεί με άρνηση της κοινής ευρωπαϊκής ταυτότητας και προοπτικής.
Η στενόκαρδη αυτή θεώρηση έχει προκαλέσει τη διόγκωση ενός ακόμα ιδιαίτερα ανησυχητικού φαινομένου. Τη διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων, την περιθωριοποίηση ογκούμενων ομάδων του πληθυσμού, την έλλειψη προοπτικής για όλο και περισσότερους νέους ανθρώπους. Και ακόμα
