Ως απωθητικό περιγράφει τον τρόπο προσέλκυσης ψηφοφόρων από πλευράς του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, Στέφανου Κασσελάκη ο αρθρογράφος, Θανάσης Καρτερός, στην τελική ευθεία για τις Ευρωεκλογές.
Όπως αναφέρει, «η καφετέρια, οι περιοδείες του και οι δημοσκοπήσεις δείχνουν, μάλιστα, ότι πολλοί από τους ακίνητους κινούνται. Την ίδια στιγμή, όμως, δείχνουν και ότι σχεδόν οι μισοί ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ του ’23 γυρίζουν την πλάτη στο κόμμα και στον πρόεδρό του».
«Τους απωθεί, αντί να τους έλκει» περιγράφει από πλευράς του ο κ. Καρτερός, προσθέτοντας πως «αυτό απαιτεί κάτι δύσκολο ίσως για τον πρόεδρό του, αλλά αναγκαίο: την πληθυντική συλλογικότητα – μεγάλο όπλο της Αριστεράς. Την πολυχρωμία που απαιτεί η πολυσυλλεκτικότητα και έκανε τον ΣΥΡΙΖΑ κόμμα εξουσίας».
«Ό,τι, δηλαδή, δεν συμβαίνει σήμερα. Μονόχρωμος, σχεδόν μονοπρόσωπος έχει γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Παντού και πάντα Κασσελάκης. Εξαφανισμένα τα όργανα. Και όταν κάπου-κάπου εμφανίζονται άλλοι, με διαφορετικό πολιτικό φορτίο και βιογραφικό, παριστάνουν τον Κασσελάκη» επισημαίνει ο κ. Καρτερός, καταλήγοντας πως «η χάβρα κόστισε στον ΣΥΡΙΖΑ, όχι η συλλογικότητα».
Αναλυτικά το άρθρο του Θανάση Καρτερού
Οι μεν, οι «δεν» και ο Κασσελάκης
Ο ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη, ελκυστικός για τους μεν, δεν είναι καθόλου ελκυστικός για τους «δεν»
Απευθύνεται στο μεγάλο κοινό που έχει γυρίσει την πλάτη στα κόμματα και απέχει από τις εκλογές όχι γιατί είναι απολίτικο, αλλά γιατί είναι απογοητευμένο. Κάπως έτσι το είπε ο Στέφανος Κασσελάκης στον Νίκο Ευαγγελάτο. Εκφράζοντας, μάλιστα, την πεποίθηση ότι με την ανανέωση του ΣΥΡΙΖΑ, τη δική του αυθεντική στάση, τις θέσεις για την ακρίβεια, την οικονομία κ.λπ., την επικοινωνία μέσω των σόσιαλ, στην οποία επιδίδεται με μεγάλη συχνότητα και δεινότητα, είναι απολύτως εφικτό το κόμμα να αναδειχτεί πρώτο στις ευρωεκλογές. Να αποκατασταθεί η Αριστερά ως κυβερνώσα.
Αυτή η αντίληψη ταιριάζει προφανώς με τον χαρακτήρα και την εικόνα που διακονεί και διακινεί. Υπηρετώντας την, ξενάγησε τον Ευαγγελάτο στο καινούργιο, απλησίαστο για τους πολλούς σπίτι του στο Κολωνάκι, συνδέοντας την απόκτησή του με το όνειρο του Έλληνα για «ένα κεραμίδι» πάνω από το κεφάλι του. Η εικόνα του επιχειρηματία που πλούτισε έντιμα και μπορεί να διαθέσει δύο εκατομμύρια για να αγοράσει το σπίτι των ονείρων του συνάδει, κατά τη γνώμη του τουλάχιστον, με τον στόχο να γοητεύσει τους απογοητευμένους. Να τους προσελκύσει στον ΣΥΡΙΖΑ.
Καλώς και μακάρι. Η καφετέρια, οι περιοδείες του και οι δημοσκοπήσεις δείχνουν, μάλιστα, ότι πολλοί από τους ακίνητους κινούνται. Την ίδια στιγμή, όμως, δείχνουν και ότι σχεδόν οι μισοί ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ του ’23 γυρίζουν την πλάτη στο κόμμα και στον πρόεδρό του. Τους απωθεί, αντί να τους έλκει. Παρόντες σε πέτρινα χρόνια, ξεροκέφαλοι αντίπαλοι της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, δημοκράτες των αγώνων, πεινώντες και διψώντες τη σεμνότητα της δικαιοσύνης, δεν… Ο ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη, ελκυστικός για τους μεν, δεν είναι καθόλου ελκυστικός για τους «δεν».
Αυτούς ο ΣΥΡΙΖΑ τους θέλει; Θα τους χαρίσει σε άλλες κάλπες, στο άκυρο, στην αποχή; Ή θα προσπαθήσει να τους προσεγγίσει; Αν ναι, αυτό απαιτεί κάτι δύσκολο ίσως για τον πρόεδρό του, αλλά αναγκαίο: την πληθυντική συλλογικότητα – μεγάλο όπλο της Αριστεράς. Την πολυχρωμία που απαιτεί η πολυσυλλεκτικότητα και έκανε τον ΣΥΡΙΖΑ κόμμα εξουσίας. Ό,τι, δηλαδή, δεν συμβαίνει σήμερα. Μονόχρωμος, σχεδόν μονοπρόσωπος έχει γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Παντού και πάντα Κασσελάκης. Εξαφανισμένα τα όργανα. Και όταν κάπου-κάπου εμφανίζονται άλλοι, με διαφορετικό πολιτικό φορτίο και βιογραφικό, παριστάνουν τον Κασσελάκη.
Δεν χλώμιασαν το άστρο του Τσίπρα -το αντίθετο μάλιστα- ούτε τα συλλογικά όργανα ούτε μια σειρά στελέχη, καθένα με το δικό του χρώμα και αποτύπωμα. Η χάβρα κόστισε στον ΣΥΡΙΖΑ, όχι η συλλογικότητα. Μπορεί να της δώσει χώρο ο Κασσελάκης; Κέρδος θα έχουν και αυτός και το κόμμα. Τους έχει ανάγκη τους «δεν» ο ΣΥΡΙΖΑ, όσο στριφνοί κι αν του φαίνονται…
