Το 2008 μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας παίχθηκε ένα καλοπαιγμένο σίριαλ προώθησης και επαναπροώθησης 35 μεταναστών, με αποτέλεσμα κανείς να μην τους θέλει και εκείνοι με τη σειρά τους να προσφεύγουν στο Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Την Τρίτη το Δικαστήριο αποφάνθηκε και εντόπισε καταφανείς παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από την Ελλάδα και την Ιταλία.
Οι συνολικά 35 μετανάστες (32 Αφγανοί, δύο Σουδανβοί και ένας από την Ερυθραία) εγκατέλειψαν τις χώρες τους, μπήκαν παράνομα στην Ελλάδα και στη συνέχεια πέρασαν στην Ιταλία.
Μόλις έγιναν αντιληπτοί από τις ιταλικές αρχές, τους έστειλαν πάλι πίσω στην Ελλάδα, επικαλούμενοι τη συνθήκη «Δουβλίνο ΙΙ), αλλά ούτε κι εκεί στάθηκαν τυχεροί, καθώς, κατά παράβαση του άρθρου 39 του Κανονισμού του Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, που κάνει λόγο για αναστολή της απέλασης, η χώρα μας εξέδωσε διαταγές απέλασης για 10 εξ αυτών.
Όπως σημειώνει το Vima.gr, το Δικαστήριο έκρινε, κατά πλειοψηφία, σχετικά με τους Ρεζά Καριμί, Γιασέρ Ζαϊντί, Μοζαμίλ Αζίμι και Ζαζίμπ Χεϊμπερί ότι, στην περίπτωσή τους, η Ελλάδα παραβίασε το άρθρο 13 της Σύμβασης (δικαίωμα πραγματικής προσφυγής), σε συνδυασμό με τις διατάξεις του άρθρου 3, που απαγορεύει την απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση, εξαιτίας της απαγόρευσης πρόσβασης, που τους επιβλήθηκε στη διαδικασία ασύλου.
Κατά πλειοψηφία, το Δικαστήριο έκρινε ένοχη την Ιταλία, για παραβίαση του άρθρου 4 (πρωτόκολλο 4) της Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, με βάση το οποίο απαγορεύεται η συλλογική απέλαση αλλοδαπών.
Την έκρινε, επίσης, ένοχη για παραβίαση του άρθρου 3 της Σύμβασης, με το οποίο απαγορεύεται η απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείρισης, δεδομένου ότι, με την ομαδική απέλασή τους στην Ελλάδα τους εξέθεσε σε κινδύνους σχετικούς με τις ελλείψεις στη διαδικασία ασύλου στη χώρα.
Τέλος, έκρινε ένοχη την Ιταλία για το γεγονός ότι δεν επιτράπηκε στους μετανάστες να υποβάλλουν αιτήσεις για την παροχή ασύλου.
Στην απόφαση του, το Δικαστήριο υπογραμμίζει ότι οι διατάξεις της συμφωνίας «Δουβλίνο ΙΙ», με βάση τις οποίες προβλέπεται οι αιτήσεις ασύλου να υποβάλλονται στην πρώτη ευρωπαϊκή χώρα εισόδου, θα πρέπει να εφαρμόζονται με τρόπο συμβατό με την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Προστασίας Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Καμία μορφή συλλογικής απέλασης μεταναστών δεν θα μπορούσε να δικαιολογηθεί με βάση τα προβλεπόμενα από το «Δουβλίνο ΙΙ», αν δεν έχει διασφαλισθεί ότι η χώρα προορισμού των μεταναστών προσφέρει επαρκείς εγγυήσεις για την εφαρμογή της πολιτικής ασύλου, καταλήγει η απόφαση του Δικαστηρίου.
