Για άλλη μια φορά οι μέρες μας γέμισαν πόνο, οργή και αηδία. Και ταυτόχρονα πλημμύρισαν συγκίνηση, θαυμασμό και σεβασμό!
Ίσως είναι οι μέρες καραντίνας που μας έχουν κάνει πιο ευαίσθητες και πιο αποφασισμένες. Ίσως το άγνωστο της επόμενης του κορονοϊού ημέρας μας οδηγεί σε αποφάσεις που καθυστερούσαμε από φόβο, ντροπή κι ανασφάλεια.
Ίσως πλέον ξεκαθαρίσαμε φίλους κι εχθρούς. Ίσως η λογική νίκησε τις φοβίες, ίσως η γνώση ξεπέρασε τις ιδεοληψίες, ίσως η λαχτάρα για ασφαλέστερο αύριο υπερπήδησε των κοινωνικών συμβιβασμών.
Ίσως καταλάβαμε ότι είμαστε ίσοι/ες.
Ίσως αγαπήσαμε περισσότερο. Και κυρίως τους εαυτούς μας.
Και βρήκαμε το θάρρος, που συνάντησε τη σοφία, και ομολογήσαμε με το κεφάλι ψηλά και τη φωνή δυνατή: δεν πάει άλλο!
Δεν θα επιτρέψουμε σε κανέναν να “απολαμβάνει τις νίκες του” μέσα από τη δική μας Σιωπή. Δεν θα καταστήσουμε “ήρωες του φύλου τους” τους δειλούς, που πίσω από κλειδωμένες πόρτες επιβάλουν την ισχύ τους. Δεν θα αφήσουμε ήσυχο κανέναν ξεδιάντροπο που χρησιμοποιεί τη σωματική, κοινωνική ή οικονομική του δύναμη για να μας υποτάξει.
Δεν θα ξεχάσουμε, δεν θα προσπαθήσουμε να ξεχάσουμε, δεν θα συμμορφωθούμε με όσους και όσες μας υποδείξουν να ξεχάσουμε. Γιατί σ΄αυτήν την περίπτωση ο χρόνος δεν είναι γιατρός, αλλά τιμωρός και, συχνά, εφιάλτης.
Θα μιλάμε! Θα το φωνάζουμε! Με πόνο, αλλά με περηφάνεια. Με οργή, αλλά και θάρρος. Για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους. Για την αλήθεια. Για την Ελένη, τη Σοφία, τη Ζέφη, τις φοιτήτριες, τις μαθήτριες, τις εργαζόμενες, τις νοικοκυρές, τις συντρόφους, τις κόρες μας.
Με τη Σοφία και με θάρρος θα μιλάμε, Για Μας!
