Θέλει να κερδίζει και να προκαλεί, του αρέσει όπως λέει. Και αυτό έκανε ο Ζοσέ Μουρίνιο στη συνέντευξη που παραχώρησε στην αγγλική «Telegraph». Αναφέρθηκε στο πόσο καλύτερος γίνεται κάθε χρόνο που περνά και αποκτά εμπειρίες στο ποδόσφαιρο, στο πόσο σημαντικό είναι γι’ αυτόν η θρησκεία («Μιλάω με τον Θεό κάθε μέρα», είπε σχετικά), στην… μάστιγα με τον χορό εκατομμυρίων στο ποδόσφαιρο σε μικρές ηλικίες, στην οικογένεια του, στην πρώτη δουλειά που έκανε πριν γίνει προπονητής.
Αναλυτικά η ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Μουρίνιο
Για το πώς βλέπει τον εαυτό του με το πέρασμα των χρόνων: «Νομίζω ότι έχω ένα πρόβλημα, το οποίο είναι πως βελτιώνομαι σε οτιδήποτε έχει σχέση με τη δουλειά μου από τότε που ξεκίνησα. Υπάρχει εξέλιξη σε πολλούς διαφορετικούς τομείς, στον τρόπο που διαβάζω το παιχνίδι, στον τρόπο που προετοιμάζω το παιχνίδι, στον τρόπο που κάνω τις προπονήσεις, στη μεθοδολογία… αισθάνομαι ολοένα και καλύτερος. Υπάρχει όμως ένα πράγμα στο οποίο δεν μπορώ να αλλάξω: όταν αντιμετωπίζω τα μίντια δεν είμαι ποτέ υποκριτής».
Για το καθιερωμένο δίωρο απομόνωσης στο γραφείο του: «Χρειάζομαι το χρόνο μου. Δεν είμαι τόσο… γέρος για το ποδόσφαιρο. Έχω ακόμα 20 χρόνια καριέρας μπροστά μου στην προπονητική. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι αισθάνομαι σαν… γριά αλεπού. Δεν με φοβίζει τίποτα, δεν ανησυχώ για τίποτα, ξέρω ότι τίποτα δεν πρόκειται να μου συμβεί… Έχω την ικανότητα να κοντρολάρω τα συναισθήματα και να είμαι ψύχραιμος, όμως χρειάζομαι το χρόνο μου για να σκεφτώ. Δεν ξυπνάω αγχωμένος μες στον ύπνο μου και σκέφτομαι ένα πρόβλημα ή έναν σοβαρό τραυματισμό για κάποιον ποδοσφαιριστή μου. Τα ελέγχω, αλλά χρειάζομαι το χρόνο μου για να βρω τις λύσεις».
Για την πρώτη του δουλειά: «Τεχνικά δεν ήμουν έτοιμος για εκείνη τη δουλειά… Ήταν με παιδιά που είχαν σύνδρομο Down… Αν πέτυχα κάτι εκείνα τα χρόνια σε αυτό που έκανα, ήταν λόγω της σχέσης που ανέπτυσσα με τα παιδιά και της ικανότητάς μου να βοηθάω στο κομμάτι της ψυχολογίας και των συναισθημάτων. Για παράδειγμα, είχα ένα παιδί που έλεγε ότι το πήρε απόφαση πως δεν θ’ ανέβει ποτέ ξανά σκάλες ή κάποιο άλλο παιδί που δεν μπορούσε να κάνει την παραμικρή κίνηση. Πέτυχα γιατί ήξερα πως να το χειριστώ στο ψυχολογικό κομμάτι. Στα 16 μου, είχα τον έλεγχο και τη διαχείριση μικρών παιδιών, τώρα έχω τους καλύτερους ποδοσφαιριστές στον κόσμο. Το πιο σημαντικό θα είναι πάντα η σχέση που θα έχεις με τον παίκτη. Όχι όμως επί προσωπικού, αλλά μέσα στο σύνολο, μέσα στην ομάδα. Η ομάδα κερδίζει, όχι ο ένας».
Για τα μεγάλα χρηματικά ποσά που διακινούνται στο ποδόσφαιρο: «Η στιγμή που πήρα πραγματικά πολλά λεφτά στα χέρια μου ήταν στο δεύτερο συμβόλαιό μου με την Πόρτο, το 2003, ήμουν 30 και κάτι. Ήμουν παντρεμένος, ήμουν έτοιμος για αυτό. Τα παιδιά που παίρνουν πολλά χρήματα στα χέρια τους στα 16, στα 17, στα 19, στα 20 δεν ξέρουν πώς να αντιδράσουν, δεν ξέρουν τί να κάνουν. Στην Τσέλσι έχουμε ένα φανταστικό τμήμα που ονομάζεται Υποστήριξη και Πρόνοια Παικτών όπου τους βοηθούν στα πάντα. Έχουν ανθρώπους στην τράπεζα για να τους εξηγούν τα περί χρήματος. Θέλεις να αγοράσεις ένα σπίτι; Ας διασφαλίσουμε ότι είσαι το σωστό άτομο που θα κάνει τη σωστή συμφωνία. Οι νεαροί παίκτες που έρχονται στην πρώτη ομάδα δεν αγοράζουν αμάξι, έχουμε σπόνσορα την Audi και παρέχουν αμάξια στους παίκτες. Οι παίκτες το χρειάζονται αυτό σε έναν περίπλοκο κόσμο».
Για τη σχέση του με την Θρησκεία: «Πιστεύω ξεκάθαρα στα Θεία. Κάθε μέρα προσεύχομαι. Μιλάω με τον Θεό κάθε μέρα. Δεν πηγαίνω στην εκκλησία τακτικά, αλλά το κάνω όποτε το θέλω και όποτε νιώθω την ανάγκη ότι πρέπει να το κάνω. Όταν είμαι στην Πορτογαλία πάντα πηγαίνω στην εκκλησία. Προσεύχομαι για την οικογένειά μου, τα παιδιά μου, τη γυναίκα μου, τους φίλους μου, τους γονείς μου, την ευτυχία και όλα τα καλά για τη ζωή. Πρέπει να πω, όμως, ότι ποτέ δεν μιλάω με τον Θεό για το ποδόσφαιρο».
Για τη σύζυγό του: «Δεν είναι το κομμάτι της το ποδόσφαιρο. Αυτό που μου λέει και με συμβουλεύει κάθε φορά είναι να βρίσκομαι στην ομάδα που θέλω, να κάνω αυτό που μου αρέσει, να είμαι αυτός που θέλω να είμαι και να δουλεύω με αυτούς που θέλω. Είναι ένα μικρό μυστικό γιατί όταν είσαι χαρούμενος με τη δουλειά σου και όσα κάνεις εκτός σπιτιού, τότε είσαι καλά και στο σπίτι σου με την οικογένειά σου. Παρ’ όλα αυτά, ακόμα κι όταν δεν είμαι καλά και έχω χάσει ένα σημαντικό παιχνίδι, προσπαθώ να πηγαίνω στο σπίτι και να είμαι χαμογελαστός. Σκέφτομαι ότι απλά έχασα ένα παιχνίδι και η επόμενη μέρα θα είναι ένα νέο ξεκίνημα».
Για το αντίκτυπο του ποδοσφαίρου στην κοινωνία: «Στην Πορτογαλία λένε ότι ποτέ δεν αλλάζεις τη μητέρα σου και την ομάδα σου. Κι εγώ παθιάζομαι με το ποδόσφαιρο και καταλαβαίνω τον αντίκτυπο που έχει στην κοινωνία και στον τρόπο ζωής των ανθρώπων η ενασχόληση με το ποδόσφαιρο και η αφιέρωση χρόνου σε αυτό. Όμως, σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να καταλάβω πως ένας ποδοσφαιριστής ή ένας προπονητής μπορεί να βρεθεί στην κορυφή μιας λίστας με τους ανθρώπους που επηρεάζουν περισσότερο τη ζωή κάποιου. Δεν είμαστε ούτε επιστήμονες, ούτε γιατροί, ούτε σώζουμε ζωές… Με ένα άθλημα ασχολούμαστε και αυτό είναι όλο. Δεν συγκρίνονται ορισμένα πράγματα».
