Η χθεσινή συνέντευξη του πρώην πρωθυπουργού στο «Πατρινόραμα» έχει προξενήσει διεργασίες εντός των τειχών της Κουμουνδούρου
Διεργασίες στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ έχει πυροδοτήσει η χθεσινή συνέντευξη του πρώην πρωθυπουργού, Γιώργου Παπανδρέου στο περιοδικό «Πατρινόραμα», όπου υπεραμύνεται της «προοδευτικής διακυβέρνησης» ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ.
Για «ενδιαφέρον και διστακτικό βήμα του Γιώργου Παπανδρέου» έκανε λόγο με σημερινό του άρθρο στην «Εφημερίδα των Συντακτών» ο Νίκος Μπίστης, Μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου του ΣΥΡΙΖΑ -Προοδευτική Συμμαχία, υποστηρίζοντας πως ο κ. Παπανδρέου «σε αντίθεση με την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ ούτε αποκλείει με μικρομέγαλη υπεροψία τον ΣΥΡΙΖΑ Προοδευτική Συμμαχία από το πολιτικό μέτωπο των Προοδευτικών δυνάμεων ούτε θέτει όρους μη ρεαλιστικούς, όπως η προϋπόθεση ριζικής αλλαγής των συσχετισμών».
«Οι καιροί έχουν αλλάξει και όλοι πρέπει να βγαίνουμε από αυτή την δεκάχρονη περιπέτεια σοφότεροι. Και να έχουμε υπόψη μας ότι χωρίς ένα ποσοστό λήθης δεν μπορείς να οικοδομήσεις μέλλον και συμμαχίες. Χωρίς αυτό το ποσοστό λήθης ούτε η ΕΔΑ, ούτε η Ένωση Κέντρου, ούτε ο Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου θα είχαν συγκροτηθεί» επισημαίνει στο ίδιο πλαίσιο ο κ. Μπίστης, εκτιμώντας ότι «το Ολαντρέου είναι πταίσμα μπροστά» σε παλιότερες πολιτικές έριδες προοδευτικών αποχρώσεων στη χώρα.
Το άρθρο του Νίκου Μπίστη:
Το ενδιαφέρον και διστακτικό βήμα του Γιώργου Παπανδρέου.
«Προκάλεσε ευλόγως μεγάλο ενδιαφέρον η συνέντευξη του Γιώργου Παπανδρέου στο περιοδικό Πατρινόραμα. Και αυτό γιατί ανοίγει θέμα προοδευτικής διακυβέρνησης την ώρα που οι σχέσεις ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ Προοδευτική Συμμαχία και το ΚΙΝΑΛ είναι κάτι παραπάνω από παγωμένες. Την ώρα που ένα καθόλου ευκαταφρόνητο τμήμα του ΚΙΝΑΛ λοξοκοιτά προς τα δεξιά ενώ αντανακλαστικά ένα μέρος του ΣΥΡΙΖΑ Προοδευτική Συμμαχία δείχνει να ικανοποιείται με μια περιορισμένη – καθόλου πιθανή και κατά πάσα πιθανότητα εκλογικά αναποτελεσματική – ενότητα της Αριστεράς. Ο Παπανδρέου αντιλαμβάνεται ότι το πρώτο είναι λάθος και το δεύτερο δεν αρκεί. Την διατύπωση του για την ανάγκη Προοδευτικής Διακυβέρνησης θα την προσυπέγραφε κάθε λογικός αριστερός και κεντροαριστερός «Υπάρχει ανάγκη, πράγματι, για μια προοδευτική πρόταση διακυβέρνησης, ριζοσπαστικής, οραματικής αλλά και ρεαλιστικής, που να συμβάλει στη συγκρότηση μιας συμμαχίας προοδευτικών κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που θα λειτουργήσει ως καταλύτης για την πραγματοποίηση της μεγάλης στροφής που πρέπει να γίνει. Την αλλαγή πορείας. Όχι απλά την κατάκτηση της εξουσίας για την εξουσία. Μια προοδευτική στροφή, που θα δυναμώσει τους δημοκρατικούς θεσμούς και θα καταστήσει αυτονόητη τη συμμετοχή της κοινωνίας.
Να επουλώσουμε τις πληγές, να μειώσουμε, ακόμη και να κλείσουμε τις ανισότητες, να οικοδομήσουμε κράτος δικαίου, κοινωνική δικαιοσύνη. Ό,τι δηλαδή απαιτείται για την κοινωνική συνοχή, που μαζί με τη δημοκρατική λειτουργία των θεσμών, αποτελούν τη μοναδική εγγύηση για να αντιμετωπίσουμε δημοκρατικά και αποτελεσματικά τις μεγάλες προκλήσεις».
Από όσα γράφει αλλά και από όσα παραλείπει προκύπτει ένα αδιαπέραστο τείχος προς τα δεξιά και μια επιφύλαξη προς το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης που εδράζεται κυρίως στις δύσκολες και τραυματικές σχέσεις ανάμεσα στην κυβέρνηση Παπανδρέου και τον τότε ανερχόμενο ΣΥΡΙΖΑ. Ταυτοχρόνως και σε αντίθεση με την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ ούτε αποκλείει με μικρομέγαλη υπεροψία τον ΣΥΡΙΖΑ Προοδευτική Συμμαχία από το πολιτικό μέτωπο των Προοδευτικών δυνάμεων ούτε θέτει όρους μη ρεαλιστικούς, όπως η προϋπόθεση ριζικής αλλαγής των συσχετισμών. Υπερασπίζεται βέβαια τον εαυτό του και την διακυβέρνηση του, περιγράφει το δυσμενές διεθνές πλαίσιο με το οποίο βρέθηκε αντιμέτωπος , παραμένει βαθειά ενοχλημένος από αυτό που θεωρεί άδικη στοχοποίηση του «στις πλατείες του θυμού και του διχασμού». Είναι μια συζήτηση που πρέπει να γίνει. Υπό μία προϋπόθεση: να στοχεύει στο μέλλον της προοδευτικής παράταξης, στην αναζήτηση κοινού, σύγχρονου προγραμματικού λόγου και να μην είναι το άλλοθι για νέο διχασμό, οχύρωση πίσω από χτεσινές αντιπαλότητες και άρνηση συνεργασίας. Οι καιροί έχουν αλλάξει και όλοι πρέπει να βγαίνουμε από αυτή την δεκάχρονη περιπέτεια σοφότεροι. Και να έχουμε υπόψη μας ότι χωρίς ένα ποσοστό λήθης δεν μπορείς να οικοδομήσεις μέλλον και συμμαχίες. Χωρίς αυτό το ποσοστό λήθης ούτε η ΕΔΑ, ούτε η Ένωση Κέντρου, ούτε ο Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου θα είχαν συγκροτηθεί. Οι πρωταγωνιστές τους είχαν ανηλεώς συγκρουστεί πριν ενώσουν δυνάμεις. Ο Πρόεδρος της ΕΔΑ Πασαλίδης ως μενσεβίκος είχε κυνηγηθεί από τους μπολσεβίκους, ο Γεώργιος Παπανδρέου αποκαλούσε τον Σοφοκλή Βενιζέλο φελλό που για αυτό επιπλέει και ο Χαρίλαος με τον Λεωνίδα πριν φτιάξουν τον Συνασπισμό όταν συναντιόντουσαν στο ασανσέρ της Βουλής δεν αντάλλασσαν χαιρετισμό. Το Ολαντρέου είναι πταίσμα μπροστά σε αυτά. Στην ουσία των διαφορετικών προσεγγίσεων θα έλεγα ότι κρίνοντας εκ των υστέρων ο Γιώργος Παπανδρέου δεν είχε μετρήσει τις αρνητικές συνέπειες της εμπλοκής του Δ.Ν.Τ ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ το καλοκαίρι του 2015 γνώρισε με επακόλουθο μια σοβαρή διάσπαση και συνέχιση μιας αφύσικης συμμαχίας με τους ΑΝΕΛ τις επιπτώσεις αυταπατών και υποτίμησης των συσχετισμών. Όμως τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ έβγαλε την χώρα από τα μνημόνια και υπέγραψε την Συμφωνία των Πρεσπών. Θα μπορούσε με την σειρά του να διαμαρτυρηθεί για την σιωπή του Παπανδρέου, ο όποιος στα θέματα εξωτερικής πολιτικής έχει πιο προωθημένες θέσεις όχι μόνο από το ΚΙΝΑΛ αλλά σε κάποια σημεία και από τον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά τι νόημα θα είχε η εμμονική επιστροφή στο παρελθόν;
Το ερώτημα από αυτή την συνέντευξη είναι αν πρόκειται για μια φωτοβολίδα ή αν θα είναι μια συμβολή με πρακτική συνέχεια στην ανασυγκρότηση της προοδευτικής παράταξης. Ανασυγκρότηση που όπως αναγνωρίζει ο Παπανδρέου «είναι ένα πολύ δύσκολο, αλλά απαραίτητο εγχείρημα». Κάποιοι ήδη διάβασαν την συνέντευξη ως επίθεση στο ΚΙΝΑΛ και την αυτόνομη πορεία του. Το τελευταίο που χρειάζεται ο ευρύτερος προοδευτικός χώρος είναι νέες διασπάσεις και αντίΣΥΡΙΖΑ μέτωπα που υπονομεύουν την προοπτική προοδευτικής διακυβέρνησης. Μόνο όλοι μαζί μπορούμε».
