Αυτή η ιστορία, είναι η ιστορία του Αλέξη που σε μικρή ηλικία και σε μια δύσκολη συγκυρία, χωρίς να διαθέτει τις γνώσεις και την εμπειρία, έγινε Πρωθυπουργός και ήρθε αντιμέτωπος με τα βαριά προβλήματα της Ελλάδας. Προβλήματα που χρόνια πάλευαν να τα λύσουν όλοι οι λαοί της Ευρώπης και που αυτός πίστεψε πως θα τα έλυνε αμέσως μετά την εκλογή του.
Έβλεπε μπροστά του ένα μέλλον, ιδανικό για τους πολίτες του και την πατρίδα του, αυτό που βλέπουν όλοι όσοι γίνονται Πρωθυπουργοί. Όταν όμως ήρθε η ώρα να αντιμετωπίσει σοβαρά τα πιο κρίσιμα μετά την μεταπολίτευση προβλήματα που αντιμετώπιζε η πατρίδα του και ενώ απαξιούσε όλες τις προσπάθειες των προηγούμενων, νομίζοντας ότι αρκούσε η θέληση και το πείσμα του για να τα λύσει, έπεσε στην γνωστή παγίδα της εξουσίας.
Πήγαινε λοιπόν και ερχόταν στις Βρυξέλλες, έτρωγε και έπινε με Αρχηγούς κρατών, Πρωθυπουργούς και Υπουργούς Οικονομικών, αισθάνθηκε και αυτός ένας από αυτούς και θεώρησε ότι και η πατρίδα του είναι το ίδιο δυνατή με τις υπόλοιπες.
Δεν φρόντισε ο φίλος του ο Γιάνης, τον οποίο εμπιστευόταν απόλυτα και σίγουρα γνώριζε, να τον ενημέρωσει ότι η πατρίδα του δεν διέθετε ούτε βιομηχανία, ούτε υγιή οικονομία, ούτε πρωτογενή τομέα, ούτε ενέργεια και πως ήταν και βουτηγμένη στα χρέη.
Μη γνωρίζοντας καλά την αγγλική, χαμογελαστός καθώς ήταν, οι εταίροι νόμιζαν ότι ήταν ένας άνθρωπος συγκαταβατικός. Η αλήθεια είναι ότι ο Αλέξης ήταν καλοπροαίρετος με τους ξένους, αυτό φάνηκε από τις εγκάρδιες χειρονομίες του και την προσπάθεια του να συμμετέχει στα πηγαδάκια πριν και μετά τις συνεδριάσεις. Άβολα μεν, χαρούμενα δε.
Τελικά από τις 20 Φεβρουαρίου που υπέγραψε ούτε και αυτός ήξερε τι, μέχρι τις 26 Ιουνίου τον κατάφεραν να κλείνει συμφωνίες για νέα μέτρα 8 δις, να χαντακόνει τον τουρισμό της χώρας του, να μειώνει τις συντάξεις και τους μισθούς, να διατηρεί τον ΕΝΦΙΑ, να αυξάνει τo ΦΠΑ, να καταργεί το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα και ένας Θεός ξέρει τι άλλα μέτρα του είχαν βάλει στο τραπέζι και αυτός μη γνωρίζοντας όπως είπαμε καλά την αγγλική, τα διαπραγμευόταν.
Όταν ήρθε η ώρα της μετάφρασης και βρέθηκε μπροστά σε αυτό τον Κυκεώνα, κατάλαβε ότι όχι μόνο δεν είχε ξεπεράσει τις κόκκινες γραμμές του, όχι μόνο δεν υπήρχε πουθενά το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης με το οποίο εκλέχθηκε, αλλά ότι με αυτά που είχε συμφωνήσει θα βύθιζε τη χώρα του στην απόλυτη χρεοκοπία.
Τι να κάνει λοιπόν; Απογοητευμένος γύρισε στην πατρίδα του, όπου συνάντησε τον Παναγιώτη, την Νάντια, τον Δημήτρη και όλη την παλιοπαρέα, αναζητώντας φιλή Ζωής & η Ζωή την έδωσε τη λύση. Καθότι Πρόεδρος της Βουλής και “άριστη” νομικός. “Έτσι που τα έκανες Αλέξη, πρέπει να βρούμε συνένοχους” του διαμήνυσε.
Ποιός όμως θα αναλάμβανε όλη αυτή την ευθύνη; Ο Βαρουφάκης; Οι εταίροι; Ο Παππάς ή ο Γαβρίλος; Οι Βουλευτές του; Μα όλοι αυτοί πρώτοι πρώτοι θα τον αδειάζανε. Δεν γίνοταν τίποτα, κανένας πρόθυμος.
“Θα κάνουμε δημοψήφισμα! Αλλά τι δημοψήφισμα; Κάτι που να τους μπερδεύει όλους!” είπε η Ζωή και συνέχισε “Έτσι η ερώτηση για το δημοψήφισμα, πρέπει να είναι ασαφής, να μην μας περιορίζει και το μήνυμα να είναι απλό! Όχι στις προτάσεις των δανειστών”
Ποιός εξάλλου θέλει τις προτάσεις των δανειστών; Φυσικά κανείς. Τέλειο!
Κανείς όμως δεν είπε στον Αλέξη ότι θα οδηγούσε όλους τους πολίτες του Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στα βενζινάδικα, στα ΑΤΜ και στα super market. Κανείς δεν του είπε του Αλέξη, ότι ο Έλληνας δεν θέλει να αποκτήσει διαβατήριο Βαλκανικής χώρας και κανείς φυσικά δεν του είπε του Αλέξη αυτά που θα ακολουθήσουν αυτή την εβδομάδα που μας έρχεται, ώστε να αναγκαστεί να πάρει πίσω την μεγαλοφυή ιδέα για δημοψήφισμα.
Γιατί έτσι και αλλιώς, όποιο και να είναι το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος λεφτά δεν πρόκειται να του δώσει κανείς. Πάλι εκεί θα πάει να παρακαλάει, έαν συνεχίσει να είναι Πρωθυπουργός.
Μήπως θα πρέπει ο Αλέξης να κάτσει να σκεφτεί και λίγο μόνος του και να μην ακούει τις μεγαλοφυής ιδέες υπερφύαλων ανθρώπων που εξυπηρετούν συμφέροντα και δεν το έχουν σε τίποτα να καταστρέψουν μια ολόκληρη χώρα και να οδηγήσουν έναν ολόκληρο λαό στην απόγνωση;
Ο κλέφτης και ο ψεύτης τον πρώτο χρόνο χαίρονται, λέει μια σοφή παροιμία του λαού μας.
Ένα είναι το βέβαιο, ότι αν η χώρα οδηγηθεί στην καταστροφή, αυτή η παρέα το πιθανότερο είναι να λογοδοτήσει στη δικαιοσύνη.
