Ο αριστερός πρ. Πρύτανης Ι.Γρυσπολάκης ξεγυμνώνει και αποδομεί ηθικά και πολιτικά τον ΣΥΡΙΖΑ με άρθρο του στην Athens Voice, απολαύστε το:
Τα τελευταία καταιγιστικά γεγονότα, που συνέβησαν μέσα σε πολύ συμπυκνωμένο χρονικό διάστημα, έχουν ως επίκεντρο την εκ μέρους της ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ κατά μέτωπον επίθεση, για την κατάληψη της εξουσίας, με λάσπη, ψεύδη, κατηγορίες που αρνούνται να τεκμηριώσουν, επίκληση «αυριανικού» τύπου δημοσιευμάτων, απειλές κατά της τιμής και υπόληψης βουλευτών και ταύτισης του κόμματος με το συμφέρον του έθνους και του λαού.
Απευθυνόμενος σε πρώτο πρόσωπο στους έως το 2006 συντρόφους στον ΣΥΝ (τότε με διέγραψαν για συμπεριφορά ανάρμοστη, όταν τεκμηρίωνα δημοσίως γιατί το ακαδημαϊκό άσυλο δεν θεσπίσθηκε για να προστατεύει κουκουλοφόρους και καταστροφείς δημόσιας περιουσίας, αλλά τη διδασκαλία και την έρευνα), τους επισημαίνω ότι η Αριστερά δεν έχει το δικαίωμα να μετέρχεται γκεμπελικών μεθόδων σπίλωσης των αντιπάλων.
Πείτε μου λοιπόν από πού εκπορεύεται το δικαίωμά σας να αγνοείτε τους νόμους του Κράτους, να συκοφαντείτε και να σπιλώνετε συνειδήσεις, απαγορεύοντας στα στελέχη σας να εμφανίζονται στις εκπομπές της ΝΕΡΙΤ, του Πρετεντέρη και εκείνες στις οποίες εμφανίζεται ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος ενός εκ των κυβερνώντων κομμάτων (Ά. Γεωργιάδη), ενώ την ίδια στιγμή δεν έχετε πρόβλημα να συνδιαλέγεται και να συμμαχεί ο πρόεδρός σας με ακροδεξιούς εθνικιστές τύπου Καμμένου. Συγχρόνως, ο δεύτερος τη τάξει στην ιεραρχία του κόμματός σας επικαλείται δήθεν στοιχεία που διαθέτετε και τα οποία αρνείστε να καταθέσετε, σχετικά με επιχειρηματίες και φίλους του πρωθυπουργού, που ακυρώνουν ή υπαγορεύουν νόμους. Επίσης, επικαλείστε την «Αυριανή της εποχής μας» για να ρίξετε λάσπη περί δήθεν συλλογής χρημάτων για εξαγορά βουλευτών, προκειμένου να εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας, και ταυτίσατε το κόμμα σας με τον λαό, ισχυριζόμενοι (Τσίπρας, Βουλή 11-10-2014) ότι όποιος βάλλει κατά του ΣΥΡΙΖΑ βάλλει κατά του λαού. Αυτό το διατράνωσαν μόνον ολοκληρωτικά καθεστώτα, όπως τα (δήθεν) κομμουνιστικά κόμματα του (δήθεν) υπαρκτού σοσιαλισμού, και αποκαλείτε αργυρώνητους (εξαγορασμένους – πληρωμένους) όσους βουλευτές τολμήσουν να ψηφίσουν Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ενώ θα είναι πατριώτες και ενδεχόμενα υποψήφιοι στα ψηφοδέλτια του κόμματός σας όσοι δεν ψηφίσουν, συντασσόμενοι με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Αν όλα αυτά δεν είναι η επιτομή του Ολοκληρωτισμού, τότε τι είναι; Τέτοιου είδους προπαγάνδα και παρόμοιο ψυχολογικό πόλεμο δεν θυμάμαι να έχει μετέλθει κοινοβουλευτικό κόμμα στις προηγούμενες δεκαετίες. Οι μέθοδοί σας μου φέρνουν στην μνήμη τις εποχές της απαγόρευσης των τραγουδιών του Μίκη Θεοδωράκη, της ποίησης του Γιάννη Ρίτσου και των έργων της Διδώς Σωτηρίου γιατί . . . εστρέφοντο κατά του Έθνους. Το δυστύχημα, αλλά και αυτό που θλίβει βαθύτατα τους, όχι ευκαιριακούς αλλά τους πραγματικούς αριστερούς, είναι ότι σε όλα αυτά πρωτοστάτησε όχι η κομμουνιστογενής ή η ΠΑΣΟΚογενής πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η προεδρική με πρωταγωνιστή τον θεωρούμενο ως τον σοβαρότερο πολιτικό σας, τον Γιάννη Δραγασάκη. Κρίμα, Γιάννη. Όχι για εσένα μόνον, αλλά κυρίως για τη χώρα.
Τελειώνοντας, θα υπενθυμίσω σε εκείνους με τους οποίους μοιραστήκαμε κάποτε «οράματα και θαύματα», ιδιαιτέρως δε στον Γ. Δραγασάκη, που τον θεωρώ ό,τι πιο αξιόπιστο έχει το κόμμα του, τα ακόλουθα: “αριστερός διανοούμενος είναι ο άνθρωπος που επιλέγει να ζει στην πραγματικότητα που του αρέσει περισσότερο, ένας καταναλωτής ουτοπίας σε μια ούτως ή άλλως καταναλωτική εποχή», όπως έγραψε κάποιος πρόσφατα. Συμπληρώνω, όμως, ότι, πρωτίστως, αριστερός διανοούμενος είναι ένας οραματιστής ενός δικαιότερου, αξιοκρατικότερου και ειρηνικότερου κόσμου, που θα τον επιβάλλει βασιζόμενος στην παιδεία, στη διαλεκτική και όχι στο δογματισμό, στην αλήθεια και όχι στο ψέμα, στην παγκόσμια επιστημονική γνώση και γραμματεία και την παγκόσμια τέχνη και όχι στην άγνοια και στην αμορφωσιά, στην επιβράβευση της αριστείας στα πανεπιστήμια και όχι στη διάλυσή τους.
Όμως, οι άνθρωποι, που θα σας τα υπενθύμιζαν και θα σας εγκαλούσαν για αήθη συμπεριφορά, δηλαδή ο Λεωνίδας Κύρκος, ο Μιχάλης και ο Λευτέρης Παπαγιαννάκης, ο Γρηγόρης Φαράκος, ο Μπάμπης Δρακόπουλος, ο Άγγελος Ελεφάντης, ο Λεωνίδας Λουλούδης, δεν υπάρχουν πια. «Οι λίγοι έγιναν λιγότεροι και η μοναξιά ολοένα και μεγαλύτερη μέσα στο θόρυβο του τίποτα», όπως ομολόγησε ο Ανδρέας Τρούμπης για την απώλεια του Λεωνίδα Λουλούδη. Αντί εκείνων έχουμε τον Κουράκη, τη Φωτίου, τον Μηλιό, τον Κατρούγκαλο και πολλούς παρόμοιους ακόμη.
Πηγή: athensvoice.gr
