O εκλογικός νόμος του Τσίπρα γυρίζει τη χώρα στο 1989

Κάθε σκέψη αλλαγής του εκλογικού νόμου θα έπρεπε να ξεκινά από τα θέματα που αποτελούν άμεσες προτεραιότητες, είτε λόγω δυσλειτουργιών ή άλλων παρενεργειών των υφιστάμενων διατάξεων που επιβάλλεται να διορθωθούν, είτε γιατί υπάρχουν νέες ιδέες που οδηγούν ευρύτερα σε συναινέσεις. Το σχέδιο νόμου που ετοίμασε η κυβέρνηση, δεν ανταποκρίνεται σε αυτές τις απαιτήσεις. Το μόνο που σίγουρα κάνει, είναι να γυρίζει τη χώρα στο 1989, όταν με τον περιβόητο νόμο Τσοχατζόπουλου η ΝΔ με 47% έψαχνε μια επιπλέον έδρα για να αποκτήσει κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

• Με την πρόταση της κυβέρνησης ο νικητής των εκλογών χάνει κάθε προνόμιο και τα μικρότερα κόμματα ρυθμίζουν το σχηματισμό κυβέρνησης σε βαθμό που ενδεχομένως ούτε τα ίδια θα ήθελαν, αρχίζοντας εκ των πραγμάτων να προβάλλουν διάφορες και ενδεχομένωςαντιφατικές απαιτήσεις. Το πιο λογικό θα είναι ότι θα έχουμε έκτακτες και βραχύβιες λύσεις, που θα οδηγούν σε εκλογές ξανά και ξανά.

• Η ακυβερνησία όμως δεν θα είναι η μόνη συνέπεια. Με το προτεινόμενο σχέδιο δεν θέλει πολύ φιλοσοφία για να καταλάβουμε ότι η πιθανότερη συνέπεια είναι να γεμίσουμε με διάφορα εκλογικά σχήματα (για κόμματα με την κυριολεξία του όρου δεν μπορεί ασφαλώς να γίνεται λόγος), τα οποία δεν θα ελπίζουν μόνο να μπουν στη Βουλή , αλλά να αποκτήσουν διαβατήριο να μπουν στην κυβέρνηση. Με τον τρόπο αυτό, όχι μόνο δεν θα αντιμετωπίσουμε τις παθογένειες του πολιτικού μας συστήματος, αλλά θα προσθέσουμε και άλλη μια: Εκείνη της επιπλέον πολυδιάσπασης και του κατακερματισμού με ευκαιριακού τύπου σχηματισμούς.

• Στην πλειονότητα των εκλογικών συστημάτων που εφαρμόζονται, τα ισχυρότερα κόμματα πριμοδοτούνται. Σε σύγκριση όμως και με χώρες που εφαρμόζονται πιο αναλογικά συστήματα, το σχέδιο της κυβέρνησης διεκδικεί παγκόσμια πρωτοτυπία. Στη Γερμανία, όπου υπολογίζονται οι έδρες με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που προτείνεται από την κυβέρνηση (με δυνατότητα παραβίασης πάντως λόγω των  μονοεδρικών περιφερειών που υφίστανται εκεί) υπάρχει μεγαλύτερος φραγμός (5%) ακριβώς για να περιορίζονται τα ευκαιριακά σχήματα. Μεγαλύτεροι φραγμοί από το 3% ή άλλου τύπου περιορισμοί ισχύουν επίσης και στις άλλες χώρες της Βόρειας Ευρώπης, με μεγάλη αναλογική παράδοση. Αλλά και στις μόνες χώρες που απονέμουν τις έδρες σε ενιαία περιφέρεια με μικρούς φραγμούς (Ολλανδία 0,67%, Ισραήλ παλαιότερα 0%-1,5% , αργότερα 2% και πρόσφατα 3,25%) εφαρμόζεται η φόρμουλα που πριμοδοτεί τα ισχυρότερα κόμματα.

• Προς επιβεβαίωση όλων των παραπάνω ας δούμε τα στοιχεία του πίνακα παρακάτω:

Κατανομή εδρών με 3 διαφορετικούς τρόπους στα εκλογικά αποτελέσματα Σεπτεμβρίου 2015

• Στην πρώτη στήλη του Πίνακα διακρίνεται επίσης ο παραλογισμός της «απλής και άδολης» αναλογικής (χωρίς τον φραγμό του 3%) που παραχωρεί έδρες ακόμα και στο 0,16% των ψήφων, χωρίς όμως πάλι να διορθώνονται ιδιαίτερα τα πράγματα με το «συμμάζεμα» που γίνεται στο προτεινόμενο σχέδιο. [Ο προσεκτικός αναγνώστης μπορεί ελεύθερα να αποφασίσει ποιο θα ήταν ένα σχετικά συνεκτικό κυβερνητικό σχήμα, που θα διατηρούσε τον Αλ. Τσίπρα στην πρωθυπουργία, αν το σύστημα αυτό ίσχυε τον Σεπτέμβριο 2015].

• Η Νέα Δημοκρατία κατέθεσε τροπολογία στον εκλογικό νόμο με την οποία ζητά, να νομοθετηθεί το δικαίωμα ψήφου στους Έλληνες κατοίκους εξωτερικού και να κατατμηθεί η εκλογική Περιφέρεια της Β’ Αθηνών σε τρεις επιμέρους εκλογικές Περιφέρειες. Δύο ζητήματα στα οποία, αν συμφωνούσε η Κυβέρνηση, θα μπορούσε να υπάρξει ευρεία συναίνεση. Εδώ όμως φαίνονται ξεκάθαρα οι προθέσεις όλων. Η Νέα Δημοκρατία συμβάλλει θετικά, δημιουργικά, με προτάσεις που μπορούν να αποκτήσουν ευρεία συναίνεση. Η κυβέρνηση συνεχίζει να επιμένει σε ένα λόγο διχαστικό και διαιρετικό, για μεγάλα ζητήματα, που κανονικά θα έπρεπε να ενώνουν και όχι να διχάζουν.