Δεν έκανε ποτέ την καριέρα του Γκάλη και του Γιαννάκη. Δεν πήρε ποτέ τους τίτλους τους, δεν αναγνωρίστηκε ποτέ όσο αυτοί.
Ο Φάνης Χριστοδούλου ήταν ένας εκ των μεγάλων πρωταγωνιστών του έπους του 1987 στο ΣΕΦ, όταν η Ελλάδα κατέκτησε το Ευρωπαϊκό. Είχε πάντα και για χρόνια τον άτυπο τίτλο του «μεγαλύτερου μπασκετικού ταλέντου στην Ελλάδα». Ενα ταλέντο που δεν πέρασε ποτέ τα σύνορα και δεν είχε την εξέλιξη που θα περίμεναν όλοι. Δεν του φταίει κανείς, αλλά ο ίδιος ο Φάνης το επέλεξε μιας και έκλεινε τα αυτιά στις σειρήνες των μεταγραφών.
Σήμερα ο Φάνης είναι ένας άλλος άνθρωπος. Μακριά από όλους και όλα. Στην Πάρο, με την οικογένεια του. Ο ίδιος έχει ένα πρακτορείο ΟΠΑΠ σε ένα μικρό χωριό και ζει με την γυναίκα του και τρεις κόρες του.
Καταγωγή από την Κόρινθο, ξεκίνησε την καριέρα του από την Δάφνη και μετά πήγε στην μεγάλη του αγάπη. Τον Πανιώνιο. Έμεινε εκεί μια… ζωή. Από το 1983 μέχρι και το 1997.
Ξεκίνησε την μπασκετική του καριέρα από το σωματείο της Δάφνης, πριν μεταπηδήσει στον Πανιώνιο και γίνει ο ηγέτης της ομάδας για πολλά χρόνια. Το 1989 επιλέχθηκε από τους Ατλάντα Χωκς στο νούμερο 96 του ντραφτ αλλά ποτέ δεν πήρε τη μεγάλη απόφαση για να παίξει στον NBA. Στον “ιστορικό” αγωνίστηκε για 13 συνεχόμενες χρονιές και έγινε ταυτόσημο με τον μπασκετικό Πανιώνιο που φιγουράριζε στις 4 καλύτερες ομάδες της χώρας με εξαίρεση την τελευταία χρονιά του “μπέμπη” στους “”κυανέρυθρους”” όπου έμειναν εκτος play-off μετά από πάρα πολλά χρόνια. Με τον Πανιώνιο κατέκτησε το Κύπελλο Ελλάδας το 1991 στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας (73-70) με αντίπαλο τον τότε κάτοχο του Κυπέλλου Κυπελλούχων Ευρώπης ΠΑΟΚ.
Στην Ευρώπη η μεγαλύτερη διάκριση του Φάνη σε συλλογικό επίπεδο ήταν η πορεία μέχρι τον ημιτελικό του Κυπέλλου Κόρατς το 1994 όπου απεναντί του βρέθηκε πάλι ο ΠΑΟΚ όμως δεν επαναλήφθηκε το 1991 και οι “ασπρόμαυροι” προκρίθηκαν και στην συνέχεια κατέκτησαν το τρόπαιο στον τελικό.
Στο τέλος της καριέρας του, πήγε στον Παναθηναϊκό, με τον οποίο κατέκτησε το μοναδικό τρόπαιο που έλειπε από την πλούσια καριέρα του “μπέμπη”, το Πρωτάθλημα Ελλάδας (1998). Μετά το τέλος αυτής της σεζόν, το καλοκαίρι του 1998 ανακοίνωσε την οριστική του αποχώρηση από το άθλημα, μιας και οι χρόνιοι τραυματισμοί δεν του επέτρεπαν να συνεχίσει να αγωνίζεται ανταγωνιστικά. Χαρακτηριστικό είναι ότι ο Φάνης απο πολύ νωρίς αγωνιζόταν με πρόβλημα και στα δύο γόνατα (δεν αποχωριζόταν ποτέ τις επιγονατίδες) και παρά τις καταχρήσεις που πολλοί υποστηρίζουν ότι έκανε δεν μετακόμισε ποτέ από την λίστα των κορυφαίων καλαθοσφαιριστών στην Ευρώπη.
Τελείωσε με μόλις δύο τίτλους, αλλά όσο έπαιζε η μπασκετική Ελλάδα του έβγαζε το καπέλο. Ολοι τον ήθελαν στην ομάδα τους και όχι αντίπαλο. Μια από τις μεγαλύτερες κόντρες του ο Γιάννης Ιωαννίδης, τον οποίο μάλιστα σε ένα ΠΑΟ-ΑΕΚ είχε γρονθοκοπήσει.
Η πρώτη του συμμετοχή στην Εθνική ανδρών έγινε στις 31 Αυγούστου του 1983, στους Βαλκανικούς Αγώνες, όντας μόλις 18 χρονών.
Ήταν ένας από τους βασικούς παίκτες της Εθνικής ομάδας για πολλά χρόνια, με την οποία κατέκτησε το Ευρωμπάσκετ της Αθήνας το 1987.
Δύο χρόνια αργότερα κατέκτησε το αργυρό μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ του Ζάγκρεμπ. Με δικό του τρίποντο στο τέλος του ημιτελικού αγώνα εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης, η εθνική νίκησε 81-80 και πέρασε στον τελικό της διοργάνωσης. Συμμετείχε ακόμα στα Ευρωμπάσκετ του 1991, 1993, 1995 και 1997, στα Μουντομπάσκετ του 1986, 1990, 1994 και στους Ολυμπιακούς αγώνες του 1996. Εφτασε τελικά τις 220 συμμετοχές μέχρι την Ατλάντα.
Σταμάτησε τελικά το μπάσκετ το 1998 και δεν τον ξανάδαμε να ασχολείται ενεργά με το μπάσκετ και δη τον Πανιώνιο που αγάπησε και αγαπήθηκε.
Έφυγε για την Πάρο και ζει στον δικό του κόσμο. Εκεί που βρίσκονται μόνο η γυναίκα του Νάνσυ (κατάγεται από την Πάρο) και οι κόρες του Μαριαλλένα, Πέννυ και Ντόρα.
Και αν κάποιος τον ρωτά αν του λείπε η Αθήνα, η ζωή στην πρωτεύουσα ο ίδιος απαντά: «Καθόλου. Έχω δημιουργήσει στο νησί νέες παρέες. Τα καλοκαίρια έρχονται εδώ φίλοι μου για να περάσουν τις διακοπές τους. Δεν είναι δύσκολη η ζωή το χειμώνα στο νησί. Συγκριτικά η ζωή μας είναι καλύτερη».
Να σημειωθεί ότι ανιψιά του είναι η αρχηγός του Ολυμπιακού στο τμήμα βόλεϊ γυναικών Στέλλα Χριστοδούλου, κόρη του αδερφού του Χρήστου που έπαιξαν μαζί για χρόνια στον Πανιώνιο.
