Γράφει ο Νίκος Καραγιαννακίδης, Δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω
Όσοι πίστευαν ότι η χυδαιότητα και η αλητεία του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ ήταν πρόσκαιρη και αποσκοπούσε απλώς και μόνον στην υφαρπαγή της εξουσίας στις εκλογές του 2015, πλανώνταν πλάνην οικτρά. Το πρόβλημα της Αριστεράς ποτέ δεν ήταν η αναρρίχησή της στην εξουσία, το πρόβλημά της ήταν η διατήρησή της. Αν δει κάποιος την ιστορία της κομμουνιστικής Ρωσίας, ή των χωρών της Λατινικής Αμερικής ή και της ίδιας της Βόρειας Κορέας, θα διαπιστώσει ότι στην αρχή η Αριστερά απλώς βγάζει ένα μέρος του εαυτού της. Ποιο; Μα το λιγότερο κακό και λιγότερο χυδαίο.
Το απόλυτα κακό και το απόλυτα χυδαίο το κρατάει πάντα σε εφεδρεία για να το ρίξει την κατάλληλη στιγμή. Και ποια είναι αυτή; Μα η στιγμή που νοιώθει, ή έστω νομίζει ότι νοιώθει, ότι έχει αρχίσει να χάνει την εξουσία και το έδαφος κάτω από τα πόδια της. Που οφείλεται ή που οφειλόταν αυτό; Φυσικά στην ίδια την ιδεολογία της. Μία ιδεολογία με κοντά ποδάρια, εξ υπαρχής πτωχευμένη, υπάνθρωπη που μόνον κατ’ επίφαση και συνθηματικά μπορεί να επικαλείται τα ουσιώδη ανθρώπινα δικαιώματα.
Τα παραδείγματα πάμπολλα! Αρκεί κάποιος να δει την Σταλινική Σοβιετική Ένωση και τις εκκαθαρίσεις συντρόφων ή δήθεν αντιφρονούντων, επειδή το καθεστώς Στάλιν ένοιωθε ή νόμιζε ότι νοιώθει ότι κάποιος το επιβουλέυεται. Βέβαια ουδείς το επιβουλευόταν, αλλά αυτό που συνέβαινε ήταν η συνείδηση της ανυπαρξίας του και του μηδενισμού που εξέφραζε. Αυτό το ιδεολογικό κόμπλεξ κατωτερότητας το ωθούσε κατευθείαν στην εξόντωση του οιουδήποτε άλλου αντίθετου. Το αντίθετο, όποιο κι αν ήταν, χωρίς καμία προσπάθεια καταδείκνυε το δικό τους τίποτε και για αυτό θα έπρεπε να εξοντωθεί, είτε φυσικά είτε ηθικά.
Ερχόμαστε στην εποχή μας και στην χώρα μας και βλέπουμε ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται. Όντως, στην χώρα μας η υποτιθέμενη Αριστερά, ή για να ακριβολογούμε η πραγματική Αριστερά, έδειξε το 2014 και το 2015 ένα μέρος του εαυτού της. Έβγαλε αρχικώς ένα μέρος της χυδαιότητάς της. Αυτή την ανάλωνε συνεχώς κατά των τότε κυβερνώντων αποκαλώντας τους προσκηνυμένους και γερμανοτσολιάδες, ενώ από την άλλη υποσχόταν λαγούς με πετραχήλια.
Ωστόσο, όλα τα ανωτέρω ήταν απλώς για αρχή και αρκούσαν για την αναρρίχησή της στην εξουσία. Πλέον μετέρχονται άλλων τρόπων, γνωστών στην Αριστερά.
Ολόκληρη η σώφρων Ελληνική Κοινή Γνώμη έβλεπε την προηγούμενη Κυριακή τον Κωνσταντινέα, ενώ η χώρα βρισκόταν σε τριήμερο εθνικό πένθος, αυτός να λιώνει στα μπουζούκια. Θα μου πείτε δεν έχει δικαίωμα να πάει; Ναι, έχει κάθε δικαίωμα να πάει. Πότε, όμως; Το εθνικό πένθος κηρύχθηκε όχι για να κλείσει η Βουλή και οι βουλευτές μας να ξεχυθούν στην Πάολα. Το εθνικό πένθος προφανώς κηρύχθηκε ως συμπαράσταση στους πληγέντες συμπολίτες μας, συμπαράσταση που δεν συνάδει με μπουζουκοπερπατήματα. Ωστόσο, το κακό δεν είναι αυτό.
Δεν έγκειται στην παραβίαση του εθνικού πένθους, το οποίο ούτως ή άλλως ήταν υποκριτικό και έγινε για επικοινωνιακούς λόγους. Το κακό έγκειται στο ότι την επόμενη ημέρα ο άνθρωπος αυτός ήταν στην εκπομπή του Αυτιά και προσπαθούσε με νύχια και με δόντια να εξοντώσει ηθικά και πολιτικά την Δήμαρχο της περιοχής, προκειμένου να μην αποδοθεί έστω κατ’ ελάχιστον ευθύνη στην πτωχευμένη παράταξή του και την περιφερειάρχη τους.
Ο ίδιος άνθρωπος ως εκκολαπτόμενος πολιτικός δολοφόνος πήγε σήμερα το πρωί στην εκπομπή του Παπαδάκη, και προφανώς έχοντας άλλο συμβόλαιο να εκτελέσει, αδιαφορώντας για τους πλειστηριασμούς που έφερε πλέον η κυβέρνησή του ή για το ότι η κυβέρνησή του πωλούσε όπλα στους ισλαμιστές κι έψαχνε μεσάζοντες, προσπάθησε ερασιτεχνικά να εξοντώσει ηθικά και πολιτικά την οικογένεια του Άδωνι Γεωργιάδη. Αυτό φάνηκε και από το ότι κουβαλούσε από το σπίτι του μία φωτογραφία για να την επιδείξει, όπως μία μαϊμού επιδεικνύει μία τσατσάρα.
Το πρόβλημα βέβαια δεν είναι ο Κωνσταντινέας και το κάθε τσουτσέκι που ιστορικά χρησιμοποιούσε η Αριστερά για να εκτελεί είτε ηθικά είτε πολιτικά είτε φυσικά τους αντιπάλους της. Το πρόβλημα είναι ότι πλέον ξεκίνησε να το κάνει στην χώρα μας, προφανώς διότι ήρθε η στιγμή της πτώσης. Και πιστέψτε με, η πτώση αυτή, ό,τι και να γίνει, θα κάνει πολύ μεγάλο πάταγο.
Βέβαια στην όλη ιστορία υπάρχει και ακόμη ένα μεγαλύτερο πρόβλημα. Το ότι ο Παπαδάκης, ενώ έβλεπε στην εκπομπή του τον Κωνσταντινέα να συμπεριφέρεται όπως ο Κασιδιάρης στην Κανέλη, εν τούτοις τον άφηνε να εκδηλώνεται. Εμένα πάντως δεν μου αρκεί η εκ των υστέρων συγγνώμη του. Η πείρα του και η εμπειρία του έπρεπε να είχαν φανεί επί τόπου. Άλλωστε για αυτή του την εμπειρία λαμβάνει και τους παχυλούς του μισθούς. Δεν αντιλήφθηκε εξ αρχής τι πήγαινε να συμβεί στην εκπομπή του; Ο ίδιος, αν πραγματικά νοιώθει κάποια σοβαρότητα θα πρέπει οίκοθεν αύριο το πρωί να δηλώσει ότι στην εκπομπή του δεν θα έχει βήμα άλλη φορά ο Κωνσταντινέας και ο κάθε Κωνσταντινέας.
