Είναι ξεκάθαρο πλέον και στους ελάχιστους πολίτες που έβλεπαν ακόμη και πριν τη συμφωνία των Πρεσπών τον Πάνο Καμμένο με κάποια συμπάθεια, πως το μόνο για το οποίο ενδιαφέρεται είναι η καρέκλα της εξουσίας.
Όπου βρεθείς και όπου σταθείς, ακούς ανθρώπους να είναι οργισμένοι για το πως είναι δυνατόν ένας άνθρωπος που πλέον στην καλύτερη των περιπτώσεων απηχεί μέσω του κομματικού του φορέα το 1,5% του εκλογικού σώματος, να εκβιάζει πρακτικά την Δημοκρατία και στο τέλος της ημέρας, κάθε φορά, κόντρα σε όσα “επαναστατικά” εξαγγέλει, συνεχώς να αναδιπλώνεται στηρίζοντας μια κυβέρνηση που έχει από καιρό απωλέσει την εμπιστοσύνη της Ελληνικής κοινωνίας.
Δεν είναι όμως το πρόβλημα τι κάνει ο Καμμένος, τι είδους πολιτικός είναι ο Καμμένος, αυτό είναι πλέον γνωστό και έχει χάσει την πολιτική του οντότητα.
Το μέγα θέμα είναι ότι η Ελλάδα έχει για Πρωθυπουργό έναν άνθρωπο που δέχεται όλα αυτά. Έναν Πρωθυπουργό που δέχεται συνεχώς να εκβιάζεται, έναν Πρωθυπουργό που αδιαφορεί για την βούληση του Ελληνικού λαού, έναν Πρωθυπουργό που προτίθεται να κάνει τα πάντα για να παραμείνει στην εξουσία, ακόμη και να κυβερνήσει χωρίς κοινοβουλευτική πλειοψηφία για λίγους ακόμη μήνες.
