Μακριά από την προβλέψιμη ατζέντα, η συζήτηση του Κυριάκου Μητσοτάκη με τον Γιάννη Μπέζο, έναν άνθρωπο που φημίζεται για την αποστροφή του προς την πολιτική ορθότητα, εντέλει έθεσε ένα καινούριο υπόδειγμα δημόσιου λόγου. Ενός λόγου χωρίς ξύλινα κλισέ. Ενός διαλόγου ζωντανού και κυριολεκτικά εκτός σεναρίου, τυπικά μη πολιτικού, αλλά με αυθεντική πολιτική ουσία.
Η «Ιθάκη» του Αλέξη Τσίπρα, αν και κάπως καταχρηστικά σε σχέση με τον θεματικό πυρήνα της ζωντανής συζήτησης ανάμεσα στον Κυριάκο Μητσοτάκη και τον Γιάννη Μπέζο που ήταν το προφίλ του σύγχρονου Ελληνα, δεν θα μπορούσε να παρακαμφθεί.
Η αντίδραση του πρωθυπουργού στην ερώτηση του συντονιστή Αντώνη Σρόιτερ, για το εάν αδημονεί να εντρυφήσει στο αυτοβιογραφικό πόνημα του προκατόχου του, ήταν εύγλωττη – και αδιόρατα σαρκαστική: «Σίγουρα θα πληροφορηθώ για το περιεχόμενό του, αλλά δεν νομίζω ότι θα ασχοληθώ πολύ περισσότερο. Εξάλλου, έχω σκληρή προσωπική άποψη για τα γεγονότα τα οποία περιγράφονται στο βιβλίο. Νομίζω πως θα αφήσω σε άλλους την αποδόμηση αυτού του ενδιαφέροντος… μυθιστορήματος, καθώς φαίνεται. Εχω ήδη πάρα πολλά βιβλία πάνω στο γραφείο μου, και δεν νομίζω ότι το συγκεκριμένο θα βρει τη θέση του στα προς ανάγνωση».
Στο σημείο αυτό, ο Γιάννης Μπέζος έκλεψε την παράσταση εξαπολύοντας την αυθόρμητη -πλην θανάσιμα εύστοχη- ατάκα: «Στην Ελλάδα έχουμε μία τάση να γράφουμε βιβλία και όχι να διαβάζουμε. Είναι φοβερό. Και αυτό θα πρέπει κάποτε να τελειώνει. Αυτό δεν το λέω για τον κύριο Τσίπρα, το λέω γενικότερα. Γράφουν όλοι, γράφουν, γράφουν, αλλά δεν διαβάζουν τόσο πολύ. Οπότε, καλό θα ήταν να ανοίξουμε και κάνα βιβλίο».
