Ο Ρουβάς τραγούδησε «με στόμφο για να καλύπτει την κακοφωνία» γράφει η Πέπη Ραγκούση για να καταλήξει πως αυτό που αντιπροσωπεύει ο τραγουδιστής το αντιμετωπίζουμε στην καθημερινότητά μας.
«Οι περισσότεροι έχουμε “ρουβάδες” στη δουλειά μας», γράφει και σημειώνει: «Σε ένα ιδανικό επαγγελματικό περιβάλλον ο Ρουβάς και οι “ρουβάδες”, θα ήταν κάτι σαν φάρσα».
Ολόκληρο το κείμενο της Πέπης Ραγκούση:
«Οταν άκουσα, από επαγγελματικό ψυχαναγκασμό, τον Σάκη Ρουβά να τραγουδάει – λέμε τώρα! – το «Αξιον Εστί» θυμήθηκα μία ηρωίδα του Καραγάτση από το «10». Τη Στάσα. Ο συγγραφέας την περιγράφει ως ένα σοβαροφανές «τίποτα» που, όταν ήθελε να προσδώσει βαρύτητα στα λεγόμενά της, μιλούσε με στρογγυλεμένο στόμα για να βγαίνουν οι λέξεις «στρογγυλές».
Ετσι τραγούδησε και το ποπ είδωλο τους στίχους του Ελύτη. Επιστρατεύοντας την τεχνική παλαιομοδίτη τροβαδούρου που τραγουδά σε ταβέρνα το «Ετίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά». Με στόμφο για να καλύπτει την κακοφωνία.
Το θέμα όμως δεν είναι η εκτέλεση του έργου αλλά η συσπείρωση όψιμων, ή μη, υπερασπιστών του Ρουβά με άλλοθι την ελευθερία των επιλογών τού κάθε καλλιτέχνη. Λογικό! Ο Ρουβάς αντιπροσωπεύει ένα χαρακτηριστικό και καθόλου μικρό, πλέον, δείγμα. Αυτό της υπερεκτιμημένης μετριότητας. Εξ ου και η ταύτιση…
Οι περισσότεροι έχουμε «ρουβάδες» στη δουλειά μας. Ή στη ζωή μας. Ανθρώπους με εξαιρετικά περιορισμένες δυνατότητες, χαμηλότατες αντικειμενικές αξίες, που βολεμένοι μέσα σε ένα πλαίσιο, «ποτίζουν» την καριέρα τους και την προσωπικότητά τους με τον εγωκεντρισμό τους. Σε ένα ιδανικό επαγγελματικό περιβάλλον ο Ρουβάς και οι «ρουβάδες», θα ήταν κάτι σαν φάρσα.
Αλλά το σημαντικό είναι άλλο. Η κακοποίηση της έννοιας «ελευθερία» όσον αφορά τις επιλογές. Ελευθερία δεν σημαίνει ακριβώς αυτό. Σημαίνει «έλευση ορίων». Και όσο πιο συχνά το ξεχνάμε τόσο περισσότερο κινδυνεύει. Όχι η λέξη. Η έννοια.
«Πού να σου εξηγώ» όμως όπως έλεγε, κατά τον Σαββόπουλο, ο Μπιθικώτσης…».
Η Πέπη Ραγκούση είναι αρθρογράφος στα Νέα. Είναι αδελφή της Αννας Νταλάρα.
