«Αν πιστεύετε τα ρεπορτάζ και τα άρθρα γνώμης, τότε θα θεωρείτε ότι η ελληνική διαπραγμάτευση ήταν μια καταστροφή και ότι ο ΣΥΡΙΖΑ τα παρέδωσε όλα. Κάποιοι και μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ πιστεύουν το ίδιο. Αλλά δεν ήταν καθόλου κάτι τέτοιο. Αντιθέτως, η Ελλάδα βγήκε από τις διαπραγματεύσεις αρκετά καλά, αν και έχει ακόμα μάχες. Και με το να τα πάει καλά, η Ελλάδα έκανε ένα μεγάλο δώρο στην Ευρώπη».
Έτσι ξεκινάει το άρθρο του Πολ Κρούγκμαν, αρθρογράφου των New York Times, και Νομπελίστα οικονομολόγου. Για το συγγραφέα, το «κλειδί» για να κατανοήσει κανείς την κατάσταση είναι το μέγεθος του ελληνικού πλεονάσματος, η διαφορά μεταξύ κρατικών εσόδων και εξόδων χωρίς να προσμετράται ο τόκος του χρέους.
Ο Κρούγκμαν ξεκαθαρίζει ότι, το να θέλει η Ελλάδα να έχει το όποιο πλεόνασμα, είναι ένα «εξαιρετικό επίτευγμα», που έχει κατορθωθεί έπειτα από πάρα πολλές θυσίες.
Τονίζει, ωστόσο, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πάντα ήταν ξεκάθαρος πως στοχεύει σε ένα «ταπεινό» πλεόνασμα. Εξηγεί, δε, πώς το ζητούμενο ήταν αν η Ελλάδα θα αναγκαζόταν να επιβάλει κι άλλη λιτότητα. «Η προηγούμενη κυβέρνηση» υπογραμμίζει, «είχε συμφωνήσει σε ένα πρόγραμμα, βάσει του οποίου το πλεόνασμα θα τριπλασιαζόταν στα επόμενα χρόνια, με ένα τεράστιο κόστος όμως για την οικονομία και το λαό της Ελλάδας».
Και συνεχίζει: «Γιατί μια κυβέρνηση να δεχτεί κάτι τέτοιο; Φόβος. Ελληνικές και μη κυβερνήσεις δεν τόλμησαν να προκαλέσουν τις υπερβολικές απαιτήσεις των πιστωτών, από φόβο μην τιμωρηθούν, μην κοπεί ρευστότητα ή, ακόμα χειρότερα, γονατίσουν οι τράπεζες».
Για τον Κρούγκμαν δεν χωράει αμφιβολία. «Η ελληνική κυβέρνηση δεν έκανε πίσω και δεν συμφώνησε σε μεγάλα πλεονάσματα. Αντιθέτως, η Ελλάδα κέρδισε μια ελαστικότητα […] και οι πιστωτές δεν αντέδρασαν αρνητικά. Απλώς, πλέον κρατούν την Ελλάδα με “κοντό λουρί”» υπογραμμίζει.
Όπως χαρακτηριστικά λέει, δεν καταλαβαίνει γιατί τα ρεπορτάζ για την Ελλάδα μετά τη συμφωνία στο Eurogroup να είναι τόσο αρνητικά. «Εκ πρώτης όψεως» επιμένει, «η Ελλάδα φαίνεται να σταμάτησε ένα κύκλο άγριας λιτότητας».
Για τον Κρούγκμαν, η Ελλάδα έκανε χάρη στην Ευρώπη, καθώς, όπως επισημαίνει, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως, αν αφήσουμε στην άκρη το ελληνικό ζήτημα, γενικά η ευρωπαϊκή οικονομία δεν πάει καλά.
Και καταλήγει, τονίζοντας πως η Ευρώπη πρέπει να βάλει ένα τέλος στην «παράνοια της λιτότητας […] Δεν είναι τυχαίο πως η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δεν τιμώρησε Γαλλία και Ιταλία, που δεν πέτυχαν τους στόχους τους. Η ελληνική ιστορία ίσως έπαιξε ένα ρόλο σε αυτό. Είναι η πρώτη φορά που ο δανειζόμενος επαναστατεί απέναντι στη λιτότητα και είναι μια αξιοπρεπέστατη αρχή. Πώς λένε στα ελληνικά το “Keep calm and carry on”»;
