Γράφει ο Άδωνις Γεωργιάδης
Την εβδομάδα που ακολουθεί για την ολοκλήρωση της συμφωνίας του κυρίου Αλέξη Τσίπρα με τους δανειστές συμπεριλαμβάνεται η ίδρυση του νέου υπερταμείου ιδιωτικοποιήσεων.
Επί τη ευκαιρία, λοιπόν, της προτάσεως από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και της βεβαίας υπερψηφίσεως του νέου ταμείου από όλους τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ, θα μου επιτρέψετε να εκφράσω κάποιες σκέψεις, κυρίως για το πόσο χρόνο χάσαμε όλα αυτά τα κρίσιμα χρόνια και γιατί δεν καταφέραμε στην πατρίδα μας, τελικά, μεταξύ μας να συνεννοηθούμε.
Η ιστορία ξεκινάει από τον Φεβρουάριο του 2011, όταν για πρώτη φορά η τότε τρόικα ανακοίνωσε ότι προσδοκά 50 δισεκατομμύρια ευρώ έσοδα από τις ιδιωτικοποιήσεις της περιουσίας του ελληνικού Δημοσίου.
Τότε, αν θυμάστε, ο Γιώργος Παπανδρέου, ως πρωθυπουργός, αλλά και ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, ως υπουργός Οικονομικών, «άδειασαν» την τρόικα. Είπαν ότι θα αντισταθούν μέχρι τέλους στην πρόταση για τα 50 δισεκατομμύρια ιδιωτικοποιήσεων και χαρακτήρισαν τον εκπρόσωπο της τρόικας, Σερβάς Ντερούζ, persona non grata.
Πράγματι, ο κ. Ντερούζ δεν ήρθε ξανά στην Ελλάδα και, τελικά, αντικαταστάθηκε από τον κ. Ματίας Μορς.
Η αντίσταση στην αντίληψη των ιδιωτικοποιήσεων, που είχε τότε η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, ερχόταν από τη μακρόχρονη παράδοση του ΠΑΣΟΚ και της αριστεράς εναντίον της ιδιωτικής οικονομίας.
Είχε, δε, κορυφωθεί την περίοδο της κυβερνήσεως του Κώστα Καραμανλή, όταν αντιτάχθηκαν με πάθος στην παρουσία της Cosco στον λιμένα του Πειραιώς και όταν σύσσωμη τότε η Κοινοβουλευτική Ομάδα του σκληρά αντιπολιτευόμενου ΠΑΣΟΚ είχε κατέβει στον χώρο του λιμένος. Ακόμα υπάρχουν, και με μία εύκολη αναζήτηση μπορεί καθένας να δει, τα αντίστοιχα βίντεο με τον Χάρη Καστανίδη να προσπαθεί ως επικεφαλής να εισβάλει στον λιμένα της Θεσσαλονίκης, προκειμένου να ρίξουν τα κάγκελα για να εμποδίσουν την ιδιωτικοποίηση του εκεί λιμένος. Αυτή η άρνηση της ιδιωτικής οικονομίας ολοκληρώθηκε με την άρνηση του Γιώργου Παπανδρέου να προχωρήσει στις ιδιωτικοποιήσεις που χρειαζόταν, πράγματι, η ελληνική οικονομία.
Τότε, η Νέα Δημοκρατία προσπάθησε να εκφράσει στην κοινή γνώμη τη θέση ότι η ιδιωτικοποίηση είναι καλό πράγμα και πρέπει να γίνει. Δυστυχώς επεκράτησαν οι κραυγές περί ξεπουλήματος.
Οταν ήρθε ο Αντώνης Σαμαράς, με τη δημιουργία του ΤΑΙΠΕΔ άρχισαν, πράγματι, να κινούνται ορισμένα πράγματα στις ιδιωτικοποιήσεις. Προχώρησε το Ελληνικό, προχώρησε ο ΟΠΑΠ, προχώρησαν τα Αφάντου της Ρόδου, τα αεροδρόμια κ.λπ. Ολες αυτές οι ιδιωτικοποιήσεις έγιναν υπό το κράτος του φόβου και των κραυγών του δήθεν ξεπουλήματος, με αποκορύφωμα, αν θυμάστε, το νομοσχέδιο για τον αιγιαλό, το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ πολέμησε σκληρά, με την κατηγορία ότι θα ξεπουλάγαμε όλες τις παραλίες στους ξένους.
Και μετά ήρθε η κυβέρνηση της πρώτης φοράς αριστερά. Να κάνει τι; Να υπογράψει την ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ στην Cosco o Θοδωρής Δρίτσας, ο διαπρυσιότερος κήρυκας εναντίον της ιδιωτικοποιήσεως του λιμένος Πειραιώς όλα τα προηγούμενα χρόνια! Προκειμένου να οχυρωθεί έναντι της πολιτικής κριτικής, στις τηλεοπτικές του συνεντεύξεις έλεγε ότι θα είναι οι ιδιωτικοποιήσεις μόνο εννιά και καμία παραπάνω, για να ψηφίσει τώρα ο ίδιος, ώστε να παραμείνει υπουργός, το νέο υπερταμείο ιδιωτικοποιήσεων, στο οποίο συμπεριλαμβάνεται το σύνολο της κρατικής περιουσίας.
Αλλά αυτός είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Ολη η Κοινοβουλευτική Ομάδα του φώναζε κατά του Ελληνικού, κατά της Cosco, κατά του ΟΠΑΠ, κατά των αεροδρομίων. Και τώρα, ως διά μαγείας, ψηφίζουν όλοι αυτά τα οποία τότε εξύβριζαν!
Για φανταστείτε όμως, αυτά τα έξι χρόνια, όπου η αριστερά στην πατρίδα μας, ως η κατ’ εξοχήν πολιτική δύναμη οπισθοδρόμησης, εμπόδισε να γίνουν αυτές οι ιδιωτικοποιήσεις: Πόσες εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας χάθηκαν; Πόσα δισεκατομμύρια ευρώ χάθηκαν στα ασφαλιστικά μας ταμεία από τις εισφορές των εργοδοτών και των εργαζομένων, τα οποία θα εισέπρατταν και θα βελτίωναν το συνταξιοδοτικό μας σύστημα; Πόσοι φόροι χάθηκαν; Πόση πρόοδος χάθηκε για τη χώρα μας, επειδή οι μισοί κατηγορούσαν τους άλλους μισούς για ξεπούλημα;
Το κερασάκι στην τούρτα; Ο πρόεδρος του νέου υπερταμείου θα είναι κοινής αποδοχής. Δηλαδή, ή ξένος απευθείας ή κάποιος που θα επιλέξουν οι ξένοι.
Και αυτά τα ψηφίζει η αριστερά που μας κατηγορούσε για ξεπούλημα και ο Καμμένος που μας κατηγορούσε και για γερμανοτσολιάδες.
Πόσο χρόνο χάσαμε, δυστυχώς, όλα αυτά τα χρόνια;
Αναδημοσιεύση από εφημερίδα “ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ“
