Στην ανάγκη να εντείνουμε στο πεδίο της ανεπιτήδευτης και όσο το δυνατόν πιο ολοκληρωμένης αυτογνωσίας εστίασε ο τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος, σε ομιλία του στο Ειδικό Σωφρονιστικό Κατάστημα Νέων Αυλώνα.
Ο τέως ΠτΔ, ακαδημαϊκός και επίτιμος καθηγητής της Νομικής Σχολής του ΕΚΠΑ παρέστη στις φυλακές Νέων Αυλώνα στο πλαίσιο του 9ου «Διεθνούς Θερινού Πανεπιστημίου», που ήταν αφιερωμένο στην «Ελληνική Γλώσσα, τον Πολιτισμό και τα ΜΜΕ». Η ομιλία του είχε θέμα: «Για την αυτογνωσία στην εποχή μας: “Ενσυναίσθηση” και “αυτογνωσία”».
«Όσο βαθαίνει, και μάλιστα σε πλανητική κλίμακα, η αβεβαιότητα και η εξ αυτής διαβρωτική αγωνία για την «ανθρώπινη μοίρα», μ’ επίκεντρο την δυσοίωνη προοπτική της υπεράσπισης της αξίας του Ανθρώπου και της ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητάς του, τόσο περισσότερο «πιεστικό» γίνεται το αίσθημα που νοιώθουμε να εντείνουμε την «άσκηση» στον «στίβο» της ανεπιτήδευτης και, κατά το δυνατόν, ολοκληρωμένης «αυτογνωσίας»», τόνισε μεταξύ άλλων.
Όπως ανέφερε ο κ. Παυλόπουλος η «αυτογνωσία» συνιστά «άσκηση» η οποία «ιδίως για τον «Άνθρωπο της Δύσης», συγκεντρώνει πια όλα τα βασικά χαρακτηριστικά μιας «υπαρξιακής» άμυνας απέναντι στην φθορά και στην παρακμιακή διολίσθηση θεμελιωδών πτυχών της Δημοκρατίας μας και του Πολιτισμού μας».
Ι. «Ανασκάπτοντας» το πεδίο των εννοιών
Κοινός τόπος στην «επικράτεια» του επιστητού η ρήση, «omnis definitio periculosa est». Επομένως, η προσπάθεια μιας προκαταρκτικής – και όχι, βεβαίως, με την πρόθεση πλήρους επιστημονικής «περιχαράκωσης» της έννοιάς της – αναζήτησης της ουσίας της «αυτογνωσίας» επιχειρείται εδώ μόνο για τις ανάγκες της ανάλυσης που ακολουθεί. Και πάντα υπό την εν τέλει δοκιμασία αξιολόγησης της, όποιας, επαλήθευσης της ορθότητάς της.
Α. Περί «αυτογνωσίας»
Με οδηγό και την ετυμολογία, δεν είναι αυθαίρετος ο ισχυρισμός πως η «αυτογνωσία» είναι μέρος της «αυτοαντίληψης» –εκ του αντιλαμβάνομαι, αναζητώ την γνώση με την επικουρία των αισθήσεων– ως έννοιας γένους που καταλαμβάνει την in globo σύλληψη του εαυτού μας. Ήτοι του έμβιου όντος, το οποίο διακρίνεται από τα συναφή προς αυτό όντα επειδή διαθέτει συνείδηση, εγγενή αξία και αναλόγως εγγενή προσωπικότητα, επιδεκτική ανάπτυξης μέσα στο οικείο κοινωνικό σύνολο.
1. Επέκεινα, και εννοιολογικώς οπωσδήποτε «cum grano salis», ως «αυτογνωσία» μπορεί να νοηθεί η εντός των ορίων του εφικτού ορθολογική νοητική διεργασία μιας εις βάθος επίγνωσης του εαυτού μας. Και κατ’ εξοχήν των στοιχείων του εκείνων, τα οποία αφορούν την αξία μας, την προσωπικότητά μας και την κατά την ανάπτυξή της συμπεριφορά μας τόσον ως ατόμων όσο και ως μελών του in concreto κοινωνικού συνόλου. Μιας και ο Άνθρωπος δεν μπορεί να νοηθεί, κατά την «αρχετυπική» διατύπωση του Αριστοτέλους, παρά μόνο ως «κοινωνικό ον». Ακριβέστερα δε, υπό την σύγχρονη κυρίαρχη ανθρωπιστική πολιτισμικώς αντίληψη, ως μέλος όχι μιας Κοινωνίας Ατόμων αλλά μιας Κοινωνίας Προσώπων.
2. Κατά τούτο το, βεβαίως lato sensu, εννοιολογικό «τρίπτυχο» της «αυτογνωσίας» συγκροτούν:
α) Η αμιγώς «γνωστική» της προσέγγιση, η οποία αναδεικνύει το κατά τ’ ανωτέρω έμβυο ον με το οιονεί «φυσικό προνόμιο» της συνείδησης και της εντεύθεν αξίας αλλά και προσωπικότητας.
β) Η προεχόντως «συναισθηματική» της προσέγγιση, η οποία είναι σε θέση να ενεργοποιήσει την ενσυναίσθηση ως προς τα ενδόμυχα αισθήματα που «εκκολάπτει» η «γνωστική» προσέγγιση.
γ) Εν τέλει δε η «συμπεριφορική» της προσέγγιση, η οποία αποτελεί «οδοδείκτη» για το πώς πρέπει να ενεργούμε σύμφωνα με την «γνωστική» και την «συναισθηματική» πτυχή της «αυτογνωσίας». Ιδίως δε για το πώς πρέπει ν’ αξιοποιούμε αλλά και να ελέγχουμε τα συναισθήματά μας προς την κατεύθυνση του πρακτέου κατά τον προορισμό του Ανθρώπου.
Β. Στις ρίζες της «αυτογνωσίας»
Η σύγχρονη, «ζέουσα», επικαιρότητα της «αυτογνωσίας» δεν πρέπει να μας απομακρύνει από τις φιλοσοφικές της ρίζες. Διότι η έμφυτη στον Άνθρωπο τάση της «αυτογνωσίας» γεννήθηκε μαζί – ορθότερα δε συμπορεύθηκε – με την άνθηση του Ελεύθερου Ελληνικού Πνεύματος, από τα τέλη του 6ου αιώνα π.Χ. και μετά, με πνευματική κοιτίδα του την Προσωκρατική Σκέψη και με γενικότερη ιστορική «παρακαταθήκη» του την Ελληνική Παιδεία: Αυτό το κατά τον André Malraux ιδανικό «αμάλγαμα» των προϊόντων του Πνεύματος και της Τέχνης που συνιστά, και σήμερα, αείρροη «πηγή» αναζωογόνησης του κοινού μας Ευρωπαϊκού Πολιτισμού.
