Αντιμέτωπη με 24ωρη γενική απεργία και διαδηλώσεις κατά των προτεινόμενων εργασιακών μεταρρυθμίσεων βρίσκεται σήμερα η Γαλλία.
Αντιμέτωπη με 24ωρη γενική απεργία και διαδηλώσεις κατά των προτεινόμενων εργασιακών μεταρρυθμίσεων βρίσκεται σήμερα η Γαλλία, με τη σοσιαλιστική κυβέρνηση στο Παρίσι, να ελπίζει ότι θα προλάβει ενδεχόμενη κλιμάκωση των κινητοποιήσεων από τους σπουδαστές.
Οι σπουδαστικές οργανώσεις έχουν ταχθεί στο πλευρό των σκληροπυρηνικών εργατικών ενώσεων, καλώντας σε μια ημέρα διαμαρτυρίας κατά του νόμου για τις μεταρρυθμίσεις στις εργασιακές σχέσεις, που προωθεί η υπουργός Εργασίας, Μιριάμ Ελ Κομρί, σε μια προσπάθεια μείωσης της ανεργίας, που έχει ξεπεράσει το 10%.
Οι προτεινόμενες μεταρρυθμίσεις φέρνουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων όλα τα ζητήματα των εργασιακών σχέσεων, τα οποία κατά τα προηγούμενα χρόνια είχαν ουσιαστικά κωδικοποιηθεί και ρυθμιστεί, ανοίγοντας ένα νέο και απρόβλεπτο μέτωπο αντιπαραθέσεων της κυβέρνησης, με τις ενώσεις και τα συνδικάτα των εργαζομένων, που προειδοποιούν ότι κινδυνεύει η εργασιακή τους σταθερότητα και ασφάλεια.
Έτσι, έχουν προγραμματιστεί για σήμερα περίπου 144 διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα, σύμφωνα με τα στοιχεία των συνδικάτων, ενώ ο κρατικός σιδηρόδρομος (SNCF) αναμένει μεγάλες καθυστερήσεις και διακοπές στα δρομολόγια του, με έμφαση στην περιοχή γύρω από το Παρίσι. Επίσης, αναμένεται ότι θα επηρεαστούν και τα δρομολόγια του Eurostar μεταξύ του Παρισιού, του Λονδίνου και των Βρυξελλών.
Ο πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ παρακολουθεί άμεσα τη συμμετοχή των σπουδαστών στις κινητοποιήσεις, υπό το φόβο της επανάληψης των μαζικών σπουδαστικών κινητοποιήσεων πριν από 10 χρόνια, που είχαν αναγκάσει τον πρόεδρο Ζακ Σιράκ να ανακαλέσει τις εργασιακές μεταρρυθμίσεις.
Ο πρωθυπουργός Μανουέλ Βαλς από την πλευρά του, έχει αναβάλλει για διάστημα δύο εβδομάδων την παρουσίαση των εργατικών μεταρρυθμίσεων στην κυβέρνηση, δίνοντας ένα δείγμα της διαλλακτικότητας της, ενώ οι απόψεις μεταξύ των βουλευτών του κυβερνώνοντος Σοσιαλιστικού Κόμματος, διαφοροποιούνται.
Παράλληλα, διεξάγονται συζητήσεις μεταξύ της κυβέρνησης και εργασιακών ενώσεων, με την ελπίδα ότι οι πιο μετριοπαθείς από αυτές θ’ αποδεχτούν τις μεταρρυθμίσεις, προλαμβάνοντας την οργάνωση συγκροτημένου αντιμεταρρυθμιστικού μετώπου στα εργασιακά.
