Με μία λευκή φορεσιά οριεντάλ και εντυπωσιακά μακριά μαύρα μαλλιά μοιάζει με βασίλισσα της νύχτας. Η μαγευτική Sema Yildiz είναι 50 χρόνια χορεύτρια οριεντάλ και από τα χέρια της έχουν περάσει διάσημες χορεύτριες από όλο τον κόσμο.
Το αγοροκόριτσο που αναδείχτηκε μέσα από ένα φτωχομαχαλά των Ρομά στην Κωνσταντινούπολη, μεταμορφώθηκε σε βασίλισσα της νύχτας, χόρεψε στα μεγαλύτερα νάιτ κλαμπ της πατρίδας της, έφτασε μέχρι τη Νέα Υόρκη και το Λας Βέγκας, αλλά παρέμεινε αυθεντική και δεν απαρνήθηκε ποτέ τη λαϊκή της καταγωγή.
Εφτασε στη Θεσσαλονίκη για να διδάξει και να χορέψει στο 5ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορών Ανατολίτικης Κουλτούρας και Τέχνης και το κοινό θα έχει την ευκαιρία να την απολαύσει την Κυριακή (27/9) στο Grand Hotel Palace (9.00μμ) σε εκδήλωση που θα πραγματοποιηθεί στο πλαίσιο του Φεστιβάλ.
Η ίδια μιλάει για τη ζωή και την πορεία της σε μία συγκλονιστική συνέντευξη της στο ΑΜΠΕ: «Σε όλη μου τη ζωή αφιέρωσα την καρδιά μου και την ψυχή μου στον χορό, στο να μάθω να χορεύω και να διδάξω χορό. Ο χορός είναι ο μεγάλος έρωτας της ζωής μου, από αυτόν ζω και τρέφομαι. Όσο κουρασμένη και να είμαι, όταν ανεβαίνω στην σκηνή τα ξεχνάω όλα, είναι σαν να μπαίνω σε μία κατάσταση τρανς. Ο χορός για μένα είναι κάτι σαν προσευχή και η μουσική είναι ο γιατρός μου. Αισθάνομαι σαν ένα πλατάνι και οι μαθήτριές μου είναι τα κλαδιά μου»
«Οι πρόγονοί μου ήταν ματζίρηδες. Ξέρεις τι θα πει ματζίρης, ε; Πρόσφυγας θα πει. Εγώ μπορεί να μεγάλωσα ανάμεσα σε Ρομά, αλλά δεν είμαστε Τσιγγάνοι. Πρόσφυγες ήτανε οι δικοί μου, φύγανε από τη Βοϊβοντίνα, εγκαταστάθηκαν στα Βοδενά κι από κει στο το Τεκίρνταγ (Ραιδεστό) και μετά πήγανε στην Πόλη. Εγώ γεννήθηκα σε μια λαϊκή συνοικία της Πόλης, στο Καράγκιουμρουκ. Ο μπαμπάς μου ήταν αγρότης, αλλά ζωγράφιζε κιόλας. Θυμάμαι που είχε ζωγραφίσει ένα καλάθι με σταφύλια. Νομίζω πως θα μπορούσα να το ζωγραφίσω κι εγώ. Ήμασταν πέντε αδέλφια, τέσσερα αγόρια και εγώ η μεσαία. Μπορεί να ήμουν μοναχοκόρη, αλλά επειδή μεγάλωσα ανάμεσα σε αγόρια, έκανα ό,τι έκαναν κι αυτά: σκαρφάλωνα στα δέντρα και κυνηγούσα τα σκυλιά στο δρόμο.
»Τότε, στις αρχές της δεκαετίας του ’60, ήταν πολύ της μόδας οι ινδικές ταινίες με την Ναργκίς. Μπορεί να ήμουν αγοροκόριτσο, αλλά μου άρεσε και η Ναργκίς κι έτσι έπαιρνα τα τούλια τα έβαζα στο κεφάλι μου και χόρευα σαν τη Ναργκίς ανάμεσα στις κληματαριές στην αυλή του σπιτιού μας. Είχα μάθει και τραγουδούσα ινδικά τραγούδια. Το ’63 απαλλοτριώθηκε η περιοχή που ήταν το σπίτι μας και έγινε μια μεγάλη λεωφόρος, άνοιξαν αίθουσες για γάμους, άνοιξε και το λούνα παρκ. Εγώ πήγαινα εκεί , παιδί ήμουν ,7-8 χρονών, κι έκανα τον ‘γύρο του θανάτου’. Το βλέπεις αυτό το σημάδι στο πρόσωπό μου; Από ατύχημα στον ‘γύρο του θανάτου’ μου έμεινε. Τότε είχε έρθει μια ομάδα ακροβατών και με είδαν να κάνω ακροβατικά στο λούνα παρκ και πήγαν στον μπαμπά μου και ζήτησαν να με πάρουν μαζί τους, αλλά αυτός δεν με άφησε».
«Εκεί, στον κήπο τσαγιού (σ.σ. έτσι λένε στην Τουρκία τα τεϊοποτεία) του λούνα παρκ έβλεπα τις χορεύτριες που χορεύανε. Εκεί, είδα για πρώτη φορά να χορεύει οριεντάλ η Οζτζάν Τέκγκιουλ. Μετά μετακομίσαμε στο Σουλούκουλε, μια γειτονιά που ζούσανε Ρομά. Εκεί όλοι ήταν οργανοπαίχτες και χορεύτριες. Μικροί μεγάλοι χορεύανε. Μου άρεσε πάρα πολύ. Είναι μια περίοδος της ζωής μου, που δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Εκεί, οι άνθρωποι παντρεύονταν ανθρώπους από τη δικιά τους φυλή. Ήταν ντόμπροι. Οι γονείς παίζανε όργανα κι οι κόρες χόρευαν. Όμως, μετά όλα αυτά μετατράπηκαν σε τουριστική ατραξιόν και στη συνέχεια έγιναν και άλλα πολλά, πέρασαν τα χρόνια άλλαξαν οι άνθρωποι, άλλαξαν οι γενιές, άλλαξε ο τρόπος ζωής. Στη δικιά μου την εποχή, όταν ήμουν 10-11 χρονών, ήταν πολύ φτωχοί, ζούσαν σε παλιά σπίτια.
Όταν έφτασα, στα 13-14, ήρθε εκεί ένας μάνατζερ ο Σαντρί μπέης. Έπαιρνε μερικούς μουσικούς και μερικά κορίτσια και μας πήγαινε στην αμερικανική βάση του Ιντζιρλίκ και εκεί στο ρεστοράν χορεύαμε φολκλορικά και μας έβλεπαν οι Αμερικανοί αξιωματικοί με τις οικογένειες τους. Δεν κάναμε σόου, ότι ξέραμε χορεύαμε . Θυμάμαι χόρευαν και παιδιά 6-7 χρονών και τώρα σκέφτομαι πόσο κακό ήταν αυτό, να χορεύουν τόσο μικρά παιδιά».
«Το ’67 με είδε η Ανναμπέλα μία χορεύτρια οριεντάλ που είχε βγει πρώτη σε διαγωνισμό χορού και με έβαλε να διαγωνιστώ. Εγώ εκείνα τα χρόνια είχα τα μαλλιά μου βαμμένα ξανθά και στο διαγωνισμό τα είχα κάνει κότσο. Είχα βάλει και το κολιέ μου στα μαλλιά σαν στέμμα να λαμπιρίζει. Όμως τα μαλλιά μου δεν άρεσαν στην κριτική επιτροπή και γι αυτό βγήκα τρίτη στον διαγωνισμό. Ο κόσμος όμως ξεσηκώθηκε, με πήραν αγκαλιά και φώναζαν “αυτή είναι η βασίλισσά μας.
«Τότε ο Σαντρί μπέης με έστειλε σε ένα νάιτ κλαμπ να χορέψω. Θα έβγαινα στη σκηνή ως επαγγελματίας πια αλλά δεν είχα ένα όνομα για να βγω στη σκηνή. Τότε, ο διάσημος διευθυντής ορχήστρας τάνγκο ,ο Φεμχί Εγκέ με ονόμασε Sema,όμως έπρεπε να μου βρει κι ένα επώνυμο. Σήκωσε το δοξάρι του ψηλά έδειξε τον ουρανό και είπε “Το επίθετό σου να είναι Yıldız (αστέρι)”. Κι έτσι έγινα Sema Yıldız. Μετά, το ’73 ,πήγα στο μοναδικό τουριστικό γκαζίνο (μουσική σκηνή) που υπήρχε εκείνη την εποχή, στο Κερβάν Σαράι κι έτσι όλοι οι τουρίστες έμαθαν το χορό που εγώ τον έμαθα από τους Ρομά στο Σουλούκουλε, αυτόν τον χορό που χορεύουν στην Τουρκία.
«Χόρεψα σε πολλά νάιτ κλαμπ στο Μπέιογλου (Πέραν). Βγαίναμε με τα κουστούμια μας από το έναν νάιτ κλαμπ και πηγαίναμε στο άλλο, κανείς δεν μας πείραζε. Αυτά που βλέπαμε στις ταινίες, που τάχα σου βάζανε ναρκωτικό στο ποτό και σε ξεγελούσαν, δεν συνέβαιναν. Μια γυναίκα που χορεύει τη νύχτα ξέρει πολλά, έχει περισσότερη επίγνωση από έναν άντρα.
»Έπαιξα σε ταινίες, ήμουν η μοναδική χορεύτρια που χόρεψα στο παλάτι του Τοπ Καπί, είχα ρόλους σε πολλά φωτορομάντζα, είχα πάρα πολλές μαθήτριες από κάθε χώρα του κόσμου, από την Αμερική μέχρι την Ιαπωνία. Έχω μαθήτριες που τις έχω βαφτίσει με τούρκικα ονόματα. Είναι παράδοση η πιο παλιά δασκάλα να δίνει όνομα στις μαθήτριές της, είναι σαν να τους δίνει το χρίσμα. Στις μαθήτριές μου μαθαίνω πως να στέκονται στη σκηνή. Πρέπει να ξέρεις πώς να σταθείς στη σκηνή, αλλιώς θα χορέψεις σε ένα κέντρο, αλλιώς σε έναν γάμο. Να έχεις ταλέντο μόνο, δεν φτάνει για να γίνεις χορεύτρια, πρέπει και να τον αγαπάς τον χορό. Όταν τον αγαπάς, όταν είσαι ερωτευμένη με τον χορό, κανείς δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο σε αυτόν τον έρωτα, ούτε μάνα, ούτε πατέρας.
«Οι μουσουλμάνοι λένε ότι είναι αμαρτία να χορεύεις, φορώντας αποκαλυπτικά ρούχα. Το Ισλάμ θέλει οι μουσουλμάνες να καλύπτουν το κεφάλι τους, να πλένονται τελετουργικά και να προσεύχονται. Αυτές οι γυναίκες δεν θα ζήσουν ποτέ τη ζωή μιας χορεύτριας. Η καθαρότητα της ψυχής, όμως, δεν έχει να κάνει με το αν έχεις καλυμμένο ή όχι το κεφάλι. Αν λες είμαι μουσουλμάνα σου λένε “καλύψου, προσευχήσου και κάθισε στ΄ αβγά σου”. Όμως, όταν γίνεται ένας γάμος φέρνουν χορεύτριες και μουσικούς. Κι εκεί είναι η υποκρισία τους, θεωρούν τους εαυτούς τους ευσεβείς, αλλά κάθονται και βλέπουν την χορεύτρια που τη θεωρούν αμαρτωλή. Σήμερα, στην Τουρκία καλύπτονται οι γυναίκες για να βρούνε δουλειά, αλλά έχουμε κορίτσια που μετά τη δουλειά ξεσκεπάσουν το κεφάλι τους. Μπορεί σε λίγο να κλείσουν και τις πλαζ για να μην πηγαίνουν οι γυναίκες με μαγιό. Είναι πολύ θλιβερό που το λέω, αλλά σήμερα η κατάσταση δεν είναι καθόλου καλή. Είτε το καταλαβαίνουν οι άνθρωποι είτε όχι, αυτό δεν συμβαίνει μόνο στη χώρα μου, συμβαίνει σε όλο τον κόσμο. Εγώ πιστεύω στον Θεό, αν αισθανθώ την ανάγκη να προσευχηθώ θα το κάνω, όπου βρω έναν οίκο του Θεού. Δεν μπορώ να νηστέψω, αλλά έχω μπει να προσευχηθώ και να ανάψω κερί σε εκκλησία. Τι να κάνω δηλαδή αν δεν βρίσκω τζαμί για να προσευχηθώ;».
