Ο κ. Σκέρτσος αναφέρει διερωτάται αρχικά: «Ποια είναι η διαφορά μεταξύ μιας πολιτικής παράταξης αρχών κι ενός αρχηγικού κόμματος που στηρίζεται στην εξαπάτησης;» με τον ίδιο να δίνει την απάντηση: «η ανθεκτικότητα και η αντοχή στο χρόνο». Και στη συνέχεια λαμβάνει ως παραδείγματα τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ και τις διαδρομές των δύο παρατάξεων ανά τα χρόνια.
Καταληγεί στο τέλος της ανάρτησής πως: «Οι αρχηγοί-μεσσίες είναι καλό να καταλάβουν κάποια στιγμή το εξής απλό: Στην πολιτική σημαντικοί δεν είμαστε εμείς ως πολιτικά πρόσωπα. Στην πολιτική σημαντικό είναι αυτό που κάνουμε για όσο το κάνουμε. Με μια αυστηρή προϋπόθεση: Ο,τι αφήνουμε πίσω μας να βελτιώνει καθημερινά έστω και λίγο, με μετρήσιμο και συγκρίσιμο τρόπο, τη ζωή όλων των πολιτών, χωρίς διακρίσεις και τεχνητούς αποκλεισμούς, ενώ ταυτόχρονα ισχυροποιεί διαρκώς την πατρίδα μας σε έναν όλο και πιο ρευστό και αβέβαιο κόσμο».
Η ανάρτηση του Άκη Σκέρτσου
Η «τέχνη» της εξαπάτησης δεν αποτελεί brand για να γίνει rebranded
Ποια είναι η διαφορά μεταξύ μιας πολιτικής παράταξης αρχών κι ενός αρχηγικού κόμματος που στηρίζεται στην εξαπάτηση;
Απάντηση: η ανθεκτικότητα και η αντοχή στο χρόνο.
Ας πάρουμε ως παραδείγματα τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ.
Τι μας λέει η διαδρομή και η αντοχή της Νέας Δημοκρατίας από το 1974 έως σήμερα, ως ενός προγραμματικού-πολυσυλλεκτικού κόμματος; Ότι κατάφερε διαχρονικά να πετύχει ομαλές διαδοχές ηγεσίας, χωρίς να διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη κάθε φορά που αποχωρούσε ένας αρχηγός της.
Διότι, πολύ απλά, οι αμετακίνητες αρχές της ΝΔ ως μιας παράταξης που υπηρετεί τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας, τον πολιτικό πραγματισμό και τον φιλελευθερισμό -εξυπακούεται με τα λάθη και τις παραλείψεις της όπως κάθε πολιτικός οργανισμός- είναι ισχυρότερες και αναλλοίωτες στο χρόνο από κάθε μεμονωμένο πρόσωπο, αρχηγό ή απλό στέλεχος.
Είναι αυτές οι αρχές και οι ιδέες που λειτουργούν ως ενοποιητικός χώρος και ταυτόχρονα ως δύναμη συλλογικής και ατομικής προόδου, αλλά και ως μαγνήτης διεύρυνσης του ίδιου του στελεχιακού της δυναμικού και ταυτόχρονα ανανέωσης του ιδεολογικού της οπλοστασίου.
Αντιθέτως, παρά τις μεγαλόστομες πολιτικές διακηρύξεις περί αξιών και «ηθικών πλεονεκτημάτων» που βρίσκουμε με πομπώδη τρόπο σε πολλά κόμματα της αντιπολίτευσης, ο άνευ ορίων και αρχών αρχηγοκεντρικός και προσωποπαγής χαρακτήρας τους είναι και η αιτία που δεν τους επιτρέπει να εξελιχθούν και να επιβιώσουν στο χρόνο μετά από αυτούς τους ηγέτες.
Ενδεικτικό παράδειγμα ο ΣΥΡΙΖΑ του Α. Τσίπρα που έχει βιώσει ήδη πολλαπλές διασπάσεις -και πλέον την αυτοκατάργησή του- από τον ίδιο τον αρχηγό του, αλλά και πολλά αντίστοιχα μικρότερα κόμματα.
