Το βασικό ερώτημα ως προς τον ΣΥΡΙΖΑ είναι το εξής: Θα είναι το τέλος του σύντομο και «καθαρό» ή βασανιστικό και μακρόσυρτο;
Οι εξελίξεις στο κόμμα αυτό είναι απόρροια μιας ξεκάθαρης πραγματικότητας: ο Στέφανος Κασσελάκης που εμφανίστηκε πριν από μερικούς μήνες ως ο Μεσσίας που θα έβαζε τέρμα στη ραγδαία πτώση και θα ανάσταινε τον ΣΥΡΙΖΑ αποδείχτηκε άσφαιρος. Εντελώς εκτός ελληνικής πραγματικότητας, αλλά και χωρίς καμία πραγματική ή ψυχική σύνδεση με την Αριστερά και το παρελθόν της, ήταν αναπόφευκτο να αυτοαναφλεγεί. Η επιλογή του όμως ως σημαία ευκαιρίας από στελέχη αλλά και οπαδούς ανέδειξε το μέγεθος των αδιεξόδων ενός κόμματος που ξέφυγε από το πολιτικό περιθώριο μόνο και μόνο εξαιτίας της κρίσης και που ούτε κατάφερε, αλλά ούτε και θέλησε ποτέ να προσαρμοστεί στην πολιτική της κανονικότητας. Ακόμη περισσότερο, απέδειξε πόσο ανερμάτιστο ήταν το ίδιο το κόμμα, διατεθειμένο, καταπώς φάνηκε, να πουλήσει την ψυχή του ακόμη και στον διάβολο για να ξαναβρεθεί στην εξουσία.
Ηταν διάβολος ο Κασσελάκης; Από τη σκοπιά της σεχταριστικής Αριστεράς, πώς αλλιώς θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ένας άνθρωπος που προέρχεται από τον επιχειρηματικό χώρο, τα μεγάλα (ιδιωτικά) αμερικανικά πανεπιστήμια και την Goldman Sachs; Ακόμη χειρότερα, ένας άνθρωπος που τόλμησε να πει ανοιχτά τη μεγάλη αλήθεια που δεν μπόρεσε να ψελλίσει ποτέ ούτε ο ίδιος Αλέξης Τσίπρας, ότι δηλαδή ο μόνος δρόμος για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι η ανοιχτή, ξεκάθαρη, σαφής στροφή προς το Κέντρο με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Και όμως, αυτοί οι αδιόρθωτοι σεχταριστές, με τον Τσίπρα να τους σιγοντάρει, παρέδωσαν δίχως δεύτερη σκέψη τα κλειδιά του μαγαζιού στον Κασσελάκη για έναν και μοναδικό λόγο: μήπως και ξανανιώσουν τη θαλπωρή της εξουσίας. Το να είσαι σεχταριστής είναι τραγικό, το να είσαι και σεχταριστής και ανερμάτιστος συγχρόνως, όμως, ισοδυναμεί με αυτοκτονία.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η πραγματική τραγωδία έγκειται στο ότι μέσα στην αφέλειά του ο Κασσελάκης είναι ο μόνος στον ΣΥΡΙΖΑ που έχει κάποια συναίσθηση των μεγάλων παγκόσμιων διακυβευμάτων και των πολιτικών συνεπειών τους για τη χώρα. Μέσα στην απίστευτη ατσαλοσύνη του, είναι έτη φωτός πιο μπροστά από τα μεγαλοστελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, τον τραμπουκίζοντα Παύλο Πολάκη, τον δολοπλόκο Νίκο Παππά, ή την ανύπαρκτη Ολγα Γεροβασίλη. Διαβάζω τη σημερινή δήλωση τού -υποτίθεται σοβαρού- Διονύση Τεμπονέρα, και δεν βλέπω παρά ξύλινη γλώσσα της αριστερής κενολογίας διανθισμένη με τη γνωστή της σάλτσα: «Το δικό μας το “εγώ” το προσφέρουμε στο “εμείς”. Δεν έχουμε πολιτικές ανασφάλειες. Μάθαμε, όμως, να συμμετέχουμε και όχι να εξουσιοδοτούμε» κ.λπ. κ.λπ. Μόνο που αυτή η σάλτσα έχει μπαγιατέψει εδώ και καιρό, όπως άλλωστε είχαν την επώδυνη ευκαιρία να διαπιστώσουν πρόσφατα εκείνοι που έστησαν την ανύπαρκτη Νέα Αριστερά.
Ποιο λοιπόν θα είναι το τέλος του ΣΥΡΙΖΑ; Αν καταφέρει να επιβιώσει ο Κασσελάκης, θα συνεχίσει να ηγείται ενός ακόμη πιο φθαρμένου, πιο εσωστρεφούς και πιο μικρού κόμματος. Αν χάσει, είναι πολύ πιθανό ο ΣΥΡΙΖΑ να μπει σε μια τροχιά παρατεταμένης περιδίνησης και πολυδιάσπασης. Ομως τίποτα δεν εγγυάται έναν πιο αργό και βασανιστικό θάνατο από την επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα, του ανθρώπου που κατάφερε τον μοναδικό πολιτικό άθλο να πάει το κόμμα του από το 31,53% στο 17,83% παρότι ήταν στην αντιπολίτευση. Κανείς δεν πρέπει να υποτιμά την προθυμία κάποιων ανθρώπων να ξεπεράσουν τον εαυτό τους.
