«H Αρχαία Ελλάδα μπορεί να έχει εφεύρει τη δημοκρατία, αλλά η σύγχρονη Ελλάδα μπορεί σύντομα να βυθιστεί στο χάος. Καθώς η χώρα πλησιάζει προς το δημοψήφισμα της Κυριακής, ο κίνδυνος είναι ότι όλη η πατριωτική ρητορική που προέρχεται από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα συσκοτίσει την αλήθεια: Η καταψήφιση της πρότασης, θα είναι ψήφος κατά του ευρώ και μια ψήφος κατά του μέλλοντος της Ελλάδας» γράφει ο Αμερικανός δισεκατομμυριούχος Γουίλμπουρ Ρος σε άρθρο του στην Wall Street Journal.
Διαβάστε όλο το άρθρο του κ. Ρος, προέδρου της εταιρείας WL Ross & Co:
«Η Ελλάδα έχει τώρα μηδενική ρευστότητα. Ως τελευταία λύση, η Αθήνα στηριζόταν στα 89 δισεκατομμύρια ευρώ του ELA από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Τα χρήματα του ELA ουσιαστικά βοηθούσαν να καλυφθούν οι καταθέσεις που με αγωνία έφευγαν από τις τράπεζες. Την Κυριακή, η ΕΚΤ αποφάσισε να μην παράσχει περαιτέρω ELA. Εάν η Ελλάδα ψηφίσει «όχι», όχι μόνο είναι απίθανο η χώρα να πάρει νέα δάνεια, αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να επιστρέψουν και οι καταθέσεις. Προς το παρόν, οι τράπεζες ίσα που μπορούν να αντέξουν τα 60€ ανά άτομο που είναι το ημερήσιο όριο απόσυρσης για περισσότερο από μερικές εβδομάδες .
Ακόμη χειρότερα, τα χρήματα του ELA είχαν δανειστεί μέσω της Τράπεζας της Ελλάδος στις ελληνικές εμπορικές τράπεζες και είναι εγγυημένα από το καλό χαρτοφυλάκιο αυτών των τραπεζών. Αδυναμία πληρωμής των € 3.500.000.000 που πρέπει να καταβληθούν στην ΕΚΤ στις 20 Ιουλίου θα σημάνει χρεοκοπία και ότι η Τράπεζα της Ελλάδος και όλες οι ελληνικές τράπεζες θα καταστούν αφερέγγυες. Εάν συμβεί αυτό, οι καταθέτες θα είναι ευάλωτοι παρά την εγγύηση των καταθέσεων μέχρι €100.000 επειδή το σχήμα ασφάλισης των ελληνικών καταθέσεων υποχρηματοδοτείται.
Με αυτή την έννοια, η ελληνική εμπειρία θα είναι χειρότερη από ό,τι συνέβη στην Κύπρο. Μετά τη χρεοκοπία της Κύπρου, η ΕΚΤ, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο έδωσαν χρήματα στη Λευκωσία για να της απαλύνουν τον πόνο. Εάν η Ελλάδα ψηφίζει «όχι», κανένας πιστωτής δεν θα δώσει χρήματα για να βοηθήσει τις ελληνικές τράπεζες .
Σε αυτό το περιβάλλον, η ελληνική οικονομία θα συνεχίσει να συρρικνώνεται, με αποτέλεσμα το αρνητικό πρωτογενές ισοζύγιο της κυβέρνησης να γίνεται ακόμη χειρότερο. Η Αθήνα δεν θα έχει αρκετά μετρητά για να καλύψει τις πληρωμές των συντάξεων, των μισθών των εργαζομένων, τις ληξιπρόθεσμες οφειλές της με τους προμηθευτές και άλλες υποχρεώσεις, ακόμη και αν δεν καταβάλλει καθόλου τόκους ή κεφάλαιο για τα χρέη της.
Επιπλέον, οι πιστώσεις θα στεγνώσουν για περίπου 50 δισεκατομμύρια αγαθών, συμπεριλαμβανομένων των τροφίμων και των φαρμακευτικών προϊόντων, τα οποία κανονικά η Ελλάδα εισάγει από τα άλλα κράτη μέλη της ΕΕ.
Και αν η Ελλάδα πάει στη δραχμή, αυτό θα κάνει το πρόβλημα χειρότερο. Μια δραχμή θα αξίζει περίπου €0,25 έως €0,50. Το κόστος των εισαγωγών θα διπλασιαστεί ή θα τετραπλασιαστεί, όπως και το ύψος του χρέους που οφειλεί η κυβέρνηση και ο ιδιωτικός τομέας. Οι εξαγωγές στην Ελλάδα θα είναι φθηνότερες, αλλά οι εισαγωγές υπερβαίνουν τις εξαγωγές κατά περίπου 28% . Μία αδύναμη δραχμή θα είναι πολύ επώδυνη.
Είναι ατυχές το γεγονός ότι η Ελλάδα δεν προχωρήσε πιο γρήγορα με τις μεταρρυθμίσεις που συμφωνήθηκαν στο αρχικό σχέδιο διάσωσης. Αν το είχε κάνει, η ύφεση θα είχε τελειώσει πολύ πιο γρήγορα. Η χώρα θα είχε επιστρέψει στην ευημερία πια, και δεν θα ήταν παρά στα πρόθυρα της βαθιάς κατάθλιψης που θα προκληθεί από ένα «όχι».
Η Ιρλανδία είναι η απόδειξη γι αυτό. Δέχθηκε πολύ αντίξοες συνθήκες, συμπεριλαμβανομένου ενός επιτοκίου που ήταν τρεις φορές πάνω από αυτό που η Ελλάδα πληρώνει τώρα, αλλά κινήθηκε γρήγορα και τώρα έχει μία από τις ταχύτερα αναπτυσσόμενες οικονομίες στην Ευρώπη. Η Ελλάδα έχει μια υπερήφανη κληρονομιά και πρέπει τώρα να κοιτάξει προς τη Σομαλία, Σουδάν και Ζιμπάμπουε, τις μόνες χώρες που μέχρι σήμερα έχουν αθετήσει την πληρωμή του ΔΝΤ. Καμία από αυτές τις οικονομίες δεν έχει συνέλθει ποτέ.
Το «όχι» θα καταστρέψει την ελληνική οικονομία και θα προκαλέσει πολύ περισσότερα δεινά από οποιαδήποτε άλλη πρόταση έχει προσφερθεί από τους πιστωτές μέχρι στιγμής. Ο πόνος θα διαρκέσει για πολλά χρόνια. Ένα «όχι» δεν είναι μια πατριωτική πράξη, είναι οικονομική αυτοκτονία».
