Δεν είναι νέα στη χώρα μας η συζήτηση για την ανάγκη δημιουργίας ή όχι ιδιωτικών πανεπιστημίων, ούτε φυσικά τα επιχειρήματα των διαφωνούντων με τη θεσμοθέτηση τους είναι άγνωστα. Αντιθέτως, είναι χιλιοειπωμένα και μάλλον ανεπίκαιρα. Ωστόσο, υπάρχουν δυο πολύ σημαντικά νέα δεδομένα στο συνολικό πλαίσιο συζήτησης για την δημιουργία ιδρυμάτων μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα και στη χώρα μας.
Το πρώτο αφορά την πολιτική βούληση, αυτή καθαυτή. Είναι γεγονός ότι η κυβέρνηση στο θέμα των ιδρυμάτων μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα δεν έμεινε σε εξαγγελίες. Βγήκε από ένα «comfort zone» δεκαετιών, έτοιμη να «σπάσει αυγά» με ένα θέμα που ήξερε εξ’ αρχής ότι θα δημιουργήσει πολιτικές αναταράξεις και αυτό οφείλουμε να της το πιστώσουμε συνολικά.
Το δεύτερο και μάλλον σημαντικότερο είναι η ωριμότητα της κοινής γνώμης σε ένα θέμα κοινής λογικής που λόγω ιδεολογικών αγκυλώσεων συγκεκριμένων πολιτικών χώρων έμενε στο «συρτάρι» για χρόνια.
Αλλά όχι πιά. Η Ελληνική κοινωνία είναι πια έτοιμη να ακούσει το αυτονόητο: Ότι δηλαδή, κάτι που υπάρχει μέχρι και στη Βόρεια Κορέα είναι παράλογο να μην υπάρχει στην Ελλάδα. Ειδικά όταν η αυτή παράκαμψη της λογικής συμβαίνει για να είναι ικανοποιημένες κάποιες μειοψηφίες που απλά φωνάζουν πολύ.
Το να προβάλλουμε επιχειρήματα σχετικά με την ανάγκη θεσμοθέτησης ιδρυμάτων μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα στη χώρα μας θα αποτελούσε μάλλον απλά μια επανάληψή επιχειρηματολογίας του «αυτονόητου», ωστόσο ενδεικτικά αξίζει να αναφερθούν: Οι χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας που θα δημιουργηθούν, η περαιτέρω ανάπτυξη νέων τεχνολογιών και επιστημών
εντός συνόρων από Ελληνικά και ξένα μυαλά, η επιστροφή τόσων νέων επιστημόνων που έφυγαν τα χρόνια της κρίσης και τώρα μπορούν μαζί με την τεχνογνωσία τους να επιστρέψουν πίσω στη χώρα.
Μα περισσότερο απ’ όλα αυτά που θα κερδίσουμε, μάλλον προβάλλουν ως ακλόνητη απόδειξη για την ανάγκη αυτή η ιστορική μεταρρύθμιση να προχωρήσει, τα όσα χάσαμε. Και χάσαμε πολλά.
Χάσαμε το σχεδόν 87% των Ελλήνων φοιτητών που σπουδάζουν στο εξωτερικό και θα προτιμούσαν να συνεχίσουν τις σπουδές τους στη χώρα μας, εφόσον πληρούνται τα ακαδημαϊκά κριτήρια.
Χάσαμε το σχεδόν 33% των φοιτητών που σπουδάζουν σε Πανεπιστήμια της Κύπρου και προέρχονται από την Ελλάδα. Χάσαμε όλα εκείνα τα λαμπρά μυαλά που αναζήτησαν την καταξίωση σε πανεπιστήμια του εξωτερικού και δεν γύρισαν ποτέ. Τα όσα χάσαμε είναι ολόκληρες γενιές και δεν μας παίρνει να χάσουμε άλλες.
Η κοινωνία είναι έτοιμη να αντικρύσει τα ελληνικά πανεπιστήμια χωρίς παρωπίδες και στεγανά. Ήρθε η ώρα να καλωσορίσουμε το «μέλλον» και ας αργήσαμε να το καλέσουμε να έρθει.
‘Αρθρο του Κωστή Παπακώστα -Υπεύθυνος Οργανώσεων Βορείου Ελλάδας ΔΑΠ-ΝΔΦΚ
