Η μεγαλύτερη πρόκληση που προβάλλει στον ορίζοντα και έχει μπροστά του το κυβερνητικό επιτελείο είναι το ορόσημο των ευρωεκλογών της 9ης Ιουνίου. Διότι μπορεί να μην αφορά άμεσα αυτή καθαυτή την κυβερνητική πορεία η ψήφος που θα κληθούν να δώσουν οι πολίτες για την ανάδειξη των 21 ευρωβουλευτών, πλην όμως η πολιτική βαρύτητα μιας εκλογικής αναμέτρησης με τη συμμετοχή σε αυτήν του συνόλου του εκλογικού σώματος δεν μπορεί να θεωρηθεί αμελητέα. Τον προσεχή Ιούνιο, οπότε οι Ελληνες πολίτες θα ασκήσουν για πρώτη φορά το εκλογικό τους δικαίωμα χωρίς να είναι υποχρεωμένοι να μεταβούν αυτοπροσώπως στα εκλογικά τμήματα, συμπληρώνεται ο πρώτος χρόνος της δεύτερης κυβερνητικής θητείας του Κυριάκου Μητσοτάκη και συνολικά ο πέμπτος από την ανάληψη των καθηκόντων του τον Ιούλιο του 2019.
Η πεποίθηση που επικρατεί στον κύκλο των συνεργατών του πρωθυπουργού είναι ότι «εφόσον η κυβέρνηση καταφέρει, όπως όλα δείχνουν, να περάσει επιτυχώς τον κάβο των ευρωεκλογών, τότε θα ανοίξει διάπλατα ο δρόμος για να γίνει ο κ. Μητσοτάκης ένας από τους μακροβιότερους πρωθυπουργούς της μεταπολιτευτικής περιόδου». Προσώρας, άλλωστε, έχει τη μεγαλύτερη παραμονή στο Μέγαρο Μαξίμου από τους προκατόχους του από τότε που η χώρα ενεπλάκη στον ιστό των μνημονίων, δηλαδή από τους κυρίους Γιώργο Παπανδρέου, Λουκά Παπαδήμο, Αντώνη Σαμαρά και Αλέξη Τσίπρα.
Τα δημοσκοπικά ευρήματα όλου του τελευταίου διαστήματος δείχνουν ότι ο πρωθυπουργός και η κυβερνητική παράταξη διατηρούν το πολιτικό πλεονέκτημα καθώς, παρά τα μεγάλα προβλήματα με τα οποία ξεκίνησε η δεύτερη θητεία, όπως ήταν οι ασύμμετρες φυσικές καταστροφές του περασμένου καλοκαιριού αλλά και οι συνεχιζόμενες πληθωριστικές πιέσεις, η Νέα Δημοκρατία και ο πρωθυπουργός εμφανίζονται στις μετρήσεις να διευρύνουν έτι περαιτέρω το ήδη πολύ μεγάλο εκλογικό προβάδισμα που απέσπασαν στις δίδυμες βουλευτικές κάλπες της χρονιάς που απέρχεται.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα σχέδια που καταστρώνονται στο πρωθυπουργικό επιτελείο για μια νέα εκλογική επιτυχία στις ευρωκάλπες του Ιουνίου διευκολύνονται από την πολιτική καχεξία από την οποία πλήττονται τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Από τη μία είναι η περιδίνηση στην οποία εξακολουθεί να βρίσκεται το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης μετά τις νέες βαριές εκλογικές ήττες του Μαΐου και του Ιουνίου, την αλλαγή φρουράς στην ηγεσία του με την επικράτηση του… ουρανοκατέβατου Στέφανου Κασσελάκη και τη διάσπαση που ακολούθησε. Από την άλλη είναι εμφανής, προσώρας τουλάχιστον, η αδυναμία του ΠΑΣΟΚ να γίνει ο κύριος πόλος έλξης για τους ψηφοφόρους που εγκαταλείπουν τον ΣΥΡΙΖΑ. Το κόμμα του Νίκου Ανδρουλάκη φαίνεται να εδραιώνεται στη δεύτερη θέση της κομματικής κατάταξης, αλλά οι δημοσκοπικές επιδόσεις του είναι ανεπαρκείς για να το αναδείξουν σε υπολογίσιμο διεκδικητή της πρωτιάς.
Υπό αυτές τις συνθήκες, η νεοδημοκρατική επέκταση προς τον χώρο του Κέντρου δεν αμφισβητείται από τις άλλες δυνάμεις που θέλουν να… αλιεύσουν στις ίδιες δεξαμενές, την ίδια ώρα που η Ν.Δ. καταφέρνει να φυλάει τα νώτα της από τα δεξιά, καθώς οι σχηματισμοί που κινούνται εκεί δεν παρουσιάζουν κάποια ιδιαίτερη κινητικότητα που να απειλεί τους παραδοσιακούς δεσμούς που συνδέουν τη «γαλάζια» παράταξη με τους ψηφοφόρους της λεγόμενης «Λαϊκής Δεξιάς». Ο κατακερματισμός του ακροδεξιού χώρου, η έλλειψη αξιόπιστης ηγετικής προσωπικότητας που να εκφράζει τον κόσμο που δελεάζεται από εθνικιστικές κορόνες και η απουσία συνεκτικού αφηγήματος είναι οι βασικοί παράγοντες που διατηρούν αδιατάρακτες τις ισορροπίες. Οι πρωτοβουλίες της κυβέρνησης εξάλλου σε κρίσιμα ζητήματα, όπως είναι το Μεταναστευτικό, περιορίζουν τον ζωτικό χώρο της εγχώριας Ακροδεξιάς, σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει σε αρκετές άλλες ευρωπαϊκές χώρες (Ιταλία, Γαλλία, Γερμανία, Ολλανδία, Αυστρία κ.ά.), στις οποίες ανεβάζει αισθητά τις επιδόσεις της και χτυπά με αξιώσεις την πόρτα της εξουσίας.
