Με αυτά τα λόγια ξεκίνησε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνος Τασούλας, την αντιφώνησή του προς τον δήμαρχο Μεσολογγίου, Σπύρο Διαμαντόπουλο, κατά την διάρκεια του επισήμου γεύματος που παρέθεσε ο δήμαρχος για την 199η επέτειο της εξόδου των ελεύθερων πολιορκημένων και συνέχισε:
«Τα επόμενα χρόνια με σηκωμούς, αλλά και με χαμηλώματα, με καταστροφές, αλλά και με θριάμβους, διότι πρέπει να κάνουμε και την αυτοκριτική μας και τον αυτοεπαινό μας, φτάσαμε ως εδώ. Μια χώρα μέσα στους μεγαλύτερους διεθνείς οργανισμούς, η οποία πλάθει καθημερινά το μύθο της ζωής της και καλούμαστε να είμαστε ταυτόχρονα ορισμένες φορές και άνθρωποι των καιρών και άνθρωποι της ιστορίας. Θα ήταν προτιμότερο να είμαστε διαρκώς άνθρωποι των καιρών, άνθρωποι δηλαδή της διαχειρίσεως της καθημερινότητάς μας, αλλά έρχονται και ώρες που πρέπει να μεταβληθούμε και σε ανθρώπους της ιστορίας σαν τους ελεύθερους πολιορκημένους. Τι ήταν οι ελεύθεροι πολιορκημένοι. Ήταν άνθρωποι των καιρών που αντελήφθησαν το χρέος τους και αδελφωμένοι, χωρίς πείσματα και φθόνους, σε μία αδιάσπαστη δέσμη ενότητας, αποφάσισαν την έξοδο και κατέκτησαν κάτι περισσότερο από τη νίκη. Κατέκτησαν την αιώνια δόξα και πήρε πάλι πάνω της η επανάσταση και αναρριπίστηκε και πάλι ο φιλελληνισμός και ξανασκέφθηκαν οι μεγάλες δυνάμεις ότι η παράταση της ελληνικής επανάστασης κόντρα στην οθωμανική αυτοκρατορία θίγει και τα συμφέροντα τους και ότι πρέπει να λήξει. Και άρχισε σιγά-σιγά από την έξοδο, από τις τρεις πύλες της ένδοξης κολάσεως, να μπαίνει η ελευθερία στην Ελλάδα. Από τις ίδιες πύλες, την ίδια στιγμή, άρχισε να μπαίνει σιγά-σιγά η ελευθερία στη χώρα μας. Και μετά την ανεξαρτησία την επίσημη του ‘30 μεγαλώναμε διαρκώς και φτάσαμε έως σήμερα».
Παράλληλα, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας τόνισε ότι «θυμόμαστε τις δύσκολες στιγμές που έρχονται αυτούς τους ανθρώπους των καιρών, που έγιναν άνθρωποι της ιστορίας» και πρόσθεσε: «Μπορούμε και εμείς σήμερα, που ο διεθνής ορίζοντας είναι αλλοπρόσαλλος, είναι περίεργος, ένας διεθνής ορίζοντας, ο οποίος μας παραξενεύει με τις αλλαγές που φαίνεται να επέρχονται και στην γεωπολιτική και στην γεωοικονομία . Ωστόσο, πρέπει η αντιμετώπιση του διεθνούς ορίζοντα να γίνει με την δική μας συνταγή, με την συνταγή της ψυχραιμίας, των συμμαχιών μας, με την συνταγή του ότι η Ελλάδα κατάφερε πάντα από την έναρξη της επανάστασης, σε εποχές ανακατατάξεων όπως και τώρα, να κάνει την σωστή επιλογή της ιστορίας».
Επίσης, ο Κωνσταντίνος Τασούλας σημείωσε ότι «οφείλουμε να ακολουθούμε το παράδειγμα των ελεύθερων πολιορκημένων όταν χρειάζεται και να μην διστάσουμε ποτέ μετατρέψουμε τους εαυτούς μας σε αυτό το υπέροχο παράδειγμα».
Νωρίτερα, ο κύριος Τασούλας, μετά τη δοξολογία στον Ιερό Ναό του Αγίου Σπυρίδωνος, παρακολούθησε την παρέλαση και κατέθεσε στεφάνι στον Κήπο των Ηρώων. Στη συνέχεια, απένειμε τα έπαθλα στους νικητές του 77ου αγώνα «Δρόμος Θυσίας» και έκανε την ακόλουθη δήλωση:
«Σήμερα, εδώ στην ιερά πόλη του Μεσολογγίου, λαός και αρχές, με σεμνότητα και αποφασιστικότητα εν σχέσει με τη μνήμη αυτή, τιμήσαμε την αυτοθυσία και την αυταπάρνηση. Τιμήσαμε αφάνταστη αυτοθυσία και αφάνταστη αυταπάρνηση. Ενός λαού ο οποίος συμπύκνωσε με τη συμπεριφορά του τη νύχτα προς την Κυριακή των Βαΐων του 1826 το «Ελευθερία ή θάνατος» προτιμώντας το «Ελευθερία» διά του θανάτου. «Λαλεί πουλί παίρνει σπυρί κι η μάνα το ζηλεύει». Αυτή ήταν η κατάσταση στο Μεσολόγγι πριν την έξοδο. Πριν την έξοδο από τις τρεις πύλες οι οποίες δεν οδήγησαν τους Ελεύθερους Πολιορκημένους στη νίκη. Τους οδήγησαν σε κάτι σπουδαιότερο. Τους οδήγησαν στη δόξα. Και αυτή η δόξα έδωσε νέα πνοή και ορμή στην Επανάσταση, η οποία ήδη από το 1824, λόγω των δύο εμφυλίων πολέμων, είχε αρχίσει να κάμπτεται.
Έδωσε νέα πνοή και νέα ορμή στην Επανάσταση πανευρωπαϊκά. Αναζωπυρώθηκε σημαντικά ο φιλελληνισμός. Και οι ξένες Μεγάλες Δυνάμεις, βλέποντας τη βαρβαρότητα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας έναντι ενός χριστιανικού λαού, οι Μεγάλες Δυνάμεις λογαριάζοντας και τα συμφέροντά τους που εθίγονταν απ’ την παράταση, την ηρωική παράταση του αγώνα, άρχισαν σιγά σιγά να αντιμετωπίζουν την Επανάσταση την Ελληνική, σαν κάτι που έπρεπε να αναγνωρίσουν.
