Με σημαία την “ελπίδα” για μια καλύτερη Ελλάδα ο Τσίπρας έγινε Πρωθυπουργός, ανατρέποντας την πιο αποτελεσματική κυβέρνηση της Ελλάδας και πέταξε όλες τις θυσίες μας στα σκουπίδια, βυθίζοντας μας στην βαθύτερη κρίση της μεταπολεμικής Ελλάδας.
Με σημαία πάλι την “ελπίδα” για μια καλύτερη ζωή στην Ευρώπη, άνοιξε τις πύλες της χώρας μας και απεύθυνε κάλεσμα σε όλης της γης τους κατατρεγμένους, γεμίζοντας την Ελλάδα με άγνωστο μεγάλο αριθμό μεταναστών ενώ στη συνέχεια τους άφησε στη μοίρα τους, βυθισμένους στη λάσπη και την απελπισία.
Αποτέλεσμα της καταστροφικής πολιτικής ενός αδίστακτου Πρωθυπουργού είναι και οι Έλληνες πολίτες αλλά και οι μετανάστες που έφερε στη χώρα μας, να βρίσκονται εγκλωβισμένοι σε ένα μέλλον που όσο εκείνος είναι στην εξουσία, εξελίσσεται σε εφιάλτη.
Αντί έστω και τώρα να πει την αλήθεια στους μετανάστες, ότι δηλαδή η Ελλάδα δεν αποτελεί σημείο πρόσβασης για την κεντρική Ευρώπη και να φυλάξει επιτέλους τα σύνορα μας, εκείνος συνεχίζει την ίδια τακτική και κάθε μέρα η χώρα μας κατακλύζεται από χιλιάδες νέους απελπισμένους ανθρώπους.
Θέλει πολύ μυαλό να αντιληφθεί κανείς ότι αυτοί οι εξαπατημένοι άνθρωποι, που έχουν αφεθεί στη λάσπη και στο κρύο χωρίς καμία κρατική μέριμνα για τις συνθήκες διαβίωσης τους, είναι θέμα χρόνου να στραφούν στην εγκληματικότητα;
Η Ελλάδα του Τσίπρα μοιάζει με ένα καζάνι που βράζει. Πρέπει να φύγει, όσο υπάρχουν ακόμη ίσως κάποια περιθώρια.
