«Τα παλιά προγράμματα διάσωσης της Ελλάδας δεν πεθαίνουν ποτέ. Απλώς μετατρέπονται σε νέους, εξίσου κακούς διακανονισμούς που ενισχύουν τα λάθη του πρόσφατου παρελθόντος», γράφει η Wall Street Journal σε χθεσινό της δημοσίευμα με τίτλο «Η ελληνική συμφωνία που δεν θέλει κανείς».
Κάνοντας ειδική αναφορά στις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας που έλαβαν χώρα στην Αθήνα το σαββατοκύριακο και στα νέα, οδυνηρά μέτρα που ψηφίστηκαν από την κυβέρνηση, το άρθρο της αμερικανικής εφημερίδας επισημαίνει ότι ο Αλέξης Τσίπρας προσπαθεί να δείξει στους δανειστές ότι τηρεί τη συμφωνία του περασμένου Ιουλίου, σύμφωνα με την οποία η Ελλάδα πρέπει να παρουσιάσει πλεόνασμα 3,5% το 2018.
Ωστόσο, όπως υπογραμμίζει η Wall Street Journal, οι δανειστές είναι κάθε άλλο παρά ενωμένοι, με το ΔΝΤ να κρατά συγκρατημένη στάση αναφορικά με τη συμμετοχή του στο τρίτο πρόγραμμα βοήθειας, επαναλαμβάνοντας για πολλοστή φορά ότι και οι δύο πλευρές έχουν θέσει μη ρεαλιστικούς στόχους ανάπτυξης.
«Στο τελευταίο “επεισόδιο” της ακροσφαλούς διπλωματίας μεταξύ της Ελλάδας και των δανειστών, ο κ. Τσίπρας παρουσιάζει το ΔΝΤ ως τον “κακό” της υπόθεσης, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να κατηγορήσει το Ταμείο ότι καθυστερεί εσκεμμένα τη διαπραγμάτευση, για να τον αναγκάσει να υποχωρήσει», επισημαίνει το δημοσίευμα.
«Το Ταμείο δεν είναι με καμία πλευρά», υπογραμμίζει το δημοσίευμα, εξηγώντας ότι, ενώ ο κ. Τσίπρας το επικρίνει γιατί απαιτεί περισσότερες περικοπές δαπανών, οι Ευρωπαίοι δανειστές είναι δυσαρεστημένοι μαζί του με την επιμονή του να μειωθούν σημαντικά οι δημοσιονομικοί στόχοι του προγράμματος.
Το μυστήριο είναι γιατί ο κ. Τσίπρας, ο οποίος είχε διαξάγει εκστρατεία κατά της υπερβολικής λιτότητας, αρνείται να δεχθεί τη θέση του ΔΝΤ, αναφέρει η WSJ. «Η κυβέρνηση επιτίθεται στο Ταμείο, κατηγορώντας το ότι είναι υπερβολικά απαισιόδοξο για την τρέχουσα συμφωνία. Η Αθήνα προσποιείται ότι μπορεί να πετύχει τον δημοσιονομικό στόχο που προβλέπει η συμφωνία του περασμένου καλοκαιριού και επί προσπαθεί επι μήνες να βγάλει το ΔΝΤ εκτός προγράμματος. Ενας συνδυασμός ιδεολογικής εχθρότητας απέναντι στο ΔΝΤ και ενός ασύνετου παιχνιδιού στο εγχώριο κοινό του ΣΥΡΙΖΑ, οδήγησε τον πρωθυπουργό σε έναν ακόμη βαθιά εσφαλμένο υπολογισμό», τονίζει η Wall Street Journal.
Αν ο κ. Τσίπρας ήταν καλύτερος διαπραγματευτής, συνεχίζει το άρθρο, θα είχε καλωσορίσει τη μεταστροφή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου ως τον καλύτερο τρόπο για να εξασφαλίσει σημαντική ελάφρυνση χρέους από μία απρόθυμη ευρωζώνη.
Το Βερολίνο είναι ιδιαίτερα απρόθυμο απέναντι στην πιθανότητα περαιτέρω διαγραφής του ελληνικού χρέους, όμως χρειάζεται τη συμμετοχή του Ταμείου στο νέο πρόγραμμα, για λόγους αξιοπιστίας. Σε συμμαχία με το ΔΝΤ, ο Ελληνας ηγέτης μπορεί να είχε πείσει τη Γερμανίδα καγκελάριο, Ανγκελα Μέρκελ να κάνει υποχωρήσεις, συμπληρώνει ο αρθρογράφος της WSJ.
«Αντί για αυτό, η Ελλάδα βρίσκεται αντιμέτωπη με την προοπτική δέσμευσης σε περαιτέρω περικοπές, που κανένας δεν πιστεύει ότι έχουν νόημα οικονομικά και που για μία ακόμη φορά θα καθυστερήσουν μία λύση με διάρκεια, στην κρίση της χώρας», καταλήγει το δημοσίευμα.
Aποστολή
