Την ώρα που οι αρχές ερευνούν αν το καλάζνικοφ που αυτοκτόνησε ο Σπύρος Δραβίλας σχετίζεται με την άγρια δολοφονία του σωφρονιστικού υπαλλήλου στο Δομοκό, η «ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΠΟΛΙΤΟΦΥΛΑΚΗΣ ΛΑΪΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ» ανέλαβε την ευθύνη για την δολοφονική επίθεση.
Η οργάνωση ανέλαβε ξαφνικά την ευθύνη για την άγρια δολοφονία του αρχιφύλακα Σ. Καλλιάνη, ο οποίος είχε γαζωθεί με καλάζνικοφ έξω από το σπίτι του στις 21 Φεβρουαρίου του 2015.
Στο εκτενές κείμενό τους αναφέρονται με σκληρότατους χαρακτηρισμούς και αφήνουν αιχμές για τον βαρυποινίτη Βασίλη Στεφανάκο.
Αναλυτικά το κείμενο, που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα indymedia:
«Aρνούμαστε τον τρόπο ζωής που μας έχει επιβάλλει η αστική τάξη με την εκμετάλλευση, τη φτώχεια και την καταπίεση. αρνούμαστε να συνεχίσουμε να αποτελούμε το άλλοθι των αστυνομικών και αντιπρολεταριακών δομών του Κράτους. Σύντροφοι, η εις βάρος μας καταστολή συνοδεύει και τελειοποιεί το φασισμό των νόμων του κράτους. επιβεβαιώνει το γεγονός ότι η εξουσία καταπατεί τα δικαιώματα των πιο αδύναμων προλετάριων, ενώ ετοιμάζεται να καταπατήσει την ελευθερία ολόκληρου του προλεταριάτου. Εμείς δεν έχουμε επιλογή: ή θα εξεγερθούμε και θα αγωνιστούμε ή θα πεθάνουμε αργά στις φυλακές, τα γκέτο, τα ψυχιατρεία όπου μας εγκλείει η αστική κοινωνία και με τους τρόπους που η βία μας επιβάλλει.”
ΕΝΟΠΛΟΙ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΟΙ ΠΥΡΗΝΕΣ (NAP),Ιταλία 1975
Στις 21 Φεβρουαρίου 2015 ,στις 5 το απόγευμα , στην περιοχή Κούβελα Στυλίδας , ομάδα πολιτοφυλακής του λαϊκού κινήματος , εκτέλεσε έξω από το το σπίτι του τον Αρχιφύλακα των Φυλακών Τύπου Γ Δομοκού, Σ. Καλλιμάνη. Η εκτέλεση του Καλλιμάνη ήταν μια πράξη λαϊκής δικαιοσύνης. Ο Καλλιμάνης ήταν ένας εχθρός του λαού . ένας άθλιος βασανιστής του. Ένας πωρωμένος εξουσιαστής, που συνήθιζε να επιθεωρεί τις ακτίνες των φυλακών κρατώντας μια γκλίτσα. Σαν να ήταν οι κρατούμενοι τα πρόβατα του. Και εκείνος ο βοσκός τους. Έτσι αντιλαμβανόταν τη σχέση τους μαζί τους ο Καλλιμάνης. Με όρους γκλίτσας. Τέτοια ήταν η δικαιοδοσία και το αίσθημα υπεροχής που ένιωθε ότι είχε απέναντι τους. Στο διεστραμμένο του μυαλό, αυτός ήταν ο τσοπάνης και οι κρατούμενοι τα αρνάκια του!
Από που αντλούσε αυτην την αλαζονεία ο Καλλιμάνης; Ποιός θεσμός του έδινε τέτοια εξουσία, ζωής και θανάτου κυριολεκτικά, απέναντι σε άλλους ανθρώπους. Το κράτος, η δημοκρατία, η δικαιοσύνη; Το σκέτο ναι θα ήταν αόριστο και πολύ γενικό. Οφείλουμε να γίνουμε λίγο πιο σαφείς.Είναι η αστική δικαιοσύνη και η αστική νομιμότητα, το αστικό κράτος εν γένει που οπλίζει το χέρι του Καλλιμάνη και του κάθε βασανιστή σαν και του είδους του. Είναι το αστικό κράτος που προσφέρει συνειδητά στους λειτουργούς του τέτοια “δικαιώματα και ελευθερίες”. Γιατί γνωρίζει πολύ καλά ότι η αθλιότητα του καπιταλιστικού συστήματος που είναι ταγμένο να προασπίζει, μόνο με μέσα σαν κι αυτά διαφυλάσσεται αποτελεσματικά.
Ο λαός δεν μπορεί να περιμένει δικαιοσύνη από ένα δικαιικό σύστημα που έχει φτιαχτεί για να εξυπηρετεί τους καπιταλιστές. Αυτούς δηλαδή που ιδιοποιούνται, ληστεύοντας και σκοτώνοντας, τον πλούτο που παράγει η εργατική τάξη και η χώρα. Δεν μπορεί να υπάρξει δικαιοσύνη για τους εκμεταλλευόμενους και τους καταπιεσμένους από ένα σύστημα δικαίου και ηθικής που φτιάχτηκε από τους εκμεταλλευτές και τους καταπιεστές τους. Όπως οι δούλοι δεν είχαν θέση σε ένα σύστημα δικαίου που φτιάχτηκε από τους δουλοκτήτες, όπως οι ακτήμονες και οι κολίγοι δεν είχαν θέση σε ένα σύστημα δικαίου που κατασκεύασαν οι φεουδάρχες και οι τσιφλικάδες έτσι και η εργατική τάξη και ο λαός δεν μπορεί να περιμένει δικαιοσύνη από ένα σύστημα δικαίου που φτιάχτηκε για να εξυπηρετεί τα συμφέροντα των τραπεζιτών,των βιομηχάνων, των εφοπλιστών. των αστών.
Η αστική δικαιοσύνη είναι άδικη εκ φύσεως. Η πηγή του δικαίου της, η ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, είναι η πηγή της κοινωνικής αδικίας. Είναι αδύνατον να μεταρρυθμιστεί ουσιαστικά. Πρέπει μαζι με το σύνολο του αστικού κράτους να τσακιστεί, να συντριβεί.
Για αυτό και ο λαός δεν οφείλει ούτε να την σέβεται ούτε να την αναγνωρίζει, αλλά να την χλευάζει και να την πολεμά. Να αναλύει τoν ταξικό της χαρακτήρα και να αναδεικνύει τα αναρίθμητα εγκληματα που έχει διαπράξει στην αιματοβαμμένη ιστορία της. Και βέβαια να αποδίδει τη δική του δικαιοσύνη, τη λαϊκή δικαιοσύνη, επιστρέφοντας όταν μπορεί ενα ποσοστό βίας σε αυτούς που συστηματικά του την ασκούν. Τα αφεντικά, τους μπάτσους, τους δικαστές, τους φασίστες, τους ανθρωποφύλακες. Και ειδικότερα σε εκείνους, τους σεσημασμένους στη λαϊκή συνείδηση, που συνειδητά και κατ’ εξακολούθηση εγκληματούν σε βάρος του.
Όπως ήταν ο Καλλιμάνης. Όπως ήταν ο Μαράτος. Όπως ήταν ο Μάλλιος, ο Μπάμπαλης, ο Πέτρου. Οπως ήταν ο Θεοφανόπουλος, ο Ανδρουλιδάκης, ο Ταρασουλέας, ο Βενάρδος. Για να αναφέρουμε μερικούς μόνο από τους εχθρούς του λαού που το λαϊκό κίνημα και οι ένοπλες οργανώσεις του( 17Ν, ΕΛΑ, 1η ΜΑΗ, ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ,ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΗ ΠΑΛΗ) τιμώρησαν παραδειγματικά τις προηγούμενες δεκαετίες.
Aς εξετάσουμε όμως επιγραμματικά κάποιες από τις παραπάνω περιπτώσεις, πριν ασχοληθούμε ειδικά με αυτή του Καλλιμάνη.
Τι ήταν Μαράτος; Ένας δολοφόνος κρατουμένων. Ένας ψυχίατρος που έθεσε τις επιστημονικές του γνώσεις στην υπηρεσία της καταστολής. Ένας υπάνθρωπος που μετέτρεψε, ως διευθυντής του Ψυχιατρείου Κορυδαλλού (δεκαετία 80′) εκατοντάδες κρατούμενους σε πειραματόζωα . Ένας βασανιστής που οδήγούσε στο μαρτύριο του σταυρού και της καθήλωσης και τελικά στο θάνατο όσους διανοούνταν να αντισταθούν στις “θεραπευτικές” του μεθόδους.
Τι ήταν οι Μάλλιος,Μπάμπαλης; Δύο βασανιστές της χούντας. Δύο αδίστακτοι ασφαλίτες στα χέρια των οποίων μαρτύρησε κατά την περίοδο της δικτατορίας, ο ανθός του ελληνικού λαού, οι χιλιάδες πολιτικοί κρατούμενοι, αγωνιστές και αγωνίστριες του αντιδιδακτορικού κινήματος.
Tι ήταν ο Πέτρου; Ο επικεφαλής του νεότευκτου ( το 1980) αστυνομικού σώματος των ΜΑΤ. Στο ενεργητικό του είχε καταγράψει σωρεία εγκληματικών επιθέσεων εναντίον του λαϊκού κινήματος που είχαν αφήσει πίσω τους νεκρούς και τραυματίες.
Τί ήταν οι Θεοφανόπουλος, Ταρασουλέας; Δύο φασιστοειδή, ανώτεροι δικαστικοί, βασιλικοί επίτροποι στα νίατα τους. Την ίδια ώρα που έκλειναν τα μάτια μπροστά στα αναρίθμητα σκάνδαλα της αστικής τάξης και του πολιτικού της προσωπικού, έστελναν με σαδιστική ευκολία στα- εν πλήρει γνώσει τους άντρα βασανισμού- κάτεργα της Κέρκυρας, της Λάρισας, της Πάτρας, του Επταπυργίου, του Κορυδαλλού εκατοντάδες λαϊκούς ανθρώπους που η αδυσώπητη πραγματικότητα του καπιταλισμού είχε οδηγήσει στον αποκλεισμό, την περιθωριοποίηση και την παραβατικότητα.
Όλα αυτά τα καθάρματα κρατούσαν καίριες θέσεις στο μηχανισμό καταστολής του αστικού κράτους. Αν εξαιρέσεις, τους Μάλλιο, Μπάμπαλη που για λόγους τακτικής το καραμανλικό καθεστώς είχε απαλλάξει από τα καθήκοντα τους -χωρίς βέβαια ποτέ να τιμωρήσει- οι υπόλοιποι κατά τη χρονική στιγμή της εκτέλεσης τους περιβάλλονταν με την πλήρη εμπιστοσύνη του συστήματος που υπηρετούσαν. Τα έργα τους, πολύ γνωστά στους κόλπους των υπηρεσιών τους -ήταν κοινή πρακτική αλλωστε- ήταν αποδεκτά. Έχαιραν εκτίμησης. Θεωρούνταν αναγκαία και επιβεβλημένα. Η αστική δημοκρατία των δύο πρώτων μεταπολιτευτικών δεκαετιών ήταν ακόμα πολύ μικρή για να ζήσει χωρίς τα κληροδοτήματα που της άφησε το ένδοξο παρελθόν της. Το εμφυλιακό και μετεμφυλιακό καθεστώς, η αμερικανοκρατία, το κράτος της δεξιάς, η χούντα. Η νέα φάση καπιταλιστικής ανάπτυξης στην οποία εισερχόταν με όχημα την αστική δημοκρατία η χώρα μετά το 1974,δεν θα μπορούσε να εδραιωθεί χωρίς την κτηνώδη βία των μηχανισμών κρατικής καταστολής απέναντι στον εχθρό λαό. Το αυτόνομο εργατικό-απεργιακό κίνημα της περιόδου 75-81, το αναρχικό κίνημα της επόμενης δεκαετίας, το κίνημα ενάντια στις φυλακές, οδοφράγματα δίπλα σε άλλα στις συνεχείς αναδιαρθρώσεις που επέβαλλε το κεφάλαιο προς όφελος του, έπρεπε να παταχθούν αμείλικτα και αδυσώπητα. Από τους μηχανισμούς καταστολής του αστικού κράτους.Από τους μπάτσους, τους δικαστές, τους ανθρωποφύλακες. Από τον Μαράτο, τον Πέτρου, τον Ταρασουλέα, τον Θεοφανόπουλο και τόσους άλλους -αναρίθμητα πολλούς- που πλαισίωσαν με τον ίδιο ζήλο το σκληρό πυρήνα του συμπλέγματος αστυνομία,δικαιοσύνη, φυλακές εκείνης της περιόδου.
Αν κάτι πρέπει να προβληματίζει το λαϊκό κίνημα δεν είναι το πολιτικά σκόπιμο ή μη τέτοιων επιθέσεων, αλλά το γεγονός ότι αυτές ήταν λίγες, δυσανάλογα λίγες απέναντι στον αριθμό αυτών που δεχόταν ο λαός και το ίδιο. Για το ότι το ποσοστό της βίας που επέστρεφε στους διώκτες του ήταν πολύ μικρό για να τους αναχαιτίσει. Πρακτικά, η σκληρή αυτή πραγματικότητα, για το χώρο των φυλακών, σήμαινε αδράνεια απέναντι στα φρικτά εγκλήματα που διαπράτονταν εκεί. Σήμαινε αδράνεια μπροστά στα κατ’ εξακολούθηση εγκλήματα της – στελεχωμένης ως επί των πλείστον απο απόστρατους βασανιστές της χούντας- σωφρονιστικής υπηρεσίας . σήμαινε τη σιωπή για τις καθηλώσεις, τα ηλεκτροσόκ, τις δολοφονίες στα κάτεργα της Κέρκυρας, του Κορυδαλλού, της Πάτρας, του Επταπυργίου, της Λάρισας…
Σήμαινε τελικά το σκύψιμο του κεφαλιού μπροστά στην κτηνώδη κρατική βία. Γιατί τι άλλο από αδράνεια εμφανίζει ένα κίνημα που θέλει να λέγεται λαϊκό και το οποίο δεν μπορεί να απαντήσει στοιχειωδώς στα εγκλήματα που διαπράττονται σε βάρος του λαού ; Όπως επιβεβαιώνει η ιστορία, η ατιμωρησία των κατ’ επάγγελμα εχθρών του λαού μόνο αρνητικούς συσχετισμούς για το λαό και την εργατική τάξη παράγει. στην αποθράσυνση των εγκληματιών συμβάλλει και την βαθιά ατιμωτική πεποίθηση ότι τελικά τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει προωθεί.
Ας επιστρέψουμε όμως στον Καλλιμάνη. Ποιός ήταν ο Καλλιμάνης; Ποιά εγκλήματα σε βάρος των κρατουμένων τον βάραιναν εκτός από το να το παίζει γιδοβοσκός και να πουλάει καουμποϊλίκι εκ του ασφαλούς; Τι αναγνώρισε στο πρόσωπο του το λαϊκό κίνημα και αποφάσισε την εκτέλεση του;
1/4 αιώνα μετά την εκτέλεση Μαράτου, το λαϊκό κίνημα αναγνωρίζει και τιμωρεί στο πρόσωπο του Καλλιμάνη 25 χρόνια κρατικής βίας μέσα στις φυλακές. Απονέμει δικαιοσύνη και εκδικείται για εκατοντάδες δολοφονημένους και χιλιάδες σακατεμένους κρατούμενους- γιατί σε τέτοια επίπεδα ανέρχεται ο αριθμός των νεκρών και σακατεμένων κρατουμένων από το ξύλο, τα βασανιστήρια, την πρέζα, την πλημμελή ιατρική περίθαλψη, τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης γενικά. Σύμφωνα με έρευνες που έχουν δει το φως της δημοσιότητας, τη δεκαετία 1981-1990 191 κρατούμενοι έχασαν τη ζωή τους και την επόμενη 306. Από το 1980 έως το 2005 έχασαν τη ζωή τους συνολικά 730 κρατούμενοι. Ενώ από το 1980 έως το 2000 υπήρξαν 562 θάνατοι εκ των οποίων οι 102 αυτοκτονίες, με τις περισσότερες να σημειώνονται την δεκετία 90 όπου ο αριθμός ήταν 25 φορές μεγαλύτερος από τις αυτοκτονίες στο γενικό πληθυσμό για τα περισσότερα χρόνια. Με βάση τα παραπάνω μακάβρια στατιστικά τίθεται ένα ερώτημα: σε πόσες και ποιές από τις εκατοντάδες, τις χιλιάδες φτωχές και λαϊκές οικογένειες άξιζε να παραλάβουν νεκρά τα παιδιά, τα αδέρφια, τις κόρες, τις μάνες και τους πατεράδες τους;
Ο Καλλιμάνης άνηκε στο σκληρό πυρήνα της σωφρονιστικής ιεραρχίας. Τα τελευταία χρόνια θα έλεγε κανείς μάλιστα ότι είχε εξελιχθεί στο νο 2 της πίσω από το αδιαφιλονίκητο νο 1, τον κουμπάρο και επιστήθιο φίλο του, τον ιστορικό ηγέτη της σωφρονιστικής μαφίας Αντώνη Αραβαντινό. Η σχέση του με τον τελευταίο θα σταθεί καθοριστική για την υπηρεσιακή του ανέλιξη. Ο Καλλιμάνης χαρακτηριστικό ρόπαλο τα πρώτα χρόνια της θητείας του στις φυλακές Κορυδαλλού, με ενεργό συμμετοχή σε δεκάδες ξυλοδαρμούς και εκατοντάδες εξευτελισμούς κρατουμένων, γρήγορα βλέπει τον κατασταλτικό του ζήλο να επιβραβευέται. Το έμπειρο μάτι του Αραβαντινού δεν θα αργήσει να διακρίνει τα προσόντα του. Ο Καλλιμάνης είναι βίαιος, θρασσύς, διεφθαρμένος, με ελάχιστες ηθικές αναστολές , έτοιμος κυριολεκτικά για όλα. Συγκεντρώνει δηλαδή όλα τα στοιχεία για να πάει μπροστά. Για να ανέλθει στα σκαλοπάτια της σωφρονιστικής ιεραρχίας. Για να γίνει Υπαρχιφύλακας και από τη θέση αυτή να μπει πλέον στα μεγάλα κόλπά. Στα μεγάλα κουμάντα. Στη διοίκηση των φυλακών και στο σκληρό πυρήνα της σωφρονιστικής μαφίας. Από επιτελική θέση δεν θα εκτελεί πλέον αλλά θα οργανώνει και θα εποπτεύει την πολιτική του αστικού κράτους μέσα στις φυλακές. Μια πολιτική το περιεχόμενο της οποίας συμπυκνώνεται στην αρχή της “επιβολής της τάξης με κάθε μέσο” δεν επιδέχεται ασφαλώς πολλών (παρε)ερμηνειών. Στο εκρηκτικό περιβάλλον των φυλακών, όπου το διαρκές βασανιστήριο του εγκλεισμού συναντά την στα όρια εξαθλίωσης φτώχεια άλλο μέσο για την εμπέδωση του νόμου και της τάξης από την καταστολή και τη βία δεν υπάρχει. Είναι τέτοια η αδικία που αναβλύζει από “τον ναό της δικαιοσύνης” όπως προκλητικά αποκαλούν οι δικαστές την φυλακή, που οποιοδήποτε άλλο μέσο απόσπασης συναινέσων πέρα από τη βία και την καταστολή καθίσταται πρακτικά ατελέσφορο.
Η φυλακή δεν μπορεί να ελεγχθεί δίχως βία και καταστολή . Δίχως ξυλοδαρμούς και πρέζα. Δίχως βασανιστήρια και δολοφονίες. Μόνο με την ωμή καταστολή μπορεί να καταπολεμηθεί το ανθρώπινο πάθος για ελευθερία που κατοικεί, άλλοτε σε ύπνωση και άλλοτε σε διέγερση, στα κελιά. Εκείνο το πάθος που κατέθεσαν άφθονο είτε δρώντας μαζικά είτε ατομικά, οι εκατοντάδες, οι χιλιάδες αγωνιστές κρατούμενοι , στις μικρές και μεγάλες εξεγέρσεις που πραγματοποίησαν μέσα στις φυλακές τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες. Το πάθος του Κεχαϊδη,του Γαγλία,του Βερνάρδου, του Πετρόπουλου, του Σκανδάλη, του Τεμπερεκίδη, του Παπαδόπουλου, του Πάλλη. Εκείνο το πάθος που κατέκαψε τα κάτεργα της Κέρκυρας, του Κορυδαλλού, του Επταπυργίου, της Πάτρας, της Λάρισας, των Τρικάλων, της Αλικαρνασσού, του Μαλανδρίνου…
Η αποσιώπηση εξασφαλίζει τη συγκάλυψη και η συγκάλυψη την ατιμωρησία: για να μείνει ατιμώρητο το καθημερινό έγκλημα που συντελείται στις φυλακές χρειάζεται να παραμείνει κρυφό. Και την αποσιώπηση αυτή μόνο ένα ευρύ δίκτυο δημόσιων σχέσεων εντός και εκτός φυλακής μπορεί να εγγυηθεί. μόνο με τη συνδυασμένη δράση μια ευρείας γκάμας χαρακτήρων, η οποία περιλαμβάνει από ανώτερο αστυνομικό και δικαστικό προσωπικό, πολιτικούς και δημοσιογράφους έως επιχειρηματίες της νύχτας, μαφιόζικα κυκλώματα και μπράβους, μπορεί να μένει στεγανός ο “εκτός των τειχών λαός” από τον ανείπωτο ανθρώπινο πόνο που πλημμυρίζει τα κάτεργα. Αναγκαία προϋπόθεση, αν μη τι άλλο, ώστε η σωφρονιστική κρεατομηχανή να συνεχίζει απρόσκοπτα το έγκλημα της σε βάρος του έγκλειστου πολυεθνικού προλεταριάτου -γιατί προλετάριοι, βασανισμένοι προλετάριοι είναι στην πλειοψηφία τους, οι άνθρωποι που στοιβάζονται στις φυλακές. Απλοί άνθρωποι του λαού, φτωχοί, μεροκαματάρηδες, άνεργοι, άρρωστοι, απόκληροι,μετανάστες, ένα εργατικό δυναμικό πεταμένο από την παραγωγική διαδικασία, ένα εργατικό δυναμικό που κηρύσσεται παράνομο και εξοντώνεται στα κελιά της δημοκρατίας. Σε αυτό το επίπεδο, των δημόσιων σχέσεων, ο Καλλιμάνης θα αναδειχθεί σε αυθεντία. Είχε άλλωστε θητεύσει και στην κατάλληλη “σχολή”. Οι δημόσιες σχέσεις ήταν πάντα το δυνατό χαρτί του Αραβαντινού και της κλίκας του μέσα στις φυλακές. Πάνω σε αυτές εξασφάλιζαν τα νώτα τους. Πάνω σε αυτές έστηναν τις μπίζνες τους, που είχαν μετατρέψει τις φυλακές σε κερδοφόρες επιχειρήσεις και εξέχοντα μέλη της σωφρονιστικής μαφίας σε εκατομμυριούχους.Πάνω σε αυτές εδραίωναν την κυριαρχία τους. Και τελικά χάρη σε αυτές, έφερναν σε πέρας το έργο που τους ανάθεταν οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι. Οι πολιτικοί διαχειριστές του αστικού κράτους.Το υπουργείο Δικαιοσύνης και η κυβέρνηση.
Δουλεύοντας σκληρά και κυρίως αξιοποιώντας τις διασύνδέσεις και τον αέρα που του προσέφερε η ενεργός του συμμετοχή στο κύκλωμα Αραβαντινού, ο Καλλιμάνης ανεβαίνει γοργά στην σωφρονιστική ιεραρχία. Συνδέεται πλέον πολύ στενά με το μεγάλο αφεντικό. Η κουμπαριά τους επισφραγίζει τη σχέση τους. Ο Καλλιμάνης γίνεται πλέον το δεξι του χέρι. Γίνεται ο υπαρχηγός. Από τη θέση του δεν χρειάζεται πια να βάφει ο ίδιος τα χέρια του με αίμα. Τώρα πια είναι αυτός που που κατευθύνει, που καθοδηγεί, που διοικεί. Άλλωστε ο κυρ Αντώνης ο κουμπάρος του είχει μπει εδώ και χρόνια, όπως δήλωνε ο ίδιος, σε διαδικασία συνταξιοδότησης. ” Έχω μεγαλώσει πια, δεν μπορώ να είμαι τόσο αποδοτικός όπως παλιά. Μόνο η αγάπη μου για τη δουλειά με κρατάει στη φυλακή” ήταν η μόνιμη επωδός του στους τσάτσους που τον περιβάλλουν και στις τηλεοπτικές εκπομπές που τον καλούν ως ειδικό περί του “σωφρονισμού”. Υπό αυτές τις συνθήκες η διαδοχή του Αραβαντινού φάνταζε προδιαγεγραμμένη. Η προαγωγή του Καλλιμάνη σε Αρχιφύλακα των φυλακών τύπου Γ Δομοκού επιβεβαίωσε αυτό που φημολογούνταν τον τελευταίο καιρο ανοιχτά: ο Καλλιμάνης παίρνει το τιμόνι των φυλακών. Ως πρώτος Αρχιφύλακας των Φυλακών τύπου Γ εγκαινιάζει τις νέες ειδικές συνθήκες κράτησης και το κατασταλτικό καθεστώς που τις συνοδευει. Μετά από ευδόκιμη θητεία 17 ετών ο Καλλιμάνης μετατρέπεται στη βασική κατασταλτική αιχμή του αστικού κράτους μέσα στις φυλακές.
Σε μια από τις πιο κρίσιμες για την άρχουσα τάξη περίοδο, σε μια περίοδο που παράγει νομοτελειακά συγκρούσεις, εξεγέρσεις και ένοπλο αγώνα, ο Καλλιμάνης καλείται να αντιμετωπίσει,υπερθωρακισμένος με τις νέες εξουσίες που του έδινε ο πρόσφατα ψηφισμένος νόμος για τις φυλακές τύπου Γ, τους πολιτικούς και αγωνιστές κοινωνικούς κρατούμενους. Όσους δηλαδή βρίσκονται στη φυλακή εξαιτίας της επαναστατικής πολιτικής τους δράσης και όσων η συμπεριφορά δεν συνάδει με αυτή του προβάτου, όπως θα ήθελε ο Καλλιμάνης, αλλά με αυτή του εξεγερμένου ανθρώπου.
Αναμφίβολα ο Καλλιμάνης σύγκεντρωνε πολλά από τα προσόντα που απαιτούνταν για μια τέτοια θέση. Ήταν έμπειρος, βίαιος , καλά δικτυωμένος με πανίσχυρες άκρες εντός και εκτός φυλακής. Και είχε πάντα, βέβαια, τον Αραβαντινό δίπλα του . Οι κολλεγιές μερίδας πολιτικών κρατουμένων με γνωστά μαφιόζικα κυκλώματα με τα οποία εκείνος συνεργαζόταν αγαστά για χρόνια, του πρόσθεταν επιπλέον πόντους στην κούρσα της διαδοχής. Στα μάτια των πολιτικών του προϊστάμενων, ο Καλλιμάνης θα φανεί ως ο ιδανικός για να σπάσει, επιτέλους, ο πάγος ανάμεσα στην υπηρεσία και τους πολιτικούς κρατούμενους. Για να επέλθει έτσι η πολυπόθητη τάξη ανέξοδα, χωρίς εντάσεις και διαπληκτισμούς.
Όχι δεν υποτιμούσαν οι πολιτικοί προϊστάμενοι του Καλλιμάνη το ειδικό βάρος των πολιτικών κρατουμένων ούτε τη δυναμική που μπορούσε να αναπτύξει το κίνημα αλληλεγγύης. Είχαν άλλωστε πικρή ιστορική εμπειρία. Η ελεγχόμενη επικοινωνία και συναλλαγή, όμως, αποτελούσε την πρώτη επιλογή της πολιτικής τους . Ακόμα και υποχωρήσεις σε κάποια επιμέρους ζητήματα του νέου νόμου, ήταν έτοιμοι σιωπηρά να αποδεχθούν, καταπώς διοχέτευαν τα παπαγαλάκια τους εντός και εκτός φυλακής, προκειμένου να αποτραπούν οι εντάσεις. Στην περίπτωση βέβαια που η οδός της πειθούς και της διαπραγμάτευσης απέβαινε άκαρπη,η οδός της ράβδου περέμενε πάντα σε ισχύ. O Καλλιμάνης και η κλίκα του ήταν έτοιμοι για όλα. Δεν θα δίσταζαν να εφαρμόσουν τη νέα νομοθεσία με κάθε μέσο. Ακόμα και αν αυτό σήμαινε ότι θα έπρεπε να αντιπαρατεθούν( ακόμα και βίαια) με τους πολιτικούς και τους αγωνιστές κοινωνικούς κρατούμενους. Ο Καλλιμάνης ήταν αποφασισμένος. Οι πολιτικοί και αγωνιστές κοινωνικοί κρατούμενοι, αν δεν πείθονταν με το καλό, θα πειθαρχούσαν με το ζόρικο. Με τον τρόπο δηλαδη με τον οποίο ο Καλλιμάνης έφτιαξε το όνομα του τα πρώτα χρόνια της θητείας του. Με τις μαγκιές, τους τσαμπουκάδες, το ξύλο. Άλλωστε, το μύνημα που τους εξέπεμπαν οι πολιτικοί του προιστάμενοι την τελευταία πενταετία ήταν σαφές. Για τον χώρο των φυλακών η εφαρμογή της μνημονιακής πολιτικής σήμαινε “τσακισμα κάθε απόπειρας αντίστασης εν τη γεννέσει της”. Ασφαλώς ο διάλογος, η επικοινωνία και η η συνδιαλλαγή παρέμεναν πρώτη επιλογή , στο βαθμό ωστόσο που κάτι τέτοιο δεν επιτυγχάνεται η άμεση καταστολή οφείλει να αναλάβει δράση. Το νέο και πλήρως προσαρμοσμένο στις κατασταλτικές ανάγκες της μνημονιακής περιόδου, νομοθετικό πλαίσιο για τις φυλακές τύπου Γ, έπρεπε πάση θυσία να εφαρμοστεί. Για τον Καλλιμάνη και συνολικά για τον σκληρό πυρήνα της κρατικής καταστολής η πρόκληση ήταν μπροστά. Έπρεπε να φανούν αντάξιοι της αποστολής που τους ανέθεταν τα αφεντικά τους. Ο ταξικός μας εχθρός. Το κράτος, το κεφάλαιο , ο ιμπεριαλισμός. Γιατι αυτό ήταν στην πραγματικότητα ο Καλλιμάνης: ένα πιστό και συνειδητό σκυλί του ταξικού εχθρού. Ένα πιστό και συνειδητό σκυλί στην υπηρεσία της εκάστοτε πολιτικής μαφίας που διαχειρίζεται τις τύχες του αστικού κράτους. Ένα άγριο μαντρόσκυλο της αστικής τάξης. Με μία λέξη, ένας εχθρός του λαού και της εργατικής τάξης, ένας πορωμένος υπερασπιστής της αστικής τυρρανίας. Ένας σύγχρονος ταγματασφαλίτης, ένας δωσίλογος.
Ο Καλλιμάνης είναι ο ταγματασφαλίτης της κατοχής, ο ΜΑΥς του εμφυλίου, ο εκοφίτης του κράτους της ΕΡΕ, ο βασανιστής επί χούντας, ο βασανιστής επί αστικής δημοκρατίας. Είναι η χαρακτηριστική φιγούρα κρατικού οργάνου που ανεξαρτήτως συνθηκών (ξενη κατοχή, χούντα,αστική δημοκρατία) υπερασπίζει συνειδητά και με πάθος το ένα και το αυτό: την υποδούλωση της εργατικής τάξης και της χώρας στην ελληνική αστική τάξη και τον ιμπεριαλισμό.
Ο Καλλιμάνης ήταν ενα μαντρόσκυλο που δάγκωνε πολύ. Είχε ξεσκίσει ήδη πάρα πολλούς. Ήθελε όμως να δαγκώσει ακόμα παραπάνω. Αυτό αλλωστε πρόσταζαν τα αφεντικά του. Και ο ίδιος είχε πιστέψει ότι μπορούσε . Να μπήξει ακόμα πιο βαθιά το μαχαίρι του ταξικού εχθρού στο σώμα των αγωνιστών του λαϊκού κινήματος πολιτικών κρατουμένων και του έγκλειστου πολυεθνικού προλεταριάτου. Τελικά δεν τα κατάφερε. Ομάδα πολιτοφυλακής του λαϊκού κινήματος τον εξόντωσε. Αποδίδοντας δικαιοσύνη. Τη δικαιοσύνη του λαού. Τη δικαιοσύνη που απέδιδαν oι πολιτικοί και ταξικοί μας πρόγονοι: η κλεφτουριά των ελληνικών βουνών, ο λαϊκός στρατός και οι οργανώσεις του το 41-49, οι αντάρτικες ομάδες του λαϊκού κινήματος στην δικτατορία και την μεταπολίτευση.
Αφιερώνουμε την επίθεση σε όσους αφήσανε την τελευταία τους πνοή σε κάποιο κάτεργο. Σε όσους βασανίστηκαν στα πειθαρχεία των φυλακών, σε όσους βρήκαν το κουράγιο να ξανανεβούν στις ταράτσες, σε όσους διατήρησαν την ανθρωπιά και την αγωνιστικότητα τους, στους απεργούς πείνας που μας σφίγγουν τις γροθιές τους από κάποιο νοσοκομείο. Σε όσους συνεχίζουν να αγωνίζονται…
Απευθύνουμε, ακόμα, θερμό επαναστατικό χαιρετισμό στους αγωνιστές του λαϊκού κινήματος, πολιτικούς κρατούμενους. Σάρκα από τη σάρκα του λαού και της εργατικής τάξης, οι πολιτικοί κρατούμενοι είναι οι πρωτομάχοι του λαϊκού αγώνα. Είναι αυτοί που πληρώνουν με τα αίμα και την ελευθερία τους την στράτευση τους στην υπόθεση του λαού και της επανάστασης. Είναι αυτοί που μέσα από τα τείχη των φυλακών κρατάνε ψηλά τη σημαία της πάλης για μια άλλη κοινωνία.
Ο πολυήμερος αγώνας που δώσανε το προηγούμενο διάστημα απέδειξε για μία ακόμη φορά το υψηλό επίπεδο συνείδησης και στράτευσης που διαθέτουν. Απέδειξε το ασίγαστο πάθος τους για αγώνα και ελευθερία.
Μην αφήνοντας τη νέα πολιτική διαχείριση να κωλυσιεργήσει σε βάρος τους, με τις γνωστές δημιουργικές της ασάφειες, οι πολιτικοί κρατούμενοι παρεμβαίνουν δυναμικά στο καινοφανές πολιτικό σκηνικό που διαμορφώνεται. Μετατρέποντας (κάποιοι από αυτούς για μία ακόμη φορά) τα κορμιά τους σε οδόφραγμα, σηκώνουν στις πλάτες τους την εν υπνώσει- εν μέσω συριζαιικής ραστώνης- ταξική σύγκρουση της περιόδου. Άνοίγουν μέτωπο με μια βασική στρατηγική της άρχουσας τάξης και του ιμπεριαλισμού: με αυτήν, βασικά, που έχει να κάνει με τη θωράκιση του μνημονιακού καθεστώτος έκτακτης ανάγκης από τον εχθρό λαό. Αντιπαρατιθέμενοι με κάποιες από τις αιχμές αυτής της θωράκισης, όπως ηταν οι αντιτρομοκρατικοί νόμοι, το νομοθετικό πλαίσιο για τις φυλακές τύπου Γ, ο κουκουλονόμος, η ανεξέλεγκτη χρήση DNA, η παράταση της κράτησης του Σ.Ξηρού και η ποινικοποίηση των συγγενικών σχέσεων στην υπόθεση της ΣΠΦ, οι πολιτικοί κρατούμενοι και το κίνημα αλληλεγγύης διεξήγαγαν αντικειμενικά έναν αγώνα λαϊκό-ταξικό. Έναν αγώνα που αφορά το λαό και την εργατική τάξη συνολικά. Και αυτό γιατί ο αγώνας των πολιτικών κρατουμένων ως αναπόσπαστο μέρος του συνολικού λαϊκού δημοκρατικού αγώνα για τα δικαιώματα και τις ελευθερίες της εποχής μας , έθεσε στο επίκεντρο της αντιπαράθεσης τον πυρήνα της αστικής και ιμπεριαλιστικής πολιτικής. Τον πυρήνα από όπου εκπορεύεται η σύγχρονη στρατιωτικοποιημένη καταστολή. Την ταξική εκμετάλλευση και την ιμπεριαλιστική ληστεία, στην εποχή της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης και του (ξανα)μοιράσματος των αγορών και των σφαιρών επιρροής.
Οι πολιτικοί κρατούμενοι και το λαϊκό κίνημα βγαίνουν από αυτόν τον αγώνα ενισχυμένοι. Τακτικά, γιατί κατάφεραν να διεμβολίσουν την κυρίαρχη πολιτική. Η κατάργηση των Φυλακών τύπου Γ και των περισσότερων διατάξεων του κουκουλονόμου, η ελευθερία -με περιοριστικούς όρους- που δικαιούται πλέον ο Σ.Ξηρός, η αποφυλάκιση των συγγενικών προσώπων μελών της ΣΠΦ, η διασφάλιση -έστω κάποιων πολύ σχετικών- εγγυήσεων σχετικά με τη λήψη του DNA συνιστούν αναμφίβολα, μια μικρή οσο και διακριτή, υποχώρηση του ταξικού εχθρού. Αν μάλιστα συνυπολογίσουμε στα παραπάνω και την ικανοποίηση κάποιων πάγιων αιτημάτων των κρατουμένων που περιλαμβάνει ο νέος νόμος του υπουργείου Δικαιοσύνης (μερική κατάργηση φυλακών ανηλίκων, απόλυση εκατοντάδων κρατουμένων που έχουν συμπληρώσει ένα μίνιμουμ ποινής, κ.α.) θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για την πρώτη -σε τέτοιο επίπεδο – νίκη του λαϊκού κινήματος την τελευταία μνημονιακή πενταετία. Η σχετική έστω αναδίπλωση του ταξικού εχθρού, στο τόσο ευαίθητο για αυτόν πεδίο της “αντιτρομοκρατίας” και της ποινικής καταστολής, επιβεβαίωνει ότι με αποφασιστικότητα και ψυχή, οι αγώνες μπορούν να διασπούν τις γραμμές του αντιπάλου και να γίνονται αποτελεσματικοί.
Σε μια συγκυρία δε, σαν την τωρινή, όπου τη διαχείριση του αστικού κράτους ασκεί σε σύμπραξη με την ακροδεξιούς των ΑΝΕΛ, ένα κόμμα που αναφέρεται στην αριστερά, ο ΣΥΡΙΖΑ, τέτοιοι αγώνες, έχουν πέραν της τακτικής, μεταξύ άλλων και μια σημασία στρατηγική. Μια σημασία παραδειγματική. Υπό την έννοια ότι δείχνουν, στην τωρινή στιγμή ταξικής πάλης, το μοναδικό δρόμο αγώνα που οι λαϊκές μάζες μπορούν να διαβούν. Αυτόν της άμεσης ανυποχώρητης αντιπαράθεσης. Με τον ταξικό εχθρό συνολικά. Με το αστικό κράτος, την αστική τάξη, τον ιμπεριαλισμό. Και ως εκ τούτου και με την εκάστοτε κυβέρνηση που άρχει στο όνομα της αστικής τάξης και του ιμπεριαλισμού. Όπως είναι, αν και με διαφορετικούς όρους (τους οποίους βέβαια οφείλουμε να εντοπίζουμε) από την κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Μια κυβέρνηση αστικής διαχείρισης, μια κυβέρνηση στην υπηρεσία του ντόπιου κεφαλαίου και των διεθνών εξαρτήσεων του. Μια κυβέρνηση την οποία ο λαός θα βρίσκει διαρκώς απέναντι του όταν οι αγωνιστικές του διεκδίκησεις ξεπερνούν τα αστικά εσκαμμένα. Και θα την βρίσκει, οπως η εξέλιξη της πρόσφατης απεργίας πείνας έδειξε, με όρους ανάλογους με αυτούς που έβρισκε τις προκατόχους της. Δηλαδή με τον αυταρχισμό και την καταστολή. Με τον κιτρινισμό και την συκοφαντία. Με τα ΜΑΤ, την ομάδα ΔΕΛΤΑ, την αντιτρομοκρατική.
Ασφαλώς δεν παραγνωρίζουμε, ούτε προσπερνάμε τις αστοχίες και τις ανεπάρκειες που παρατηρήθηκαν κατά τη διάρκεια της μάχης που δόθηκε. Παθογένειες που ταλανίζουν το λαϊκό κίνημα δεκαετίες, εμφανίστηκαν το δίχως άλλο οξυμένες, εντός μιας νέας και εν πολλοίς αδιευκρίνιστης πολιτικής συνθήκης, όπως ήταν αυτή που εγκαινίαζε η επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ στις πρόσφατες εκλογές. Δηλωτική της πολιτικής ουράς που ακολούθησε έναντι του ευρωρεβιζιονισμού σημαντική μερίδα του κινήματος, η απουσία μιας ενιαιομετωπικής στρατηγικής απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ και την πολιτική του, είχε σαν συνέπεια το επικίνδυνο και καθηλωτικό τρίπτυχο: αναμονή,ανοχή, υποταγή, που καλλιεργούσε συστηματικά η κυβέρνηση, να διασπά τις γραμμές μας και να τις απομαζικοποιεί. Στο αποδυναμωμένο και εμφανώς συγχυσμένο κινηματικό περιβάλλον του Μάρτη του 2015, φαινόμενα μικροαστικής σήψης και παρακμής- μονίμως ευδοκιμούντα στο σώμα του κινήματος άλλωστε- όπως ο ατομικισμός, η βουλησιαρχία, ο αντικοινωνισμός , όπως ο ηγεμονισμός ,ο παραγοντισμός, ο παρεϊσμός, βρήκαν έδαφος να αναπτυχθούν. Αλλοιώνοντας κάποιες φορές τον ίδιο το χαρακτήρα της λαϊκής-ταξικής πάλης και το ήθος που επιβάλλεται να απορρέει από αυτήν.
Παρόλα αυτά, η αναγκαία συλλογική αυτοκριτική για τις ελλείψεις που εμφανίσαμε ως κίνημα στον πρόσφατο αγώνα, σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να μετατραπεί σε μια ακατασχετη λαθολογία, σε μια καθηλωτική εσωστρέφεια. Οι ζώσες δυνάμεις του κινήματος, όσες δηλαδή ζουν και αναπνέουν για το λαϊκό αγώνα και την ταξική πάλη, οι δυνάμεις εκείνες που σήκωσαν το πολιτικό βάρος της απεργίας πείνας οδηγώντας την μέχρι το τέλος και τη νίκη, μπορούν και πρέπει να προχωρήσουν.
Οι προκλήσεις είναι άλλωστε μεγάλες και είναι μπροστά! Ο “έντιμος συμβιβασμός” που επίκειται στο πολύ κοντινό μέλλον, ανάμεσα σε κυβέρνηση και δανειστές οδηγεί σε ντοπιαστική συμφωνία-πλήρη υποταγή στους ιμπεριαλιστές δανειστές ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ- και σε νέο βάρβαρο αντιλαϊκό μνημόνιο.
Η χρονική περίοδος που ανοίγεται μπροστα μας είναι κρίσιμη: από το πώς θα παρέμβουμε στις επερχόμενες εξελίξεις, κρίνεται(για ακόμη μία φορα) η δυνατότητα θεμελίωσης μιας σύγχρονης επαναστατικής στρατηγικής. Η ευκαιρία είναι στα χέρια μας σύντροφοι. Εμπρός να την αρπάξουμε!
Υ.Γ. Συλλυπητήρια σε όσους για μια ακόμη φορά δώσανε τα διαπιστευτήρια τους στη σωφρονιστική μαφία, στέλνοντας στεφάνια στην κηδεία του ανθρωποφύλακα-βασανιστή Καλλιμάνη. Είναι άλλωστε γνωστό: η διατήρηση της ηγεμονίας και των μεγαλοπρονομίων “εντός των τειχών” μόνο με την καθημερινή συνεργασία με το βαθύ πυρήνα της σωφρονιστικής μαφίας εξασφαλίζεται.
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΠΟΛΙΤΟΦΥΛΑΚΗΣ
ΛΑΪΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ
