«Θέλω να είμαι ελεύθερη, να μπορώ να τρώω, να μπορώ να πίνω νερό, να εργάζομαι, να ζω φυσιολογικά χωρίς να είμαι βάρος σε κανέναν». Είναι τα λόγια μιας νέας γυναίκας, της Αναστασίας Λούβαρη που περιμένει να βρεθεί μόσχευμα για να υποβληθεί για δεύτερη φορά σε μεταμόσχευση νεφρού. Ήταν μόλις 17 ετών, το 1996, όταν άρχισε να υποβάλλεται σε αιμοκάθαρση. Τον Φεβρουάριο του 1997 ο πατέρας της της έδωσε το ένα του νεφρό για να μπορέσει να βρει την υγεία της και να συνεχίσει να ζει φυσιολογικά. Και όλα πήγαιναν καλά μέχρι πριν από τέσσερα χρόνια που ο οργανισμός της απέρριψε το μόσχευμα. Τώρα είναι ξανά στη λίστα αναμονής για μεταμόσχευση.
«Θα πρέπει να γίνουν όλοι δωρητές οργάνων. Όπως φωνάζω ότι “όλοι πρέπει να γίνουν δωρητές μυελού των οστών”, “όλοι πρέπει να γίνουν αιμοδότες”, έτσι φωνάζω και ότι “όλοι πρέπει να γίνουν δωρητές οργάνων”. Εμείς οι νεφροπαθείς μπορεί να έχουμε το μηχάνημα της αιμοκάθαρσης και να μπορούμε να επιβιώνουμε μερικά χρόνια, αυτοί όμως που περιμένουν για μεταμόσχευση ήπατος έχουν ελάχιστες μέρες ζωής. Όλοι πρέπει να γίνουν δωρητές οργάνων γιατί είμαστε πια νεκροί όταν παίρνουν τα όργανά μας και σώζουμε τουλάχιστον επτά συνανθρώπους μας και έχουν κανονική, φυσιολογική ζωή», ανέφερε η Αναστασία Λούβαρη, μιλώντας στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων, στο περιθώριο ενημερωτικής εκδήλωσης που συνδιοργάνωσαν ο Σύλλογος Νεφροπαθών Θεσσαλονίκης και το νοσοκομείο Παπαγεωργίου με αφορμή την σημερινή Πανελλήνια Ημέρα Δωρεάς Οργάνων και Μεταμοσχεύσεων.
Παράλληλα, περιέγραψε πόσο βασανιστική είναι η ζωή του νεφροπαθούς που δεν μπορεί να φάει, ούτε και να πιει νερό και υγρά, που δεν μπορεί να ουρήσει και αναγκάζεται τρεις φορές την εβδομάδα να υποβάλλεται για 4-5 ώρες στην διαδικασία της αιμοκάθαρσης μετά την οποία αισθάνεται εξουθενημένος.
«Θέλω να είμαι ελεύθερη στη ζωή μου, δεν θέλω να είμαι βάρος σε κανέναν – γιατί είμαι και το ξέρουμε ότι όταν αρρωσταίνει κάποιος γίνεται βάρος. Θέλω να τρώω ότι θέλω, να πίνω το νεράκι μου – που δεν επιτρέπεται να πιω πάνω από μισό λίτρο την ημέρα – να έχω ούρα γιατί δεν έχω ούρα επειδή δεν λειτουργούν τα νεφρά να κάνουν όλη αυτή τη φυσιολογική διαδικασία και ό,τι υγρά πίνουμε μένουν μέσα μας. Κάνουμε αιμοκάθαρση για να καθαρίσει πρώτα το αίμα και να μας αφαιρέσουν και τα υγρά για να μπορέσουμε να αναπνεύσουμε να περπατήσουμε», λέει.
Περιμένοντας στη λίστα αναμονής, μιας και δεν υπάρχει πια συγγενής δότης, καταλαβαίνει πόσο δύσκολο είναι να βρεθεί το καινούργιο μόσχευμα που θα το δεχτεί ο οργανισμός της. «Τα αντισώματά μου είναι αυξημένα, άρα είναι πολύ δύσκολο να δεχτώ μόσχευμα. Εμείς που πρόκειται να υποβληθούμε για δεύτερη φορά σε μεταμόσχευση είμαστε σε λίστα προτεραιότητας, αλλά είναι πολύ δύσκολο να δεχτεί ο οργανισμός μας άλλο μόσχευμα και δυστυχώς ταλαιπωρούμαστε υποβαλλόμενοι σε αιμοκάθαρση μέρα παρά μέρα. Ναι μεν τα φίλτρα και τα μηχανήματα είναι καινούργιας τεχνολογίας και δεν έχουν καμία σχέση με αυτά που υπήρχαν το 1996 και τα φάρμακα το ίδιο, αλλά εγώ όταν βγαίνω από την αιμοκάθαρση, Δευτέρα – Τετάρτη – Παρασκευή, είμαι καταδικασμένη να περνάω το υπόλοιπο της ημέρας σε έναν καναπέ, ή σε ένα κρεβάτι, συν τις πέντε ώρες που είμαι στο μηχάνημα. Συν ότι πολλές φορές στη διάρκεια της αιμοκάθαρσης παθαίνουμε υποτασικά επεισόδια με αποτέλεσμα να φοβόμαστε μη χάσουμε τη ζωή μας στο μηχάνημα», προσθέτει η κ. Λούβαρη.
