Γράφει στο ΝΕΟΔΗΜΟΚΡΑΤΗ η Ελίζα Βόζεμπεργκ, Υποψήφια Ευρωβουλευτής ΝΔ
Οι ευρωεκλογές της 26ης Μαΐου είναι οι πιο κρίσιμες στην ιστορία της ΕΕ, γιατί ποτέ άλλοτε από τον Ιούνιο του 1979, όταν οι ευρωπαίοι πολίτες εξέλεξαν για πρώτη φορά με άμεση ψηφοφορία τους εκπροσώπους τους στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, δεν είχε αμφισβητηθεί τόσο έντονα το κοινό ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Για πρώτη φορά κρίνεται εάν θα συνεχίσουμε να πορευόμαστε μαζί στη βάση των κοινών ευρωπαϊκών αξιών και του κράτους δικαίου ή εάν θα υψώσουμε τείχη, επιστρέφοντας σε εποχές, που θα θέλαμε να ξεχάσουμε, κάτι που θα ήταν εξαιρετικά δυσάρεστο ιδίως για κράτη μέλη με τη γεωγραφική θέση και την οικονομική κατάσταση της Ελλάδας.
Μέσα σε αυτό το κλίμα, αποκτά μεγάλη συμβολική σημασία η επίσημη έναρξη της προεκλογικής εκστρατείας του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος και του αυριανού Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Μάνφρεντ Βέμπερ στον ιστορικό χώρο του Ζαππείου, εκεί όπου πριν σαράντα χρόνια, στις 28 Μαΐου 1979, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής υπέγραψε την συμφωνία ένταξης της χώρας μας στην ΕΟΚ.
Άλλωστε η ΝΔ είναι η παράταξη της εθνικής ευθύνης που το 1974 αποκατέστησε τη δημοκρατία, το 1979 έβαλε την Ελλάδα στην ΕΟΚ, το 1989 έκανε πράξη την εθνική συμφιλίωση, το 2012 κράτησε τη χώρα στην Ευρωζώνη και το 2019 θα κληθεί ως κυβέρνηση να δώσει τέλος στην πολιτική και οικονομική παρακμή του τόπου.
Σε αυτό το μακρύ ταξίδι των 40 χρόνων η ΝΔ αγωνιζόταν πάντα ενάντια στο λαϊκισμό και τα άκρα, που τα τελευταία χρόνια έχουν εξελιχθεί στον υπ’ αριθμόν ένα κίνδυνο για την Ενωμένη Ευρώπη.
Είναι αλήθεια ότι το προσφυγικό ζήτημα, το Brexit, η οικονομική κρίση και η κατάρρευση του κοινωνικού συμβολαίου τροφοδότησαν τον εθνολαϊκισμό και πυροδότησαν την εσωστρέφεια και τους εθνικούς ανταγωνισμούς, καθιστώντας τους πολίτες πιο επιρρεπείς στον πολιτικό λόγο των άκρων.
Έναν λόγο διχαστικό και προπαγανδιστικό, που στοχεύει στο θυμικό του αποδέκτη, παρακάμπτοντας κάθε λογική διεργασία.
Στα χρόνια της κρίσης ο λαϊκισμός, ως φαινόμενο διαστροφής της πραγματικότητας και προσαρμογής της στις πολιτικές επιδιώξεις λαϊκιστών ηγετών, υπήρξε συνήθης πρακτική στο χώρο τόσο της Ελλάδας όσο και της ΕΕ.
Η απονομιμοποίηση των κατεστημένων τα τελευταία χρόνια ήταν ραγδαία και σε συνδυασμό με τις πολιτικές σκληρής λιτότητας και την κρίση ηγεσίας σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, δημιούργησαν πρόσφορο έδαφος για την έξαρση του φαινομένου.
Οι λαϊκιστές εκμεταλλεύονται την αδυναμία των πολιτών να κατανοήσουν την πολυπλοκότητα σύνθετων προβλημάτων όπως το προσφυγικό ή η χρηματοπιστωτική κρίση και επιδίδονται στο να χαϊδεύουν τα αυτιά των ψηφοφόρων, χωρίς ποτέ να γίνονται δυσάρεστοι.
Σημαντικό μερίδιο ευθύνης φέρουν και οι εθνικές κυβερνήσεις πολλών κρατών μελών, καθώς ορμώμενες από λόγους μικροπολιτικής σκοπιμότητας χαρακτηρίζουν τις Βρυξέλλες ως τον μόνιμο υπεύθυνο για κάθε δυσάρεστη απόφαση, που καλούνται να υλοποιήσουν, ενώ πιστώνονται οι ίδιες κάθε μέτρο με φιλολαϊκό χαρακτήρα.
Ο λαϊκισμός δεν αποτελεί ιδεολογία αλλά πρακτική, γι’ αυτό άλλωστε διαπιστώνουμε το πόσο εύκολα συχνά συγκλίνουν οι θεωρητικά διαμετρικά αντίθετες απόψεις της άκρας αριστεράς και της άκρας δεξιάς.
Είναι αυτονόητο ότι στηλιτεύοντας τις θέσεις των ευρωπαίων λαϊκιστών δεν αναιρούμε την αδιαμφισβήτητη ευθύνη που φέρει η ΕΕ για την άστοχη διαχείριση του προσφυγικού, την πολιτική σκληρής λιτότητας εις βάρος των χωρών του Νότου και την εξασθένηση των αρχών της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης.
Η έκταση του προβλήματος αποδεικνύεται από το γεγονός ότι σχεδόν στο σύνολο των κρατών μελών της ΕΕ, υπάρχει τουλάχιστον ένα ξενοφοβικό ή αντιευρωπαϊκό κόμμα εντός Βουλής και σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες ακραία κόμματα είτε κυβερνούν διαθέτοντας πλειοψηφία είτε συμμετέχουν σε κυβερνήσεις συνεργασίας.
Επίσης είναι λάθος να συνδέουμε την άνοδο του λαϊκισμού και του αντιευρωπαϊσμού μόνο με την οικονομική κρίση ή τη μετανάστευση, καθώς οι χώρες του ευρωπαϊκού Βορρά έχουν ισχυρή παρουσία της ακροδεξιάς, χωρίς να αντιμετωπίζουν αυτά τα προβλήματα.
Εξίσου μεγάλος είναι και ο φόβος στις ευρωεκλογές πρώτο κόμμα να αναδειχθεί η αποχή, η οποία κατά κανόνα πλήττει τα παραδοσιακά κόμματα και ευνοεί τα ακραία, καθώς οι ψηφοφόροι τους προσέρχονται μαζικά στις κάλπες για να εκφράσουν τη διαμαρτυρία τους.
Στην πορεία για τις εκλογές της 26ης Μαΐου, το μεγάλο στοίχημα είναι η περιχαράκωση της δημοκρατίας, η ενίσχυση της εμπιστοσύνης των πολιτών προς την ΕΕ και η διαφύλαξη των αρχών της αλληλεγγύης και της συνεργασίας.
Όσοι πιστεύουμε στο κοινό ευρωπαϊκό όραμα, αγωνιζόμαστε για μία Ευρώπη αρχών και αξιών, με θεσμική εμβάθυνση, προσήλωση στα δημοκρατικά ιδεώδη και κοινή στρατηγική απέναντι στις μεγάλες προκλήσεις του σύγχρονου κόσμου.
Ας αναλογιστούν οι Ελληνίδες και οι Έλληνες, ενόψει των προσεχών ευρωεκλογών, ποια θα είναι η τύχη της πατρίδας μας σε περίπτωση επικράτησης των ακραίων φωνών, που επιθυμούν τη διάλυση της ΕΕ, με δεδομένο ότι είμαστε μία χώρα πρώτης υποδοχής προσφύγων και μεταναστών, σε κακή οικονομική κατάσταση και με ανοικτά τόσα κρίσιμα εθνικά μας ζητήματα.
*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “ΝΕΟΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ” στο τεύχος της 02/5/2019
