Ποιοι «καταπίνουν» τα εγκλήματα πολέμου στην Μπούτσα και διυλίζουν την προπαγάνδα Πούτιν

Δεν ξέρω πως το καταφέραμε, αλλά πετύχαμε πάλι -ως χώρα και λαός- να διχαστούμε για πράγματα που στις περισσότερες άλλες χώρες τα αντίστοιχα γεγονότα αποτέλεσαν αφορμές για ομοθυμία και σύμπτωση απόψεων μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων. Ο Ουκρανός πρόεδρος Βολοντιμίρ Ζελένσκι μίλησε ως τώρα σε πάνω από 20 κοινοβούλια, χωρίς πουθενά αλλού, εκτός από τη Βουλή των Ελλήνων, να υπάρξουν κόμματα που να αποχωρήσουν για να μην ακούσουν τον ηγέτη μιας χώρας που είναι αντιμέτωπος με απροσχημάτιστη εισβολή και κατοχή.

           Αλλά δεν είναι μόνον. Η Ελλάδα φαίνεται να είναι η μόνη χώρα του πολιτισμένου κόσμου που καταπίνει αμάσητη τη ρωσική προπαγάνδα περί τάχατες αποναζιστοπίκοιησης της Ουκρανίας, μιας χώρας που οι πραγματικά ακραίες δυνάμεις έχουν σχεδόν αμελητέα ποσοστά τα οποία επ΄ ουδενί δεν μπορούν να συγκριθούν ούτε με τα ποσοστά του, μακαρίτη πλέον, Ζιρινόφσκι στη Ρωσία ή της εγχώριας «Χρυσής Αυγής», τις ψήφους της οποίας στο ημέτερο Κοινοβούλιο κάποιοι με υψηλότατα αξιώματα τις θεωρούσαν… ευπρόσδεκτες.

           Διόλου τυχαία όλοι αυτοί οι δήθεν… ευαίσθητοι πολιτικοί αρχηγοί μας που, είτε δεν πήγαν στη Βουλή να ακούσουν τον μαχητή ηγέτη της Ουκρανίας είτε πήγαν εκόντες άκοντες και κατόπιν εμφανίστηκαν να κάνουν πύρινες δηλώσεις για την βιντεοσκοπημένη παρουσία του Έλληνα ομογενούς ο οποίος δήλωσε ότι αντιστέκεται μαζί με το τάγμα Αζόφ για να μην πέσει ολοσχερώς στα χέρια των εισβολέων η μαρτυρική Μαριούπολη, είναι οι ίδιοι που δεν βρήκαν μέρες τώρα να αρθρώσουν μια λέξη καταδίκης για τις ναζιστικής έμπνευσης θηριωδίες στη Μπούτσα και σε άλλες πόλεις που κατέλαβαν προσωρινά οι Ρώσου εισβολείς. Δεν είδαμε καμία ανάρτηση για τις σφαγές των παιδιών, την δολοφονία αμάχων, κάτι τυπικά μισόλογα μόνο από το ΣΥΡΙΖΑ. Καλά για το ΚΚΕ και την «Ελληνική Λύση» δεν περιμέναμε και τίποτα περισσότερο

           Είναι οι ίδιοι που ξεδιάντροπα συμμερίζονται το αδιαμφισβήτητο πια παραμύθι περί του ναζιστικού «τάγματος του Αζόφ», παρόλο που ο μοναδικός Έλληνας που μπορεί να έχει βιωματική άποψη γι΄ αυτό το έχει κονιορτοποιήσει εδώ και καιρό. Ο λόγος για τον ηρωικό και από όλους τιμώμενο πρόξενό μας στη Μαριούπολη Μανώλη Ανδρουλάκη, ο οποίος επιστρέφοντας από την κόλαση του πολέμου έπειτα από εγκλωβισμό ημερών σε καταφύγια είχε βάλει τα πράγματα στη θέση τους όταν ρωτήθηκε αν ήταν το «τάγμα Αζόφ» που εμπόδιζε την έξοδο του ίδιου και άλλων ομογενών μας από τη μαρτυρική πόλη.

            «Μπορείς να πεις πολλά για τους Αζόφ. Τι ήταν και τι είναι», είπε επί λέξει ο διακεκριμένος αυτός Έλληνας διπλωματικός όταν έφθασε σε ελληνικό έδαφος. «Δεν θέλω να μπω πάλι στο ιδεολογικό και το πολιτικό κομμάτι. Οι Αζόφ ήταν και είναι μία από τις άμυνες της πόλης. Δεν χτυπούν τους δικούς τους», συμπλήρωσε.
Και με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο συμπλήρωσε: «Τους έχω γνωρίσει. Επειδή έχω εκπλαγεί λίγο με τη διάσταση που έχει πάρει το θέμα με το προξενείο είναι καλό που υπάρχει μία πρωτοφανής στήριξη για την Ουκρανία. Κάτι τέτοιο δεν είχαμε ποτέ στο παρελθόν. Κάπου γράφτηκε ότι με κρατούσαν όμηροι οι Αζόφ και μου έκαναν βασανιστήρια. Τις δύο πρώτες μέρες οι Αζόφ μας τάιζαν. Αυτό είναι γεγονός. Δεν συμφωνώ μαζί τους ιδεολογικά αλλά δεν είδα αυτό που γράφεται», κατέληξε ο κ. Ανδρουλάκης που δικαίως έχει χαρακτηριστεί πρότυπο δημόσιου λειτουργού και γενναίου ανθρώπου.

                Ποιοι, λοιπόν, παρεξηγήθηκαν από όσα περιείχε το βιντεοσκοπημένο μήνυμα του Έλληνα ομογενούς από τη Μαριούπολη; Αυτοί που είχαν φύγει από την αίθουσα πριν αρχίσει να μιλάει για να μην τους παρεξηγήσουν η ρωσική πρεσβεία και το ψεκασμένο κοινό; Ή όσοι δίσταζαν να χειροκροτήσουν την πατριωτική ομιλία του Β. Ζελένσκι όπως έγινε σε όλα τα άλλα κοινοβούλια που μίλησαν;

               Για να δούμε, όμως, τι ακριβώς είπε ο ομογενής που έκανε κάποιους να εκμανούν; Παραθέτουμε τα ίδια του τα λόγια: «Καλημέρα αξιότιμα μέλη της ελληνικής Βουλής. Απευθύνομαι σε εσάς σαν Έλληνας στην καταγωγή. Λέγομαι Μιχαήλ. Ο παππούς μου πολέμησε στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο κατά των ναζιστών. Τραυματίστηκε τρεις φορές. Εγώ γεννήθηκα στη Μαριούπολη και συμμετέχω στην άμυνα της πόλης από τους Ρώσους ναζιστές. Δεν θα μιλήσω για τις δυσκολίες που έχουμε στην ουκρανική άμυνα, μέσα από το Τάγμα Αζόφ, αυτό είναι το χρέος μου έναντι της πόλης μου, είναι το χρέος μου σαν άντρας. Πρέπει να μιλήσω για τις καταστροφικές συνθήκες στις οποίες βρίσκεται η ειρηνική Μαριούπολη».

              Ποιο είναι, λοιπόν, το επιλήψιμο που περιλάμβαναν τα λόγια του ομογενούς μας; Βρίσκει οποιοσδήποτε λογικός άνθρωπος κάτι που να είναι υπέρ των ναζί; Το ακριβώς αντίθετο. Ο ίδιος, χωρίς περιστροφές, είπε ότι όπως ο παππούς του πολέμησε τους Γερμανούς ναζί στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, έτσι κι ο ίδιος τώρα αισθάνθηκε την ανάγκη να πολεμήσει κατά των Ρώσων ναζιστών που εισέβαλαν στην πόλη των προγόνων του και την ισοπεδώνουν, σκοτώνοντας αμάχους και βομβαρδίζοντας νοσοκομεία, μαιευτήρια και θέατρα. Αυτό δεν έκαναν οι ναζί και στα δικά μας μέρη; Στο Δίστομο, στο Κομένο, στα Καλάβρυτα και σε τόσους άλλους μαρτυρικούς τόπους;

              Ο ίδιος επέλεξε να αντισταθεί και προφανώς δεν ζήτησε πιστοποιητικά ιδεολογικών φρονημάτων από τους συμπολεμιστές μου. Ακόμη και αν κάποιοι από αυτούς είναι, όπως διατείνεται η Μαρία Ζαχάροβα, αλλά διαψεύδει ο Μανόλης Ανδρουλάκης, τι να έκανε ο συγκεκριμένος ελληνοουκρανός; Να έραινε με βάγια τους εισβολείς. Από πότε, άραγε, όσοι μάχονται «υπέρ βωμών και εστιών» επιλέγουν τους συμμαχητές τους;

                 Αρκετά λοιπόν με την προπαγάνδα του Κρεμλίνου περί ναζιστών και Αζόφ. Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Οι ουκρανοί κάθε ιδεολογικής απόχρωσης μάχονται για την εθνική τους αξιοπρέπεια και όλοι οι λογικοί άνθρωποι τούτου του πλανήτη είναι στο πλευρό του. Εξαιρούνται όσοι έχουν συμφέροντα πολιτικά, οικονομικά ή είναι… κολλημένοι με τον εμμονικό Βλαντιμίρ Πούτιν που φαντασιώνεται ότι θα αναβιώσει την τσαρική Ρωσία.