Του Νίκου Καραγιαννακίδη*
Αν και είναι σχετικά νωρίς να γράψουμε για τις συνέπειες του χθεσινού συλλαλητηρίου, ήδη κάποιες παγιώθηκαν, ενώ άλλες, και μάλιστα σημαντικότερες, έκαναν ήδη πολύ δυνατά την εμφάνισή τους.
Η πρώτη συνέπεια του συλλαλητηρίου είναι το ότι ο Τσίπρας κατάφερε επιτέλους να βγάλει τον κόσμο στους δρόμους. Το επιχείρησε ως ανήλικος με τις καταλήψεις και δεν του βγήκε. Το επιχείρησε επανειλημμένως ως ενήλικας, την μία με τους δήθεν αγανακτισμένους, την άλλη με το δηλητήριο κατά των πολιτικών του αντιπάλων (τους γερμανοτσολιάδες, όπως τους έλεγε), κι εν συνεχεία με το ασύστολο ψέμα και την κατ’ εξακολούθηση πολιτική απάτη, αλλά πάλι δεν του βγήκε, του βγήκε ωστόσο με το Συλλαλητήριο. Ο κόσμος του συλλαλητηρίου του έκανε το όνειρο πραγματικότητα: «Αλέξη εσύ το ζήτησες, εμείς το πράξαμε» του είπαν, όπως συνέβαινε στο παλιό παιδικό παιχνίδι «πέστο και θα γίνει» της αγαπημένης του ΕΡΤ με την Τζοβάννα Φραγκούλη. Και για δες Αλέξη σύμπτωση, ένας Φραγκούλης βοήθησε να γίνει το όνειρό σου πραγματικότητα.
Η δεύτερη συνέπεια είναι ότι ο κόσμος που βγήκε, βγήκε για να μείνει. Πιστεύω ότι πρώτος και καλύτερος το κατάλαβε αυτό ο Αλέξης. Είναι εμφανές ότι ο κόσμος που βγήκε στους δρόμους, βγήκε πολύ θυμωμένος και σύντομα ο θυμός του θα κατακλείσει κάθε τι που θα επιχειρήσει ο Τσίπρας να κάνει. Μπροστά του έχει πολλά κατάλοιπα των ψεμάτων του, όπως τους πλειστηριασμούς (ναι, κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη), την περαιτέρω μείωση μισθών και συντάξεων (κατώτατος μισθός 750 ευρώ έλεγε), την κατάργηση απεργιών, την ανάγκη για 4ο μνημόνιο (ναι βγαίνουμε από τα μνημόνια), και φυσικά πολύ μεγάλα ανοιχτά Εθνικά θέματα.
Παράλληλα έρχεται ένα 2ο συλλαλητήριο στην Αθήνα και η έξοδος των φίλων του των αγροτών στους δρόμους. Πιστεύω ότι πλέον για κανένα από αυτά ο συγκεκριμένος άνθρωπος δεν έχει την παραμικρή νομιμοποίηση να πράξει το οτιδήποτε, ενώ πλέον ουδείς φορέας στην χώρα μας θα μπορεί να τον θεωρεί αξιόπιστο συνομιλητή του.
Μία τρίτη συνέπεια του συλλαλητηρίου είναι ότι πλέον ο Τσίπρας, ως Πρωθυπουργός, περισσότερο διχάζει παρά ενώνει, και συνακόλουθα δεν μπορεί να αποτελέσει σύμβολο ενότητας και ουδείς επιθυμεί συστράτευση με μπροστάρη αυτόν. Είναι αδιανόητο να βγαίνει στους δρόμους Κυριακάτικα με κρύο ένα πλήθος εκατοντάδων χιλιάδων συμπολιτών μας, να φωνάζει εναντίον του για το αίσχος που πάει να κάνει (ρευστοποίηση της ιστορίας μας) και κάποιοι να επιθυμούν να συστρατευθούμε από πίσω του. Η συστράτευση προϋποθέτει κοινές απόψεις και κοινή ιστορική μνήμη, στοιχεία που λείπουν αυτή την στιγμή από τον Τσίπρα. Ουδέποτε στην ιστορία της ανθρωπότητας, και πρωτίστως του Έθνους μας, υπήρξε συστράτευση γύρω από μία εξουσία κατσαπλιάδων και ουδέποτε θα υπάρξει.
Μία άλλη συνέπεια του συλλαλητητρίου ήταν ότι ο πραγματικός αντιεξουσιαστής ήταν ο κόσμος που συγκεντρώθηκε, και οι δήθεν αντιεξουσιαστές απέδειξαν ότι ουσιαστικά αυτοί είναι οι εξουσιαστές ή ότι σε αυτούς επιχειρεί να στηριχτεί η νυν εξουσία.
Ωστόσο, το συλλαλητήριο κατέδειξε και κάποιες άλλες συνέπειες, πολύ πιο ανησυχητικές από τις προηγούμενες. Αυτό που φάνηκε ήταν ένας υπέροχος λαός, ο οποίος αυτή την στιγμή αισθάνεται κυριολεκτικά ορφανός. Δυστυχώς, οι αυτόκλητοι «πνευματικοί άνθρωποι» που φυτεύτηκαν ουρανοκατέβατα στην ζωή μας και την ψευτοκουλτούρα μας τα τελευταία 30 έτη εζυγίστηκαν, εμετρήθηκαν και εφάνησαν ανύπαρκτοι όχι μόνον στο να κατευθύνουν τον λαό ή να του δείξουν, έστω και τυχαία τον δρόμο ή κάποιον δρόμο, αλλά ακόμη και στο να ακολουθήσουν τον λαό σε αυθόρμητες επιλογές του, με μοναδική εξαίρεση τον Μέγα Χριστόδουλο, που δυστυχώς δεν ζει. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για την συντρηπτική πλειοψηφία των πολιτικών των τελευταίων ετών με ελάχιστες εξαιρέσεις, μία εκ των οποίων, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, αποτέλεσε και ο Αντώνης Σαμαράς.
Κλείνοντας θα ήθελα να αναφερθώ στον Μακαριστό Χριστόδουλο και να θυμίσω σε όλους μας ότι επί εποχής του η Εκκλησία πολιτευόταν, με την ευρεία πάντα του όρου έννοια. Η Εκκλησία του Μακαριστού Χριστόδουλου ουδέποτε πολιτεύτηκε μέσα σε μικροκομματικά πλαίσια, και σε όσα θέματα αναμίχθηκε, το έπραξε καθότι άπτονταν την ίδια και τον ρόλο της στο Έθνος και την Κοινωνία. Ο ίδιος υπέστη σκληρή και πολλαπλώς άδικη κριτική, προφανώς επειδή οι τότε πολιτικοί και πνευματικοί νάνοι αισθάνονταν πολύ νάνοι μπροστά του και φοβόντουσαν ότι θα τους μαθαίναμε νωρίτερα και πριν την καταστροφή. Τολμούσαν μάλιστα να του κάνουν και υποδείξεις του πώς να μιλάει και πότε να μιλάει. Πλέον ο τρύγος ήρθε και ο κόσμος ξέρει ποιοι ήταν και τι έκαναν στην χώρα μας αυτοί οι νάνοι, που δυστυχώς δεν βγήκαν από παραμύθι αλλά από μία παρηκμασμένη κοινωνία και σαν τα ποντίκια έσπευσαν στον ΣΥΡΙΖΑ για να παραστήσουν ξανά το καλό πριγκιπόπουλο.
*Ο Νίκος Καραγιαννακίδης είναι Δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω.
