Γράφει η Φωτεινή Βρύνα
23 Ιουλίου 2018. Φωτιές στην Αττική. Μια απίστευτη τραγωδία που τις τελευταίες ώρες συνταράσσει όλο τον κόσμο.
Φωτιές που έκαψαν ανθρώπους, περιουσίες, ψυχές. Φωτιές που για πολλούς θα καίνε για πάντα, ειδικά για εκείνους που έχασαν, παιδιά, συζύγους, γονείς, αδέρφια. Για εκείνους που είδαν το βιός τους μέσα σε δευτερόλεπτα, να γίνεται στάχτη.
Για εκείνους που είδαν το Ν. Βουτζά, το Μάτι να σβήνει από το χάρτη. Για όλους εμάς που συνεχίζουμε να περπατάμε, εκεί που οι φλόγες σάρωσαν.
Την 23η Ιουλίου 2018 δεν θα την ξεχάσουμε ποτέ. Όχι μόνο για τα συγκλονιστικές εικόνες που είδαμε στις τηλεοράσεις, αλλά για αυτά που νιώσαμε ως άνθρωποι.
Ο Ν.Βουτζάς και το Μάτι δεν υπάρχουν πια, ούτε βεβαίως και το Κόκκινο Λιμανάκι. Το να ακούς να περιγράφουν τι συνέβη, τι έζησαν εκείνη την ώρα, δεν είναι δύσκολο γιατί τα πάντα έμειναν χαραγμένα στο μυαλό και την ψυχή τους. Εφιάλτης δίχως τέλος.
Καθώς περνούν οι ώρες μεγαλώνει η λίστα με τα θύματα των πυρκαγιών που έκαψαν την ανατολική Αττική τη Δευτέρα. Τα σωστικά συνεργεία συνεχίζουν τις έρευνες πόρτα – πόρτα μαζί με τις δυνάμεις της Πυροσβεστική για την αναζήτηση των αγνοουμένων. Στάχτη, αποκαΐδια και θρήνος.
Κανείς όμως δεν απαντά και δεν έχει το σθένος να απαντήσει στο ερώτημα: πώς και γιατί φτάσαμε ως εδώ;
Να συμφωνήσουμε όλοι:
Ότι οι συνθήκες ήταν ακραίες.
Ότι ισχυροί άνεμοι από 9 έως και 11 μποφόρ δυτικού στεριανού ανέμου έσπρωχναν την πύρινη λαίλαπα με ορμή με αποτέλεσμα να κατασπαράξει τα πάντα.
Ότι ενδεχομένως ο κρατικός μηχανισμός έκανε λάθη.
Ότι η πυροσβεστική και η τροχαία έπρεπε να κρατήσουν ανοικτή τη Λεωφόρο Μαραθώνος, ώστε να μην επιτρέψουν στη φωτιά να περάσει τη Μαραθώνος.
Όμως, το μεγάλο κακό που έγινε, δεν δικαιολογεί την απώλεια τόσων ανθρώπινων ζωών. Τόσων άδικα χαμένων ζωών. Αυτό που δεν τολμάει κανείς να πει είναι ότι η άναρχη δόμηση στην ευρύτερη περιοχή είναι μια πραγματικότητα από το 1960. Όλα αυτά ίσως θα μπορούσαμε να τα είχαμε αποφύγει εάν ως κοινωνία και ως κράτος είχαμε συμβιβαστεί με την ιδέα συνύπαρξης του ανθρώπου με το δάσος, εάν είχαμε προχωρήσει στην αναθεώρηση του άρθρου 24 του Συντάγματος. Δεν είναι όμως τώρα η ώρα για μια τέτοια συζήτηση.
Οι ελλείψεις αλλά και οι ανάγκες που καταγράφονται αυτή τη στιγμή είναι πολλές και πολύ σημαντικές.
Είναι απαραίτητο να γίνει άμεση αυτοψία των κατοικιών που δεν έχουν καταστραφεί ολοσχερώς από μηχανικούς, προκειμένου να αποφανθούν για τη στατικότητα των κτιρίων, ενώ θα πρέπει να γίνει και έλεγχος των οικοσυσκευών.
Είναι απαραίτητο να υπάρξουν οδηγοί προκειμένου να μεταφερθούν τα είδη πρώτης ανάγκης που έχουν συγκεντρωθεί, αλλά και να βοηθηθούν στις μεταφορές τους οι πληγέντες.
Είναι απαραίτητη η παρουσία ειδικών για ψυχολογική υποστήριξη των πληγέντων.
Εξίσου σημαντική αυτή την ώρα είναι και η παρουσία προσωπικού -εξειδικευμένου και μη- προκειμένου να βοηθήσουν τους πληγέντες στην καθημερινότητά τους αλλά και στη διανομή των ειδών που έχουν συγκεντρωθεί.
Πέραν όμως όλων αυτών, θα πρέπει να δούμε και την επόμενη ημέρα. Όσο δύσκολο και αν είναι να ξεπεραστεί η σημερινή κατάσταση:
Θα πρέπει άμεσα να κινηθούμε προληπτικά προκειμένου να αντιμετωπιστεί μια επόμενη καταστροφή.
Θα πρέπει να υπάρξει καταγραφή της σφοδρότητας της πυρκαγιάς και λήψη μέτρων για την πιθανότητα πλημμυρών και κατολισθήσεων κατά τους χειμερινούς μήνες.
Θα πρέπει να προχωρήσει η εκπόνηση μελετών σχετικά με τις επιπτώσεις από την πυρκαγιά και να αναληφθούν δράσεις τόσο για το περιβάλλον, τη βιοποικιλότητα της περιοχής και της επαναφοράς του οικοσυστήματος όσο και για την ποιότητα του νερού.
Θα πρέπει να αποσαφηνιστεί το ζητήματα των οικιστικών πυκνώσεων. Να μη βιαστεί το δασαρχείο να κηρύξει όλη την περιοχή αναδασωτέα, καθώς υπάρχουν και περιοχές οι οποίες είναι εντός σχεδίου.
Όλα αυτά τα χρόνια κανείς δεν σκέφτηκε το εξής: Εάν αρπάξει φωτιά αυτός εδώ ο τόπος, με τα σπίτια ανάμεσα στα πεύκα, δίχως διεξόδους διαφυγής, τι θα κάνουμε;
Ποιος στα αλήθεια έχει την ευθύνη για αυτή την εθνική τραγωδία;
Την 23η Ιουλίου δεν θα την ξεχάσουμε ποτέ.
Η Φωτεινή Βρύνα είναι Επικεφαλής του Τομέα Ισότητας της ΕΝ.Π.Ε.
