Της Ζωής Ράπτη Δικηγόρου, LLM*
Υπάρχουν δύο οικογένειες στην Ελλάδα που κοιμούνται και ξυπνούν γνωρίζοντας ότι έχουν μέλη τους σε φυλακή στην Τουρκία. Υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν το κράτος που σαρκάζει τους απογόνους των νεκρών που έχει γενοκτονήσει (με τον πρόεδρο να μιλάει για τους Έλληνες που γλίτωσαν από το να γίνουν «παστοί») να κρατάει ομήρους τα παιδιά τους, τους αγαπημένους τους.
Αυτές οι οικογένειες, οι συγγενείς των Ελλήνων στρατιωτικών που έχουν αιχμαλωτίσει οι Τούρκοι αισθάνονται την αλγηδόνα κατάσταση να διαιωνίζεται, το δράμα τους να επιμηκύνεται και την κυβέρνηση να αδρανεί. Εκείνοι που οφείλουν να επιλύσουν το πρόβλημα σφυρίζουν αδιάφορα και αναμένουν να τους… προσπεράσει.
Ναι μεν στα εθνικά ζητήματα (και αυτό, πράγματι, είναι ένα εθνικό ζήτημα) η υπεύθυνη στάση των πολιτικών δυνάμεων δεν μπορεί παρά να εμμένει στην δημιουργία αρραγούς μετώπου, αλλά αυτό περνά από την απροσχημάτιστη διατύπωση της αλήθειας. Δίχως αλήθεια δεν υπάρχει γνώση και δίχως γνώση δεν μπορεί να ασκηθεί σωστή πολιτική.
Η δυσάρεστη, λοιπόν, αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση και έχει καθυστερήσει χαρακτηριστικά να διεθνοποιήσει το θέμα και έχει αδρανήσει σε επίπεδο επικοινωνιακής διαχείρισης. Υπάρχει η πεπλανημένη αντίληψη ότι αν υποβαθμιστεί ένα θέμα σε λεκτικό επίπεδο, παύει να υπάρχει! Αποδεικνύεται εξαιρετική η τακτική αν είσαι στρουθοκάμηλος και επιθυμείς να μειώσεις τα επίπεδα στρες που έχεις αλλά ολέθρια αν διευθύνεις μια κυβέρνηση, η οποία υποτίθεται ότι έχει κοινωνική ευαισθησία και πολιτική ευθύνη.
Ο κ. Τσίπρας και οι κ.κ. Κοτζιάς και Καμμένος θα μπορούσαν να έχουν πάρει πρωτοβουλίες και σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης και ΟΗΕ. Στο ΝΑΤΟ μάς πρόλαβαν οι Τούρκοι. Δεν είναι τυχαίο ότι ο ΓΓ της Συμμαχίας Γενς Στόλτενμπεργκ είπε μέσω του τουρκικού πρακτορείου Anadolu ότι «Το θέμα πρέπει να λύσουν αποκλειστικά η Ελλάδα και η Τουρκία». Η αδράνεια της κυβέρνησης ήδη απέδωσε τους πρώτους πικρούς καρπούς της.
Πάντως, τα θεσμικά εργαλεία να προωθήσουμε τις θέσεις μας υπάρχουν αλλά δεν υφίσταται η πείρα, η επάρκεια, η γνώση και –πάνω απ’ όλα- η βούληση για να επαναπατριστούν οι Έλληνες αιχμάλωτοι.
Ο κ. Τσίπρας μέχρι τώρα ακολουθεί την τακτική της στρουθοκαμήλου και ελπίζει το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης να ατονήσει. Και το εξαιρετικά δηλητηριώδες κερασάκι στην τούρτα είναι ότι βασικά στελέχη του κόμματός του, όπως ο βουλευτής και πρώην υπουργός κ. Φίλης προσπαθούν να περάσουν στην κοινή γνώμη την άποψη ότι η ενασχόληση με το θέμα βοηθά την Τουρκία! Λες και θα βοηθούσε την Ελλάδα να εγκαταλείψουμε στη μοίρα τους, αβοήθητους, τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων που έχουν πέσει στα νύχια των Τούρκων.
Κι αυτές οι απαράδεκτες δηλώσεις δεν έτυχαν αποδοκιμασίας από τον κ. Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ. Έξεστιν Κλαζομενίοις ασχημονείν.
* Η Ζωή Ράπτη είναι Γραμματέας Σχέσεων Κοινωνίας – Κόμματος στη Ν.Δ
